Ռուսական բանակը գրեթե վերականգնել է իր երբեմնի ռազմական էությունը

Ա­մեն դեպ­քում, ինչ­պես Նի­կո­լի, այն­պես էլ Ա­լիե­ւի հա­մար (Տե´ս նաեւ https://iravunk.com/?p=296097&l=amՇ դեռ ա­ռանց­քա­յին է մնում, թե ինչ ա­վարտ է սպաս­վում ուկ­րաի­նա­կան պա­տե­րազ­մին: Չ­նա­յած, այս­տեղ եւս շատ բան ար­դեն իսկ տե­սա­նե­լի է: Բա­վա­կան է ֆիք­սել միայն այս օ­րե­րին ըն­թա­ցող մեկ փաստ՝ պատ­կե­րը հաս­կա­նա­լի լի­նե­լու հա­մար:

Խոս­քը այս պա­հին ռուս­նե­րի կող­մից անց­կաց­վող հար­ձա­կո­ղա­կան օ­պե­րա­ցիա­նե­րից միայն մե­կի մա­սին է: Խոս­քը դոն­բաս­յան ռազ­մա­ճա­կա­տում ուկ­րաի­նա­կան վե­րահս­կո­ղութ­յան ա­ռանց­քա­յին կե­տե­րից մե­կի` Սե­լի­դո­վո քա­ղա­քի մա­սին է: Ն­կա­տի չու­նենք այդ քա­ղա­քի ռազ­մա­վա­րա­կան նշա­նա­կութ­յու­նը. դա չէ ա­մե­նաէա­կա­նը, այս օ­պե­րա­ցիան կա­վարտ­վի, եւ այլ տա­րածք­ներ եւ քա­ղաք­ներ, պա­տե­րազ­մի ըն­թաց­քին զու­գա­հեռ, կստա­նան ոչ պա­կաս կա­րե­ւոր նշա­նա­կութ­յուն: Այլ նկա­տի ու­նենք հե­տեւ­յալ փաս­տը: Սա շատ լավ պաշտ­պան­ված քա­ղաք էր, բազ­մա­հարկ շեն­քե­րի մեծ գո­տիով, որ­տեղ ուկ­րաի­նա­կան բա­նա­կը սո­վո­րա­բար կա­ռու­ցում է լուրջ պաշտ­պա­նա­կան հա­մա­կար­գեր: Եվ ա­հա, ռուս­նե­րը նո­րից, ինչ­պես Ուգ­լե­դա­րում վեր­ջերս, աս­տի­ճա­նա­բար օ­ղա­կի մեջ ա­ռան քա­ղա­քը: Եվ երբ սկսե­ցին բուն Սե­լի­դո­վո­յի գրո­հը, այն հա­զիվ ե­րեք-չորս օր տե­ւեց: Ուկ­րաի­նա­կան կող­մը, կրկնենք, զգա­լի ու­ժեր էր կենտ­րո­նաց­րել Սե­լի­դո­վո­յում` հայ­տա­րա­րե­լով, որ կա­րող է ա­միս­նե­րով այն պա­հել: Սա­կայն ի­րո­ղութ­յունն այն է, որ բուն քա­ղա­քում շատ ծանր ճա­կա­տա­մարտ պար­զա­պես չե­ղավ: Սա ա­ռան­ձին օ­րի­նակ չէ, նման փո­փո­խութ­յու­ններ նկատ­վում են գործ­նա­կա­նում բո­լոր ճա­կատ­նե­րում՝ Կուրս­կից մին­չեւ հա­րա­վա­յին Դ­նեպր: Եվ այս ա­մենն ար­դեն խո­սում է, որ ոչ միայն ռուս զին­վոր­նե­րը, այլ նաեւ հրա­մա­նա­տա­րութ­յունն է սո­վո­րել կռվել այն­պես, ինչ­պես ակն­կալ­վում էր «ռու­սա­կան հրա­մա­նա­տա­րութ­յուն» աս­վա­ծից:

