Կոբախիձեն ճիշտ է, ուկրաինական պատերազմը երկար չի տեւի

Այս­պի­սով, դա­տե­լով այն սպա­սե­լիք­նե­րից, որ Թ­րամփ-­Պու­տին «լե­զու գտնե­լու» հե­ռան­կա­րը, գո­նե ներ­կա դիր­քե­րից դա­տե­լով, գնա­լով միայն ամ­րապնդ­վում է, դժվար չէ հաս­կա­նալ, որ այդ դեպ­քում խո­սքը կա­րող է գնալ միայն գլո­բալ պայ­մա­նա­վոր­վա­ծութ­յու­նն­երի մա­սին, որ­տեղ ուկ­րաի­նա­կան գոր­ծո­նն ըն­դա­մե­նը դե­տալ­նե­րից մեկն է: Նաեւ, որ նման գոր­ծոն­ներ կան հետ­խորհր­դա­յին ողջ տի­րույ­թում, եւ այդ բո­լո­րը չեն կա­րող դուրս մնալ ընդ­հա­նուր պայ­մա­նա­վոր­վա­ծութ­յու­նն­երի դաշ­տից:

­Խոս­քը, հաս­կա­նա­լի է, շա­տե­րից էլ ա­ռաջ հա­րավ­կով­կաս­յան տի­րույ­թի մա­սին է, եւ այն, որ Մոսկ­վան «հեն­ման կետ» է փոր­ձում գտնել այս տի­րույթ գլո­բալ վե­րա­դար­ձի հա­մար, այս պա­հին բո­լորն են հաս­կա­նում (Տե(ս նաեւ https://iravunk.com/?p=297541&l=am):

Ա­լիեւն ակն­հայ­տո­րեն ի­րեն տես­նում է թյուր­քական տի­րույ­թում, որ­տեղ ու­նի սուլ­թա­նա­կան կար­գա­վի­ճակ: Նի­կո­լը, նման է, որ ինքն էլ չի կողմ­նո­րոշ­վում, թե ինչ է ու­զում, եւ այդ «դար­դից» ի­րեն տվել է հե­ծա­նիվ քշե­լուն՝ վերջ­նա­կա­նա­պես վե­րած­վե­լով ծաղ­րի օբ­յեկ­տի:

Որ­քան էլ տա­րօ­րի­նակ թվա, բայց ա­մե­նա­հա­վա­նա­կան տար­բե­րակն է մնում, որ նման «հեն­ման կետ» Մոսկ­վա­յի հա­մար կա­րող է դառ­նալ կով­կաս­յա­ն տի­րույ­թում եր­բեմ­նի ա­մե­նաա­րեւմ­տա­մոլ Վ­րաս­տա­նը: Փաս­տը, որ այս երկ­րում ար­դեն ան­գամ եվ­րո­պա­կան դես­պան­ներն են սկսել մաս­նակ­ցել ընդ­դի­մա­դիր հան­րա­հա­վաք­նե­րի, ոչ թե պար­զա­պես Վ­րաս­տա­նի ներ­քին գոր­ծե­րին խառն­վե­լու կո­պիտ քայլ է, այլ նաեւ դրա­նով Ա­րեւ­մուտքն ի ցույց է դնում, թե ինչ կար­գի է հիաս­թափ­ված վրա­ցա­կան գոր­ծող իշ­խա­նութ­յուն­նե­րից: Մ­յուս կող­մից, երբ նա­խօ­րեին վար­չա­պետ Կո­բա­խի­ձեն կան­խա­տե­սում հնչեց­րեց, որ ա­մե­նա­մոտ ժա­մա­նակ­ներս պետք է սպա­սել ուկ­րաի­նա­կան պա­տե­րազ­մի ա­վար­տին: Իսկ թե ինչ է նշա­նա­կում ուկ­րաի­նա­կան պա­տե­րազ­մի ա­վարտ աս­վա­ծը, այս պա­հին հաս­կա­նում են բո­լո­րը. առն­վազն, որ սահ­ման­նե­րը կհաս­տատ­վեն ներ­կա ճա­կա­տա­յին գծով մեկ, ո­րը Մոսկ­վա­յի հա­մար, ի­հար­կե, հաղ­թա­նակ է եւ ոչ միայն ռազ­մա­կան, այլ նաեւ՝ աշ­խար­հա­քա­ղա­քա­կան: Այ­սինքն, վրա­ցա­կան իշ­խա­նութ­յուն­ներն այս պա­հին այն հա­մոզ­մուն­քին են, որ պա­տե­րազ­մը կա­վարտ­վի ռու­սա­կան ռազ­մա­քա­ղա­քա­կան դիր­քե­րի ամ­րապնդ­մամբ՝ ստա­նա­լով նման պատ­կեր: Մի կող­մից ի­րենց հե­ռա­ցու­մը պա­հան­ջող Ա­րեւ­մուտքն է, հա­նուն ո­րի ա­րեւմտ­յան դես­պան­ներն ան­գամ մի­տինգ­նե­րի են մաս­նակ­ցում: Մ­յուս կող­մից էլ ռու­սա­կան գլո­բալ դիր­քե­րի ամ­րապնդ­ման հե­ռան­կարն է, եւ այս եր­կու տար­բե­րա­կի մեջ պետք է ընտ­րութ­յուն կա­տա­րել: Իսկ վրա­ցա­կան ներ­կա իշ­խա­նութ­յուն­նե­րը ցույց են տվել, որ գոր­ծում են միան­գա­մայն պրագ­մա­տիկ, ա­ռանց ի­րա­կան հո­ղից կտրվե­լու, եւ թե այդ պա­րա­գա­յում ո­րը կա­րող է դառ­նալ նրանց ընտ­րութ­յու­նը, դժվար չէ կռա­հել:

Ի­հար­կե, դեռ պետք է ստա­նալ հար­ցի պա­տաս­խա­նը, թե ի­րա­կա­նում է՞լ Թ­րամփ-­Պու­տին պայ­մա­նա­վոր­վա­ծութ­յուն­ների սպա­սե­լիք­ներն այդ­քան ռեալ են, այ­սինքն, չի՞ լի­նի այն­պես, որ Թ­րամ­փը, տա­լով ծա­վա­լուն նա­խընտ­րա­կան խոս­տում­ներ, հե­տո միան­գա­մայն այլ քա­ղա­քա­կան կուր­սի անց­նի: Սա­կայն, նաեւ չմո­ռա­նանք, որ ռուս­ներն ի­րենց նախ­նա­կան գնա­հա­տա­կան­նե­րում ա­ռանձ­նա­պես Թ­րամ­փի այդ խոս­տում­նե­րի վրա չէին էլ հիմն­վում: Ի­րա­կա­նությ­ո­ւնը շատ ա­վե­լի պարզ է՝ ի՞նչ ըն­թացք եւ հա­վա­նա­կան ա­վարտ կու­նե­նա ուկ­րաի­նա­կան պա­տե­րազ­մը: Եվ Թ­րամ­փը, լի­նե­լով ոտ­քից գլուխ գոր­ծա­րար, հենց այդ ի­րո­ղութ­յուն­նե­րից ել­նե­լով էլ կկա­տա­րի իր քայ­լե­րը, ո­րի հա­մար դեռ եր­կու ամ­սից ա­վել ժա­մա­նակ կա:

Եվ ա­հա, հենց ուկ­րաի­նա­կան պա­տե­րազմն է, որ շա­րու­նա­կում է միան­գա­մայն խոս­տում­նա­լից ըն­թաց­քի մեջ մնալ ռուս­նե­րի հա­մար: Դե­տալ­նե­րը մի կողմ թող­նենք, դրանք չա­փա­զանց շատ են՝ ներ­կա­յաց­նե­լու հա­մար: Բայց, ընդ­հա­նուր առ­մամբ, ներ­կա ի­րա­վի­ճա­կը սա է: Այս պա­հին ռուս­նե­րը ակ­տիվ հար­ձա­կո­ղա­կան օ­պե­րա­ցիա­ներ են ի­րա­կա­նաց­նում հա­րա­վա­յին գո­տում, ո­րի արդ­յուն­քում, շատ մեծ հա­վա­նա­կա­նութ­յամբ, մի­գու­ցե դեռ մին­չեւ Թ­րամ­փի ի­նա­գու­րա­ցիան ողջ հա­րա­վա­յին Դո­նեց­կը կհայտն­վի ռու­սա­կան վե­րահս­կո­ղութ­յան տակ՝ Դ­նեպ­րո­պետ­րովս­կի մարզ դուրս գա­լով հան­դերձ: Կենտ­րո­նա­կան եւ հյու­սի­սա­յին Դո­նեց­կում եւս այս պա­հին ըն­թա­նում են խո­շոր օ­պե­րա­ցիա­ներ, եւ այդ ողջ գո­տում ուկ­րաի­նա­կան ու­ժե­րը, հա­րա­վա­յին Դո­նեց­կում ռուս­նե­րի ամ­բող­ջա­կան հա­ջո­ղութ­յուն­նե­րից հե­տո, գործ­նա­կա­նում դի­մադ­րե­լու շան­սեր չու­նեն: Այս օ­րե­րին օ­պե­րա­ցիա­ներ են սկսվում նաեւ Զա­պո­րո­ժիեի ճա­կա­տում, ո­րոնց մա­սին ա­սե­լու դեռ քիչ բան կա, սա­կայն ընդ­հա­նուր ճա­կա­տա­յին ֆո­նն է­լի մնում է ռուս­նե­րի օգ­տին: Մ­նում է միայն Կուրս­կի տի­րույթ ներ­խու­ժած ուկ­րաի­նա­կան ու­ժե­րի թե­ման: Սա­կայն մեծ հարց է, թե ռուս­ներն այս պա­հին ձգտո՞ւմ են այս հատ­վա­ծի ա­րագ ա­զա­տագր­մանը: Ճիշտ է, այս­տեղ եւս ծա­վա­լուն գոր­ծո­ղութ­յուն­ներ կան, ռու­սա­կան ու­ժե­րը գրո­հում են: Բայց մյուս կող­մից, Կուրս­կի ճա­կա­տը սպուն­գի նման ներծ­ծում է ուկ­րաի­նա­կան ռե­զերվ­նե­րը, ո­րոնք այս պա­հին ան­չափ անհ­րա­ժեշտ կլի­նե­ին մյուս ճա­կատ­նե­րում: Վեր­ջա­պես, ուկ­րաի­նա­կան կող­մի հիմ­նա­կան խնդի­րը հենց ռե­զեր­վա­յին եւ նյու­թա­տեխ­նի­կա­կան ծայ­րա­հեղ պա­կասն է: Մո­բի­լիզ­ացիան ըն­թա­նում է ծայ­րա­հեղ ծանր՝ տա­լով ծրագր­վա­ծի հա­զիվ 20-25 տո­կո­սի չա­փով արդ­յունք: Մո­բի­լի­զաց­ված­նե­րի հիմ­նա­կան մա­սը, ճա­կատ հաս­նե­լուն պես, ա­վե­լի ու ա­վե­լի ա­ճող մասշ­տաբ­նե­րով են գե­րա­դա­սում դա­սալ­քել կամ գե­րութ­յան հանձն­վել: Ե­թե սրան գու­մար­վեն նաեւ ա­մե­րիկ­յան օգ­նութ­յան ան­կում­նե­րը, ա­պա ոչ միայն ճա­կա­տա­յին, այլ նաեւ թի­կուն­քա­յին հար­ցե­րում ուկ­րաի­նա­կան կող­մի ընդ­հան­րա­կան վի­ճա­կը կանց­նի կա­տաստ­րո­ֆի­կի սահ­մա­նից էլ այն կողմ:

­Չէ, Կո­բա­խի­ձեն չի սխալ­վում, այս պա­տե­րազմն ար­դեն եր­կար հա­զիվ թե շա­րու­նակ­վի: Իսկ թե ո­րոնք կա­րող են լի­նել հետ­պա­տե­րազմ­յան հա­վա­նա­կան սցե­նար­նե­րը, այդ թվում՝ մեր տա­րա­ծաշր­ջա­նում, դժվար չէ ար­դեն պատ­կե­րաց­նել: