Աղմկահարույց գործերով հայտնի իրավապաշտպան Լեվոն Բաղդասարյանը հայտարարությամբ է հանդես եկել

Հայաստանին  անհրաժեշտ է Օրենքի Դիկտատուրա և Պարույր Հայրիկյանի  Սահմանադրությունը

Իշխանությունը մատ է թափ տալիս, ասում, ով իմ մասին վատը խոսեց, գնալու է բանտ։ Իրավամբ, Կառավարական լծակները թույլ են տալիս դա իրագործելու:
Օլիգարխը  մատ է թափ տալիս, ասում, ով սխալվեց , բերանը բացեց, տուն ու տեղով կկորցնեմ։ Իրավամբ, վերջինիս փողի ուժը ստեղծում է այն բազան, որտեղ ունակ և ընդունակ է դա իրագործվելու։   
Կուսակցության ղեկավարները մատ են թափ տալիս ու ասում, ով կպավ մեր կուսակցության գաղափարախոսությանը, նա կուսակցության թշնամին է, հայրենիքի դավաճան։ Իրավամբ, դա հայտարարելու ու մարսելու  համար կուսակցությունն ունի բավարար ռեսուրսներ, սկսած նվիրյալ գաղափարակիցներով, վերջացրած կուսակցականացված  կամ ծախված մամուլով։
Այսպես կշարունակեմ ու կիջնեմ գյուղապետի, հարևանների, բարեկամների  տիրույթ, որտեղ գործում են նույն բարքերն այն տարբերությամբ, թե ում մոտ ինչքան են գործում բարեվարքության կանոնները։
Արդյունքում, միմյանց նսեմացնելը, ստորացնելը, ոչընչացնելը դարձել է իրավանորմ, խաղի կանոն։ Ավելին, իջել է փողոցի, քուչի մակարդակից էլ ցածր։
Ինչպես կասեր դասական դարձած Վարդան Ղուկասյանը, հիմա ատչոտը տամ, թե ինչի է քուչի մակարդակից անգամ ցածր: 
Փողոցի կանոններով ընդունված չի տասը հոգով մեկին շանսատակ անելը։ Անգամ, երբ մեկի հետ  խոսք կամ զրույց կա, աղջկա կամ կնոջ հետ է, ժամադրում են։
Արձանագրում եմ. յուրաքանչյուր ընկածին, թող ներվի, ազգովի են հարվածում։ Չհաշված, որ երեկվա հերոսը այսօրվա տականքն է, կամ՝ հակառակը։
Դասական օրինակը՝ Գարեգին Նժդեհը, ով ԿԳԲ-ի պադվալում  խոշտանգվում էր դավաճանության, ահաբեկչության հոդվածներով ու չարժանացավ գոնե մեկ հայի պաշտպանության։ Անգամ, եթե ընդունենք, որ ԽՍՀՄ-ի հայերն  իրենք պաշտպանության կարիք ունեին, բա Սփյուռքի հայերի մեջ գոնե մեկը չբարձրաձայներ <հայր> Ստալինին, որ ներողամիտ լինի։  <Շնորհակալ եմ քեզանից, ապերախտ  հայ ազգ>: Իրավամբ, հասկանալի է Նժդեհի խոսքերը, ով նեղացած, ու իր նման շատերը,  գնաց ու գնալու են այս աշխարհից, քանի ճամարտակում ենք առաջին քրիստոնեական պետություն լինելու, սակայն վարք ու բարքով պատրաստ ենք Հիսուսին նորից խաչելու, քանի ոմանց համար իշխանական, կուսակցական  շահը գերակա է պետական շահից ու շարունակվելու է այսպես, քանի որ իշխանական ուժը, կուսակցական ուժը, նեղ կլանային ուժը գլխավոր պլան է մղված, ուստի մեղադրել նրանց, նշանակում է մեղադրել յուրաքանչյուրին իր չափով իր տիրույթում, մեկին շատ, մյուսին քիչ, ուստի անհրաժեշտ է արձանագրել իմպերատիվ։ Անհրաժեշտ է  պարտադրված, այսպես ասած հարկադիր կարգով  ինքնամաքրվել։ Դա հնարավոր է բացառապես Օրենքի Դիկտատուրայի միջոցով, որպեսզի զերծ մնանք ավելորդ բռնություններից, անհրաժեշտ է Հայրիկյանի Սահմանադրությունը, որտեղ հստակ սահմանված  է իշխանավորի լիազորության սահմանը, որը  պետք է գործի բոլորի համար ու ավելի խիստ՝  իշխանավորի, քաղաքական գործչի, օլիգարխի, թաղային խուժանի, քան՝ շարքային քաղաքացու համար։ Ու սա ոչ թե խտրականություն է, այլ՝ Աստվածաշնչյան իրավանորմ, ինչի մասին, նաև այդ իրավանորմի կիրառումից հետո, թե ինչու հարուստի ու իշխանավորի շանսերը կարող են մեծանալ դրախտի դարպասները թակելու, երբ Գաբրիել Հրեշտակապետը պատվիրված ծանուցումը կուղարկի՝ տեղեկացնելով դրախտի կամ դժոխքի հասցեն՝ հաջորդիվ։

Լևոն Բաղդասարյան