Ամեն Աստծո օր մենք մեռնում ենք, մեռնում ու ոտնատակ է տրվում մեր ազգային ինքնությունը. Ղազարյան

«Ստրկությունը՝ մարդկային դժբախտություններից ամենածանրագույնն է»

Մարկ  Ցիցերոն

Ստրկությունն էլ ամենևին Աստծո պատիժը չէ, Աստված չի ստեղծել ստրկություն, չի օժտել ոչ մեկին ստրկամտությամբ, նա մարդկանց պարգևել է ազատություն,  արժանապատվություն, սեր, երախտագիտություն։ Մարդիկ հետո են դառնում ստրուկը նյութի, շահի, փառքի, բնազդային և էժանագին վայելքների ու կրքերի,  չարության ու նախանձի, ատելության, մատնության, ստորության ու տգիտության։ Ստրկության վատագույն տեսակն էլ, ստրուկն է վախի։ Կառլ Մարքսն էլ  կարծես մեր իրականության համար է ասել.  «Չկա ոչինչ ավելի ահավոր ու նվաստացուցիչ, քան լինել ստրուկը ստրուկի»:

Հիմա մենք դարձել ենք ստրուկը ստրուկի, ստրուկը վախկոտների, ապաշնորհների, թուրքի ու օտարների, տգետների ու ազգուրացների։ Ազգը, որ չի կարող  կառավարել ու պաշտպանել ինքն իրեն և կամավոր ստրկության է հանձնվում այլ ազգի, չի վիրավորվում նվաստացումից, դատապարտված է հավերժ  ստրկության։ Ստրկությունն այն աստիճան է նսեմացնում, խեղճացնում, մարդուն, որ նա սկսում է սիրել ստրուկի`  իր կապանքները, այլ ելք չի տեսնում  փրկության, քան ինքնասպանությունն է, քան հաշտվելն է նվաստացման, պարտության ու կորուստների հետ։

Ստրկությունը ծնում է մի այնպիսի հուսահատ մթնոլորտ, որտեղ լռությամբ կտանեն նվաստացումը, կհանդուրժեն հայրենիքի կորուստը, դավաճանությունն ու պարտությունը։ Ինչպես Բոնապարտ Նապոլեոնն է ասել. «Մահը ոչինչ է, բայց անփառունակ պարտությամբ և անարգանքի մեջ ապրելը մահ է ամեն օր»։ Հիմա ամեն Աստծո օր մենք մեռնում ենք, մեռնում ու ոտնատակ է տրվում մեր արժանապատվությունը, ազգային ինքնությունը, մեր պետականությունը, մեր պատիվը, սերը, մեր խիղճը։

ՀԱՅԿ ՂԱԶԱՐՅԱՆ

Տնտեսագիտության թեկնածու

Հետևեք մեզ նաև տելեգրամում՝

Ներբեռնեք Iravunk հավելվածը և եղեք միշտ տեղեկացված՝