Այս­պի­սով, կա­րե­լի է ա­սել, որ ռու­սա­կան բա­նակ աս­վա­ծը գործ­նա­կա­նում ար­դեն հա­սել է այն մա­կար­դա­կին, ո­րում գտնվում էր, ա­սենք, 1944թ.-ին: Այ­սինքն` այն մա­կար­դա­կին, ո­րի դեպ­քում ընդ­հան­րա­կան ի­մաս­տով ա­սած, ռու­սա­կան բա­նա­կին կանգ­նեց­նե­լը, մեղմ ա­սած, շատ դժվար է, ե­թե ոչ՝ անհ­նար: Նույն մա­կար­դա­կին է հաս­նում նաեւ ռազ­մա­տեխ­նի­կա­կան ողջ հա­մա­լի­րը՝ ար­տադ­րու­թյու­նից սկսած, մին­չեւ զենք-զին­տեխ­նի­կա­յի ո­րա­կը: Ընդ ո­րում, դի­մա­ցը ուկ­րաի­նա­կան բա­նակն է, ո­րը, չմո­ռա­նանք, նույն­պես զգա­լի չա­փով օժտ­ված է նույն «ռու­սա­կան բա­նակ» աս­վա­ծի հատ­կա­նիշ­նե­րով եւ այս պա­հին էլ մի ամ­բողջ գլխով կա­րող է գե­րա­զան­ցել ա­րեւմտ­յան շատ ու շատ բա­նակ­նե­րի: Բայց է­լի սկսել են գլոր­վել դե­պի պար­տութ­յուն: Ընդ ո­րում, ան­գամ ՆԱՏՕ-ի ղե­կա­վա­րի մա­կար­դա­կով են նույն բա­նը խոս­տո­վա­նում, որ, ան­կախ ուկ­րաի­նա­կան պա­տե­րազ­մի ել­քից, ռու­սա­կան բա­նա­կը պա­տե­րազ­մից դուրս է գա­լու ան­հա­մե­մատ ու­ժե­ղա­ցած: Բայց այդ ա­սե­լով, ար­դեն իսկ հաս­տա­տում են, որ պա­տե­րազ­մի ել­քի հար­ցում կաս­կած­ներ գործ­նա­կա­նում չու­նեն: 

Ս­րան էլ գու­մա­րած, կար Հ­յու­սի­սա­յին Կո­րեա­յի հետ ա­մե­նա­սերտ ռազ­մա­կան հա­մա­գոր­ծակ­ցութ­յան փաս­տը, նման գոր­ծակ­ցութ­յուն կա­րող է լի­նել Ի­րա­նի հետ: Չա­փա­զանց սերտ կա­պեր են չի­նա­կան, հնդկա­կան բա­նակ­նե­րի հետ, եւ այդ­պես շա­րու­նակ:

Այ­սինքն, ռազ­մա­կան ա­ռու­մով Ռու­սաս­տա­նը մո­տե­նում է այն դիր­քե­րին, ո­րը ժա­մա­նա­կին ու­ներ ԽՍՀՄ-ն, եւ ո­րը ԱՄՆ-ին պար­տադ­րում էր՝ Ռու­սաս­տա­նի աշ­խար­հա­քա­ղա­քա­կան շա­հե­րը հաշ­վի առ­նել իր բո­լոր հաշ­վարկ­նե­րում: ԱՄՆ-ում սպաս­վող ընտ­րութ­յուն­նե­րից հե­տո ի՞նչ նոր ֆոն կստեղծ­վի այդ ի­մաս­տով՝ ժա­մա­նա­կից ա­ռաջ չանց­նենք: Բայց այն, որ Ռու­սաս­տանն էա­պես բարձ­րաց­նում է իր աշ­խար­հա­քա­ղա­քա­կան մա­կար­դա­կը, դա ա­մե­նա­հա­վա­նա­կան տար­բե­րակն է: Ու չմո­ռա­նանք, թե հա­րավ­կով­կաս­յան տի­րույթն ինչ դեր ու­նի Ռու­սաս­տա­նի աշ­խար­հա­քա­ղա­քա­կան շա­հե­րի մեջ:

Սա է, որ Ա­լիեւն ու Նի­կո­լը, ան­գամ ցան­կութ­յան դեպ­քում, չեն կա­րող հաշ­վի չառ­նել: Սա է, որ նաեւ Վ­րաս­տա­նին է մղում իր եր­բեմ­նի մո­տե­ցում­նե­րը վե­րա­նա­յե­լու: Մ­նա­ցածն ար­դեն շատ կարճ ժա­մա­նա­կի հարց է: