Նիկոլը ստիպված կլինի Ալիեվի հետեվից շրջվել դեպի Մոսկվա
ՎերլուծությունՌուսական տեղեկատվական աղբյուրները հետաքրքիր լուր հայտնեցին, որը խոսում է ռուս-ադրբեջանական հարաբերություններում սկսված կտրուկ տեղաշարժերի մասին՝ նախկին թշնամականից դեպի ակտիվ համագործակցություն: Չնայած, օրերս կայացած Պուտինի եւ Ալիեւի հանդիպումից հետո նման տեղաշարժը սպասելի էր: Բայց դրա արագությունը նշանակում է, որ նախ՝ եղել են համակողմանի պայմանավորվածություններ, երկրորդը՝ կողմերը հնարավորինս ակտիվացնում են ընթացքը:
ԻՆՉ ԵՆ ՀՈՒՇՈՒՄ ԿՈՄՈՒՆԻԿԱՑԻԱՆԵՐԸ
Այսպես, ըստ ռուսական աղբյուրների, արդեն այս շաբաթ «Իրանը, Ռուսաստանը եւ Ադրբեջանը Բաքվում կանցկացնեն բարձր մակարդակի եռակողմ հանդիպում՝ Հյուսիս-Հարավ միջանցքի երկայնքով համագործակցությունը զարգացնելու համար։ Նիստին կմասնակցեն Ռուսաստանի եւ Ադրբեջանի փոխվարչապետները, ինչպես նաեւ Իրանի ճանապարհների եւ քաղաքաշինության նախարարը»։ Դատելով տեղեկատվությունից` կողմերն ակտիվացնելու են Ռեշտ-Աստարա երկաթուղու շուրջ աշխատանքները` ծրագրելով հնարավորինս շուտ անցնել գործարկման փուլ:
Իսկ այս դեպքում պարզ հարց է առաջանում՝ իսկ ի՞նչ է լինելու «Թրամփի ուղի» կոչված նախագծի հետ, եթե հարավկովկասյան տիրույթում նորից դոմինանտ է դառնում հյուսիսից հարավ տանող ուղղությունը:
«Թրամփի ուղուն» դեռ կվերադառնանք: Մինչ այդ, մեր տարածաշրջանի հետ ներկա պահին եւ մոտ ապագայում առնչվող գլոբալ կոմունիկացիաների հետ կապված, մեկ նորություն եւս հիշատակենք, որն օրերս մեծ ոգեւորությամբ ներկայացրին իրանական աղբյուրները: Այն է՝ «Datvan ընկերությունը հայտարարել է Իրանը, Աֆղանստանը եւ Չինաստանը կապող նոր երկաթուղային երթուղու բացման մասին։ «Այս երթուղին զգալի դեր կխաղա արտահանման, ներմուծման եւ տարանցման, ինչպես նաեւ տարածաշրջանային առեւտրում Իրանի դիրքի ամրապնդման գործում»,- ասվում է տեղեկատվության մեջ»: Հենց այս երթուղով էլ նախատեսվում է, մասնավորապես, դեպի Չինաստան տարանցել իրանական նավթը, եւ հակառակ ուղղությամբ կհոսեն չինական ապրանքները:
Սակայն սա դեռ նախնական փուլն է: Երթուղին թեեւ համարվում է « Իրանը, Աֆղանստանը եւ Չինաստանը կապող», սակայն Աֆղանստանից մինչեւ Չինաստան ուղին անցնում է Կենտրոնական Ասիայի երկրներով: Բայց, եթե սկսում է գործել Իրանից Աֆղանստան ակտիվ կապը, ապա դա արդեն նորից օրակարգ է բերել աֆղանական Վախանյան միջանցքում (Աֆղանստանը Չինաստանին կապող նեղլիկ հատվածը՝ քարտեզում) կոմունիկացիաների, այդ թվում՝ երկաթուղու կառուցման թեման: Հայ ընթերցողին քիչ բան ասող Վախանյան միջանցքը այն բացառիկ գոտիներից է, որը կարող է աշխարհի մասշտաբներով փոփոխություններ առաջացնել: Կոնկրետ դեպքում՝ Վախանյան միջանցքով լոգիստիկ ուղիների առկայության դեպքում Աֆղանստան-Իրան ուղին դառնում է Չինաստանը Եվրոպային, Արեւմտյան Ասիային եւ Աֆրիկային կապող հիմնական ուղղությունը, որն ի զորու է երկրորդական դիրքեր մղել մյուս բոլոր լոգիստիկաները: Պեկինի համար դա աֆղանական հանքահումքային գերհարուստ սեկտորում հիմնական գործոնի դեր դառնալու ռեալ հեռանկար է, Աֆղանստանի համար՝ ներկա վիճակը կտրուկ փոխելու ռեալ տարբերակ՝ համաշխարհային հիմնական լոգիստիկ եւ հումքային ուղղություններից մեկը դառնալու հեռանկարով:
