Մենք կորցրել ենք մեր ամոթը...

­Մեր ող­բեր­գութ­յուն­նե­րից մեկն էլ թե­րեւս ա­մա­չե­լու հատ­կութ­յու­նը կորց­նելն է... Ինչ­պես Պ­լա­վի­տուսն է ա­սել, ով ա­մո­թը կորց­րել է, նրան պետք է հա­մա­րել կոր­ծան­ված: Մարդ­կա­յին բա­րո­յա­կա­նութ­յան ու ա­ռա­քի­նութ­յան ա­մե­նա­կա­տար­յալ դրսե­ւո­րումն էլ ա­մա­չե­լու հատ­կութ­յունն է։ Իսկ հի­մա մենք ազ­գո­վին պետք է ա­մա­չենք, երբ տես­նում ենք, թե ինչ­պես է աշ­խար­հը հեգ­նա­կան հա­յաց­քով ու զար­մա­ցած հե­տե­ւում մեր երկ­րում տե­ղի ու­նե­ցող տա­րօ­րի­նակ, անտ­րա­մա­բա­նա­կան ու զա­վեշ­տա­լի գոր­ծըն­թաց­նե­րին։

Երբ ազ­գիդ մի զգա­լի մա­սը կորց­րել է մարդ­կա­յին ա­ռա­քի­նութ­յուն­նե­րից ա­մե­նա­կա­րե­ւո­րը` ա­մա­չե­լու ու նվաս­տա­ցու­մից վի­րա­վոր­վե­լու հատ­կութ­յու­նը եւ հաշտ­վել է ստրու­կի` իր կա­պանք­նե­րի հետ։ Երբ տես­նում ես, որ աշ­խար­հի տա­ղան­դա­վոր, խի­զախ, նա­խա­ձեռ­նող ու աշ­խա­տա­սեր ազ­գե­րի շար­քում տեղ գրա­վող, քա­ղա­քակր­թութ­յանն այդ­քան ա­վանդ ներդ­րած ազգդ ան­հաս­կա­նա­լիո­րեն հայտն­վել է աշ­խար­հի հե­տամ­նաց­նե­րի ու աղ­քատ­նե­րի շար­քում։

Երբ թշնա­միդ, որ ան­հաս­կա­նա­լի ու ան­հայտ ու ար­հես­տա­կան, ազ­գա­յին ու պե­տա­կա­նութ­յան ըն­դա­մե­նը հար­յու­րամ­յա ծա­գում ու­նի, ինչ­պես է ծաղ­րում ու նվաս­տաց­նում հա­զա­րամ­յակ­նե­րի պատ­մութ­յուն ու­նե­ցող, խի­զախ ու տա­ղան­դա­վոր ազ­գիդ ու երկ­րիդ իշ­խա­նա­վոր­նե­րին, պա­տանդ է պա­հում ու նվաս­տաց­նում ազ­գա­կից­նե­րիդ։

Երբ ազգդ ընտ­րում է եր­կիրդ պար­տութ­յան տա­րած­նե­րին եւ յոթ տա­րի հան­դուր­ժում է ազ­գու­րաց իշ­խա­նութ­յուն­նե­րին։ Ա­մո­թից գե­տինն ես մտնում աշ­խար­հով մեկ խայ­տա­ռակ լի­նե­լու հա­մար, մեր ա­նող­նա­շա­րութ­յան, մեր սկզբունք­նե­րը չու­նե­նա­լու հա­մար, Ար­ցա­խի կորս­տի, դա­վա­դիր պար­տութ­յան ու հա­նուն ոչն­չի դար­ձած հա­զա­րա­վոր զո­հե­րի հա­մար, մեր խայ­տա­ռակ քա­ղա­քա­կան դաշ­տի հա­մար, երկ­չոտ ու անսկզ­բունք մտա­վո­րա­կա­նութ­յան հա­մար, պա­տաս­խա­նատ­վութ­յուն ու թա­սիբ չու­նե­նա­լու հա­մար, Աստ­ծուց ու ազ­նիվ հա­վատ­քից հե­ռա­նա­լու հա­մար, մեր թշվառ ու խղճուկ վի­ճա­կի հա­մար, այս­քան դա­վա­ճան­ներ ու­նե­նա­լու հա­մար։ Ազ­գի ու հայ­րե­նի­քի փրկութ­յունն էլ մեր` ա­մա­չել կա­րո­ղա­նա­լու մեջ պետք է փնտրել։ Մաք­սիմ Գոր­կին ի­զուր չէր ա­սում. «Ա­մե­նա­տան­ջա­լից ա­մո­թը այն է, երբ դու չես կա­րո­ղա­նում պաշտ­պա­նել այն, ինչ սի­րում ես, ին­չով ապ­րում ես», այ­սինքն՝ սերդ, հայ­րե­նիքդ, ըն­տա­նիքդ, ար­ժա­նա­պատ­վութ­յունդ, հե­րոս­նե­րիդ պա­տիվն ու երկ­րիդ անվ­տան­գութ­յու­նը։

ՀԱՅԿ ՂԱԶԱՐՅԱՆ

Տն­տե­սա­գի­տութ­յան թեկ­նա­ծու