Հայ հոգևորականությունը սխրանքի ու ազգի իրական ընտրանու օրինակ է ցուցադրում

Մինչդեռ եկեղեցին ամենահամազգային կառույցն է, որը ներկայացված է իր կառուցներով 35 երկրներում և կարևոր առաքելություն ունի ազգի համերաշխության առաքինության ու միասնության, սփյուռքի հետ կապերի պահպանման, հայի ինքնության, հոգևոր արժեքների, հայապահպանության ապահովման, բարոյական դաստիարակության, մարդկանց մեջ հայրենասիրության ներարկման, դարերով ձևավորված ազգային արժեքների ու սովորույթների, ավանդական հայկական ընտանիքի, հասարակության ու պետության կայունության ապահովման գործում, աղանդների, հանրության մեջ` բացասական երևույթների ու դրսևորումների նկատմամբ պայքարի գործում։

 

Չնայած վերապահված այսքան կարևոր դաստիարակության ու ազգապահպան ծավալուն պարտականություններին, եկեղեցին պատշաճ ներկայացված չէ հանրային-պետական շրջանակներում և օրենքով օժտված չէ համապատասխան անհրաժեշտ լիազորություններով իր ազգային֊բարոյական առաքելություններն ու գործառույթները իրականացնելու համար։ Չէ որ եկեղեցու շնորհիվ է, որ պետականության բացակայության պայմաններում ավելի լավ են պահպանվել ազգային արժեքները, սովորույթները, լեզուն և բարոյական կերպարն ու նորմերը, քան թե պետականության առկայության վերջին 34 տարիներին։ Սա չի՞ նշանակում արդյոք, որ եկեղեցին ավելի մեծ հեղինակություն է հանրության համար, քան` պետությունն իր ահռելի լծակներով ու քաղաքական կառույցներով։ Սա չի նշանակում արդյոք, որ եկեղեցին ժողովրդի աչքում ամենաչապականված, անաչառ, վստահություն վաելող ու հավատ ներշնչող կառուցն է։

 

Ոչ պատահականորեն այսօր էլ հանրությունը եկեղեցու հեղինակության հետ է նախևառաջ կապում նաև իր փրկությունը։ Սա ամենևին չի նշանակում, որ պետք է նվազեցնել պետության դերը։ Պարզապես եկեղեցին պետք է ներկայացված լինի պետական և հանրային կառույցներում ու գործերում այնքանով, որքանով վայելում է հանրության վստահությունը, որքանով հասարակությունը նրա առջև առաքելությություն ու ազգի բարոյական կերպարի կերտման, ազգային արժեքների պահպանության և պետականության ու ազգային ինքնության պահպանման պահանջներ ու խնդիր է դնում։ Սա նշանակում է, որ եկեղեցին օրենսդրորեն սահմանված կարգով խորհրդատվական գործառույթներով ներկայացված լինի առավելապես պետական այն մարմիններում, որտեղ մշակվում են կրթական, մշակութային, երկրի անվտանգության, սփյուռքի հետ համագործակցության ու ազգի բարոյական-հոգևոր անվտանգությանն ուղված ռազմավարություններ։ Որպեսզի պարզապես եկեղեցին պետական հանրային կյանքում իր առաքինությամբ ու խորհուրդներով լինի բոլորիս կողքին, որպեսզի ազգն ու պետությունը երբևէ այլևս չայլասերվեն, որպեսզի ժողովուրդն այլևս չշեղվի անկեղծ հավատքից ու Աստծո պատվիրաններից, որպեսզի կարողանանք մեկընդմիշտ թոթափենք մեր միջի` դարերի ընթացքում ձեռք բերած նյութապաշտությունը, նախանձը, ամբարտավանությունը, անամոթությունն ու ցածր արժեքները։