Ցանկացած արցախցի, եթե մի գրամ անվտանգության հույս ունենար՝ չէր լքի իր տունը, որ դառնար անապաստան ու անորոշ ապագայով լցված․ Բորիս Առուշանյան

Հատկապես այս օրերին շատ է խոսվում, որ բուն Ստեփանակերտի վրա կրակոցներ չկային, կամ գրեթե չկային, եւ հնարավոր էր գոնե Ստեփանակերտը հայկական պահել այնտեղ մնալով։ Ի՞նչը ստիպեց մեր հայրենակիցներին այդքան զրկանքներից, տարիների պայքարիցհետո բռնի տեղահանվել, հարցի պատասխանը փորձել ենք ստանալ արցախյան ազատագրական շարժման մասնակից, հասարակական-քաղաքական գործիչ Բորիս Առուշանյանից, այսպես ներկայացրեց իրավիճակը.

-Այս հարցին կարելի է պատասխանել տարբեր ձևերով. Հիմնական պատճառը, իմ կարծիքով, 2020 թվականի նոյեմբերի 9-ի պայմանագիրը ստորագրած Հայաստանի Հանրապետության խաղաղապահների և իշխանությունների դիրքորոշումն է, որը թույլ է տվել դրա խախտումը և Արցախի բազմամսյա շրջափակումը։ Ժողովուրդը կանգնած էր հյուծման եզրին և կանգնած էր կամ-կամ ընտրության առաջ (ինտեգրում կամ արտաքսում): Հետագա դիմադրությունը, իշխանությունների կարծիքով, անիմաստ էր, քանի որ Հայաստանից ռազմական օգնություն չկար, ուժերը չափազանց անհավասար էին, շատ զոհեր կլինեին, համենայնդեպս մեզ այդպես են ներկայացրել... Զինվորականները կարող են այլ կարծիքներ ունենալ, բայց ես ունեմ. չունեմ ամբողջական տեղեկատվություն և չեմ կարող ճշգրիտ պատասխանել ուժերի և միջոցների հավասարակշռության վերաբերյալ Ձեր հարցին։

-Պարոն Առուշանյան, այսօր շատերին հուզում է թերեւս ամենակարեւոր հարցերից մեկը, բուն Ստեփանակերտի վրա կրակոցներ չկային, կամ գրեթե չկային, եւ հնարավոր էր գոնե Ստեփանակերտը հայկական պահել այնտեղ մնալով, ինչո՞ւ դատարկվեց Ստեփանակերտը։

-Արցախն արդեն մասերի էր բաժանվել, շրջանների միջեւ հաղորդակցությունը ընդհատվել էր, իսկ Ստեփանակերտը ենթարկվել էր հարձակման։ Այս պայմաններում բնակչության անվտանգությունը կախված էր խաղաղապահներից, որը, ցավոք,  երաշխավորված չէր։ Պարբերաբար կրկնվող սադրանքներից եւ բազմամսայա շրջափակումից հետո ժողովուրդը կորցրեց հավատը խոստումների նկատմամբ։ Անձամբ ես միշտ դեմ եմ եղել Արցախից դուրս գնալուն կամ ապաստան խնդրելուն, բայց դա հնարավոր կլիներ, եթե ողջ հայ համայնքը համախմբեր իր ջանքերը, ինչը, ցավոք, չի եղել և չի էլ սպասվում։ Պառակտված ժողովուրդը միշտ պարտվում է պատերազմներում...Այս պահին այսքանը կարող եմ ասել, հավատացեք ցանկացած արցախցի, եթե մի գրամ անվտանգոթյան հույս ունենար չէր լքի իր տունը, որ դառնար անապաստան ու անորոշ ապագայով լցված։

Հետևեք մեզ նաև տելեգրամում՝

Ներբեռնեք Iravunk հավելվածը և եղեք միշտ տեղեկացված՝