Այս հարցում, իհարկե, կան որոշակի խնդիրներ: Այդ թվում՝ Վախանյան միջանցքի հետ կապված ներկա ակտիվության տակ կարելի է տեսնել Թրամփի կողմից ամեն կերպ Աֆղանստան վերադառնալու ջանքերը, Պակիստանի ներկա սադրանքները եւ այլն: Բայց, կրկնենք, փաստը, որ Իրանը սկսել է գործնական տեսք տալ Աֆղանստան-Չինաստան ուղղությամբ երկաթուղային ակտիվ հաղորդակցությանը, իհարկե, առանց Չինաստանի մասնակցության չէր լինի: Եվ, իհարկե, առանց Չինաստանի չի կարող նաեւ օրակարգում հայտնվել Աֆղանստանի հետ ուղիղ գծով կապի թեման՝ Վախանյան միջանցքով:
ԱԼԻԵՎԻՆ «ԹՐԱՄՓԻ ՈՒՂԻՆ» ՈՉԻՆՉ ՉԻ ՏԱԼՒՍ
Ահա Աֆղանստանի շուրջ նկատվող այս բոլոր զարգացումների ֆոնին, երբ նորից ակտիվանում է Ռուսաստանից Իրան (ապա՝ Հնդկաստան) միջանցքի թեման, բնական է, որ այս ամենի մեջ պարզապես չի կարող չլինել խորքային կապ: Հաշվի առնելով նաեւ այն հետաքրքիր զարգացումները, որոնք տեղի ունեցան վարչապետ Մոդիի՝ Չինաստան այցով եւ նախագահ Սիի հետ հանդիպումով: Այսինքն, ակնհայտորեն գործ ունենք Ռուսաստան-Հնդկաստան-Չինաստան լոգիստիկ մեգածրագրի հետ (որտեղ Իրանը, իհարկե, ունի իր առանձնահատուկ դերը), որի մեջ չներգրավվելու տարբերակ Ալիեւը, իհարկե, չունի:
Առավել եւս, որ Արեւմուտքից Բաքվին առաջարկված այլընտրանքային տարբերակը «Թրամփի ուղին» էր: Այն է՝ առնվազն 99 տարվա ամերիկյան վերահսկողություն հենց Ադրբեջանի «քթի տակ», որը նաեւ տնտեսական՝ լոգիստիկ առումով է խոստանում ընդամենը «կույր աղիքի» ճակատագիր: Այսինքն, մտնում ես «Թրամփի ուղի» որը, եթե անգամ «Թյուրքական միջանցք» կոչվածի մասն է, սակայն իրական միջանցք ստեղծելու համար կա ռուս-իրանական ռազմական հսկողության տակ գտնվող Կասպից ծովի գերխնդիրը: Եթե անգամ դա չլինի, էլի անհասկանալի է, թե այդ միջանցքով ինչ է տեղափոխվելու: Կենտրոնական Ասիայի էներգառեսուրսներն արդեն իսկ իրենց ճանապարհներն ունեն՝ Ռուսաստանով դեպի Եվրոպա կամ՝ դեպի Չինաստան: Ապրանքների ինչ-որ արտառոց ծավալներ էլ, որոնք գոնե չնչին չափով կհամադրվեն չինական «Մետաքսի ուղուց» կամ՝ «Հյուսիս-Հարավից» սպասելիքների հետ, պարզապես չկան: Այսինքն, եթե Ալիեւը ցանկանում է լոգիստիկ կարեւոր ուղղություն դառնալ, ապա այստեղ հիմնական հեռանկարները հենց Ռուսաստան-Չինաստան-Հնդկաստան ուղղությամբ են, որոնց համար հիմնական հաբի դերն ակնհայտորեն տրված է Իրանին:
Իհարկե, այս ընդհանուր, այսպես ասած, «կոմունիկացիաների պայքարում» Ալիեւի ընտրությունը կախված է նաեւ այն սպասելիքներից, թե ում է տեսնում ապագա հաղթողի դերում: Խոսքը հիմնական պայքարի մասին է, որն ընթանում է Չինաստանի եւ ԱՄՆ-ի միջեւ, եւ որը ներկա պահին ակտիվորեն թափ է հավաքում: Բայց այստեղ էլ ընտրելու բան պարզապես չկա: ԱՄՆ-ի հաղթանակի դեպքում պարզապես չինական ապրանքների հոսքեր ցամաքով տեղի չեն ունենա՝ մնալով ծովային ուղիների վրա: Փոխարենը ռուսները, ըստ ամենայնի, կպահեն «Հյուսիս-Հարավ» ուղղվածությամբ դիրքերը: Եվ այն, որ Հեյդարովիչն ամեն բան արեց Պուտինի հետ «հաշտվելու» համար, ըստ ամենայնի, հենց այդ գլոբալ տրամաբանության հետեւանքն էր:
«ԽԱՂԱՂՈՒԹՅԱՆ ՀԱՄԱՁԱՅՆԱԳԻՐԸ» ԷԼԻ ՄՆԱՑ «ՕԴԻՑ ԿԱԽՎԱԾ»
