Նվիրում եմ «Իրավունք»-ի կազմավորման 35-ամյակին

­Հուշ է դար­ձել օ­րերն ան­ցո­ղիկ,

Ու դարն էլ հսկա մա­րող պատ­մութ­յուն,

«Ի­րա­վունք» օ­րա­թերթ, դու աշ­խարհ ե­կար

Ան­ցո­ղիկ հին դա­րի մայ­րա­մու­տին:

­Տիե­զեր­քի կար­գա­վո­րող ու­ժի շնոր­հիվ`

­Նոր ժա­մա­նա­կի հրա­մա­յա­կա­նի պա­հան­ջով,

Իսկ Հա­յաս­տա­նը խենթ ու ա­լե­կոծ

­Դա­վա­ճա­նութ­յան թե­ւին բազ­մած,

Եվ մո­լո­րութ­յամբ ար­բած նո­րո­վի,

Իր ձեռ­քով բա­ցեց դար­պաս­նե­րը գոց,

Եվ մեծ բար­ձուն­քից գլոր­վում էր ցած`

«Ան­կա­խութ­յուն» բա­ռը շուր­թե­րին:

«Ի­րա­վունք» օ­րա­թերթ, ար­շա­լույս­նե­րին պարզ­ված քո դեմ­քին

Ես խի­զա­խում­ներ եւ խո­յանք­ներ տե­սա քո հա­յաց­քի մեջ,

­Քայ­լում ես ար­դեն ե­րե­սուն­հինգ տա­րի,

­Քայ­լում ես այն­պես ծանր ու վիթ­խա­րի,

Ա­սես Հայ­կա­կան լեռ­նաշ­խարհն ես ու­սե­րիդ տա­նում:

­Դար­ձել ես աչ­քը հայ ժո­ղովր­դի,

Եվ ճշմար­տութ­յան զին­վո­րը դա­րի,

Ե­թե «Ի­րա­վուն­քը» իր աչ­քը փա­կի,

­Հո­ղը չի զգա ձայնն իր պատ­մութ­յան,

Ի­րա­վունք չու­նի լռել, չխո­սել,

­Նոր դա­րի խիղճն է ու­սե­րին տա­նում,

Եվ դու, իր հե­ռու գա­լիք բա­րե­կամ

­Կար­դա­լու լի­նես «Ի­րա­վունք» թեր­թի մա­սին՝

Ի­մա­ցիր, որ մեր օ­րե­րի խոր­քում,

­Նա է միշտ ե­ղել կրքե­րի գե­րի,

­Հաս­կա­ցիր «Ի­րա­վուն­քի» իղ­ձե­րը հոր­դուն,

Ու պայ­ծառ նա­յիր նրա ան­ցած օ­րե­րին:

Եվ քո հին լեզ­վով, չա­րենց­յան ո­ճով պատ­միր աշ­խար­հին,

Որ «Ի­րա­վունք» օ­րա­թեր­թը ե­կել է դա­րե­րից,

Ու գնում է հաղ­թա­կան, դե­պի դա­րե­րը նո­րից`

­Դե­պի փայ­լուն ա­պա­գան:

ԳԵՂԱՄ ԳԱԼՍՏՅԱՆ

­Հայ կո­մու­նիստ