Այլ բան, որ դեռ «Թրամփի ուղի» երազող Նիկոլի համար նույն հարցադրումները մնում են: Լավ, ենթադրենք Հայաստանի մի հատվածը տվեցին ամերիկացիների կառավարմանը 99 տարով: Հետո՞, ի՞նչ են դրանից սպասում: Այն հսկայական բեռնափոխադրումները, որոնց մասին այդքան երազում են, «Թրամփի ուղի» տարբերակի դեպքում պարզապես չեն լինելու: Իսկ քաղաքական, ավելի կոնկրետ՝ «խաղաղության պայմանագիր» կոչվածի իմաստով, ինչպես դեռ վաշինգտոնյան ստորագրությունների ժամանակ էինք ենթադրում, այդ տարբերակով առաջխաղացումը գրեթե հավանականություն չունի: Ամեն դեպքում, հաստատ պատահական չէր, որ հազիվ Վաշինգտոնի փաստաթղթերը ստորագրած, Ալիեւն անմիջապես անցավ Սահմանադրություն փոխելու մասին իր սիրելի թեմային, որն ամեն անգամ մեյդան է բերում, երբ փորձում է ցույց տալ, որ ոչ մի վերջնական փաստաթուղթ էլ չի ստորագրելու: Շատ պարզ պատճառով. Թրամփի հովանու ներքո ստորագրի, որ անմիջապես էլ «քթի տակ» ամերիկացինե՞րը հայտնվեն: Իհարկե, այն պարագայում, երբ Իսրայելը Բաքվին իրանական հողեր էր խոստանում, միգուցե հանուն դրանց պատրաստ լիներ ամերիկացիներին հանդուրժել: Բայց ներկա իրավիճակը էապես նվազեցրել է հավանականությունը, որ կկարողանա Իրանի մի մասն իրենով անել: Իսկ դեպի Մոսկվա շրջադարձը եկավ հուշելու, որ վերջնականապես է այդ հույսերից ձեռք քաշել:
Այս իրավիճակը, իհարկե, Նիկոլի համար նշանակում է վերադարձ այն փուլին, երբ թրամփյան ԱՄՆ-ն Հարավային Կովկասի նկատմամբ ուներ զրո հետաքրքրություն, եւ միակ տարբերակ էր մնացել ռուսական միջնորդությամբ «խաղաղության պայմանագրի» հասնելը՝ ելնելով նոյեմբերի 9-ի եռակողմ պայմանավորվածության սկզբունքներից: Ընդ որում, եթե մինչ այս Հայաստանին եւ Ադրբեջանին «հաշտեցնելու» հարցում Թրամփը գոնե Նոբելյան մրցանակի հետ կապված շահագրգռվածություն ուներ, հիմա անգամ դա չկա:
Իհարկե, ինչ-որ տեղ նաեւ զավեշտի նմանվեց, երբ Դուշանբեի վերջին գագաթաժողովում փորձում էր համոզել, թե «Թրամփի ուղին»՝ «Կնպաստի ԱՊՀ շրջանակներում տնտեսական կապերի ամրապնդմանը եւ կազմակերպության արդյունավետության բարձրացմանը»: Այսինքն, ԱՊՀ-ի հիմնական մասը ԵԱՏՄ երկրներ են, Հայաստանը՝ նույնպես, եւ հիմա ԵԱՏՄ երկրները իրենց իսկ կազմակերպության տարածքում պետք է ամերիկացիների վերահսկողության ճանապարհո՞վ գնան-գան. Նիկոլի առաջարկը հենց դա էր: Չնայած, դրա համար նախ պետք է Ալիեւի հետ «խաղաղության համաձայնագիր» կնքել, հետո «Թրամփի ուղի» սարքել, որի հավանականությունը, կրկնում ենք, էապես նվազեց այն բանից հետո, երբ Ալիեւը նորից դարձավ Մոսկվայի «լավ ընկերը» ու սկսել է արագորեն «Հյուսիս-Հարավ» կառուցել: Արդյունքում, գալիք ընտրություններին Նիկոլը կկարողանա՞ խոստացած «խաղաղության համաձայնագիրը» ներկայացնել հայաստանյան ընտրողներըն. իր հերթին է դառնում ծայրահեղ մշուշոտ:
Հիմա էլ Նիկոլը գնացել է Եգիպտոս. Թրամփն է ինչ-որ միջոցառում կազմակերպել: Եթե հնարավոր լինի, միգուցե նաեւ կբողոքի, թե՝ Ալիեւը տեղից չի շարժվում: Բայց անգամ այդ դեպքում Թրամփը եւս մեկ անգամ Նիկոլին ու Ալիեւին կկանչի՞ Վաշինգտոնը. հազիվ թե:
Արդյունքում, որ Նիկոլին այլ տարբերակ չի մնացել, քան ռուսական միջնորդությանը վերադառնալը, կարելի էր հասկանալ նաեւ Դուշանբեում Լուկաշենկոյի ակնարկից:
Չնայած տեսնենք, աշխարհում ամեն բան շատ արագ է փոխվում, եւ ով իմանա, եւս մեկ իրավիճակային փոփոխություն չի՞ լինելու:
