ԻՆՉՈՒ ՆԻԿՈԼԸ ԹՈՒՐՔԻԱ ԱՅՑԻ ՇԵՄԻՆ ԵՐԿԻՐՆ ԱՅՍՊԵՍ ԻՐԱՐ ԽԱՌՆԵՑ
ՎերլուծությունՄիայն փաստը, որ տարածաշրջանային նման ծայրահեղ լարված իրավիճակում Նիկոլը հերթական ոչ պակաս ծայրահեղ լարված իրավիճակ սարքեց Հայաստանի ներսում, արդեն իսկ հերթական անգամ է պարզ ակնարկում Հայաստանի այս վերջին մնացորդներն անգամ «վարի տալու» նրա նկրտումների մասին: Առավել եւս, որ այսպես ամեն ինչ խառնելով, նա վազում է, ինչպես համացանցում են կատակում, «հորանց տուն»՝ Թուրքիա:
ՄԵԿ ՇՂԹԱՅԻ ԴԵՏԱԼՆԵՐԸ
Ամեն դեպքում, վերջին մոտ մեկ ամսվա զարգացումները գալիս են հուշելու, որ Հայաստանի այս «ներսի ու դրսի» պատմությունները ոչ թե իրար զուգահեռ ինչ-որ գործընթացներ են, այլ մեկ միասնական շղթայի օղակներ: Հիշեցնենք, մեկ ամիս առաջ Վեհափառը Մինսկում էր, եւ, ինչպես մի շարք աղբյուրներ են հուշում, բավականին լուրջ հանդիպումներ է ունեցել: Դրան էլ հաջորդեց նրա մասնակցությամբ Արցախի թեմայով խոշոր միջոցառումը: Անմիջապես էլ ալիեւյան շնիկի ֆունկցիա կատարող ոմն Փաշազադեն սկսեց վայրահաչել` Հայոց եկեղեցու հետ կապված: Դրանից մեկ-երկու օր անց էլ Նիկոլը սկսեց Եկեղեցու վրա իր հարձակումները: Պատահական համընկնումնե՞ր էին. լավ էլի:
Այս ընթացքում հայաստանյան տարբեր աղբյուրների կողմից քիչ չեն գնահատումները, որ Նիկոլի այդ հակաեկեղեցական արշավը պետք է կապել Բաքվի հրահանգների հետ: Ասենք այսպես. Նիկոլն ի զորու չէ փոխել Հայաստանի Սահմանադրությունը, եւ եկել է պահանջ, որ դրա փոխարեն նա պետք է վերահսկողության տակ վերցնի Եկեղեցին: Շատ հասկանալի պատճառով. Արցախի հետ կապված՝ Վեհափառի մասնակցությամբ տեղի ունեցած միջոցառումը եկավ հուշելու, որ եթե անգամ Նիկոլն այս պահին ինչ-որ փաստաթուղթ ստորագրի Ալիեւի հետ, մեկ է, հայկական կարեւորագույն կառույցը, որն իր գոյության ընթացքում բազում նիկոլներ է տեսել եւ հաստատ այս մեկին էլ «կմարսի», արցախյան թեման օրակարգից չի հանելու: Կարճ ասած, Նիկոլը կստորագրի, թե՝ ոչ, դա Ալիեւի համար վերջնական լուծում չէ: Սակայն Բաքվի համար մեկ այլ խնդիր եւս այս ընթացքում սկսել է հասունանալ՝ ժամանակը: Այն է, եթե 2021թ.-ին Նիկոլը դեռ որոշակի ժամանակ ուներ եւ կարող էր կամաց-կամաց Ալիեւի պահանջները կատարել, ապա հիմա դա է, որ դարձել է անորոշ: Մոտավորապես այս աշնան կեսերից-վերջերից Հայաստանը մտնելու է նախընտրական փուլ, եւ ամենամեծ հավանականությունն այն է, որ եթե անգամ Նիկոլը կարողանա եղած-չեղած բոլոր ռեսուրսների ու լծակների կիրառմամբ վերարտադրվել, ապա, մեկ է, շատ քիչ է հավանականությունը, որ կպահպանի այն բացարձակ, մոնոպոլիստական իշխանությունը, որն այս պահին ունի եւ որի հաշվին կարող է ամեն մի կապիտալիստական որոշում «դակել»: Էլ չասած, որ բավականին մեծ է հավանականությունը, որ ծայրահեղ բացասական վարկանիշի դաշտ մտած Նիկոլն անգամ բոլոր ռեսուրսներով չի կարող վերարտադրվել, քանի որ երբեմնի արտաքին աջակցությունը չունի: Ռուսաստանում աճում է նրա հանդեպ թշնամանքը, ԱՄՆ-ի ներկա վարչակարգը «բարեւ տալ» անգամ չի ուզում, չեն լինի նաեւ USAID-ի եւ այդ տիպի փողերը: Ճիշտ է, կա լիբերալական աջակցությունը, բայց այդ թեւն այնքան է թուլացել կամ զբաղված է սեփական գործերով, որ Նիկոլի վերարտադրման հարցում «հեղափոխական արժեք» այլեւս հազիվ թե կարողանա ներկայացնել, առավել եւս՝ մեկ տարուց:
Այսինքն, այն, ինչը թուրք-ազերիական տանդեմը ցանկանում է Նիկոլից ստանալ, պետք է հասցնի վերցնել ամենաուշը մինչեւ աշնան կեսեր-վերջերը, քանի դեռ այդ նախընտրական թոհուբոհը չի սկսվել: Հաշվի առնելով, որ թեեւ, անկախ Նիկոլի լինել-չլինելուց, կա նաեւ ուժով այդ ամենը վերցնելու տարբերակը: Սակայն կա այն գործոնը, որը Նիկոլին այդպես էլ չհաջողվեց հաղթահարել: Խոսքը` Հայաստանում ՌԴ-ի ռազմական ներկայության, փաստացի ՀԱՊԿ անդամ լինելու եւ հայ-ռուսական ռազմական ուղղվածության հին պայմանագրերի մասին է: Այն իմաստով, որ Սյունիքը պոկելը խոշորագույն խնդիր է ոչ միայն Հայաստանի, այլ միգուցե Հայաստանից էլ առաջ, Ռուսաստանի համար:
Գանք մյուս կողմից. այն, որ մինչեւ առաջիկա աշուն Նիկոլը կարող է ամեն մի կործանարար որոշման գնալ, դա երեւի հասկանում են նաեւ Մոսկվայում: Մոսկվայից այս ընթացքում, հիշեցնենք, մի շարք լուրջ ազդակներ եղան, այդ թվում՝ միանգամայն բարձրաստիճան այցերի տեսքով: Բայց այն, որ Նիկոլը որոշել է վազել Էրդողանի մոտ, դա, թերեւս, Մոսկվայի համար կարող է եզրակացության հիմք դառնալ, որ Նիկոլն այդ բոլոր ազդակները մերժել է: Առավել եւս, երբ սկսվեց Եկեղեցու դեմ նման արշավը:
ԸՆԴԴԵՄ ՄՈՍԿՎԱՅԻ
Ահա այս իրավիճակում Նիկոլը, թուրքական այցի շեմին, գնաց հաջորդ սկանդալին՝ Սամվել Կարապետյանի կալանավորմանը: Այն տպավորությունն է, որ Նիկոլի մոտ ձեւավորվել էր այն համոզմունքը, թե Կարապետյանին ուղարկել են Հայաստանում իշխանափոխություն կազմակերպելու: Առավել եւս, որ նրա խոսնակ Նազելի Բաղդասարյանը, Կարապետյանի շուրջ աղմուկը պայթելուն պես, հայտարարեց. «Ինքնակոչ սրբադասվածը (որի պատկերը Մայր Աթոռի գանձարանում է) հյուսիսից ստացած դասական «մետոդիչկայով» որոշել է հայաստանյան ներքին օրակարգերին խառնվել… Հայաստանը ծայրագավառ դարձնելու սրանց փորձերն ապարդյուն են»: Իսկ սա նման է Ռուսաստանի հասցեին միանգամայն թափանցիկ ակնարկի: Ավելին, երբ Նիկոլը ներսից եւ ռուսական դաշտից (այդ թվում՝ ԱԳՆ-ի խողովակներով) եկած ծայրահեղ լուրջ քննադատությունից, այսքան մեծ աղմուկից հետո գնաց այնպիսի քայլի, ինչպիսին է «մատից ծծած» մեղադրանքներով ՌԴ քաղաքացի, հսկայական կշիռ եւ «թիկունք» ունեցող Կարապետյանի կարգի գործչին կալանավորելը, դա եւս միանգամայն պարզորոշ է ակնարկում նրա սուպերվախերի մասին, թե՝ Կարապետյանին Մոսկվայից ուղարկել են իրեն թախտից գցելու:
Իրականում Կարապետյանն ինքնուրո՞ւյն է կանգնել Հայոց եկեղեցու կողքին, թե՞ ուղարկել են, ինքը կիմանա: Բայց անկախ անգամ այդ հարցից, միայն այն, որ նա կանգնեց Հայոց եկեղեցու կողքին, արդեն իսկ որոշակի մտորումներ առաջացնում են: Այսինքն, այդ աջակցությունը գործնականում զրոյացնում է Եկեղեցու գլխին ինչ-որ ձեռնասուն հոգեւորականների կարգելու նիկոլյան ծրագրերը: Եվ հենց միայն այն ծայրահեղ ապօրինությունը, որին գնաց Նիկոլը, իր հերթին է հուշում, թե նա Եկեղեցին զավթելու այդ ծրագրերին ինչ կարգի կարեւորություն էր տալիս: Եվ միայն այն, որ այս ամենը ծավալվեց Թուրքիա այցի շեմին, նորից ու նորից է ակնարկում, որ այդ հակաեկեղեցական ծրագրերը պետք է կապել հենց թուրքական այցի հետ:
ՈՒ ՆՈՐԻՑ՝ «ԶԱՆԳԵԶՈՒՐԻ ՄԻՋԱՆՑՔԸ»
Այսպիսով, ի՞նչ կարող ենք սպասել այդ թուրքական աշխատանքային այցից: Թե ինչու է մեկնում, ոչ մի պաշտոնական բացատրություն չկա. ընդամենը ներկայացրել են. «2025 թ. հունիսի 20-ին Հայաստանի Հանրապետության վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանն աշխատանքային այցով մեկնելու է Թուրքիա»: Նիկոլն էլ ընդամենը բացատրեց, թե՝ կողմերի միջեւ պայմանավորվածության համաձայն բովանդակությունը պետք է փակ պահվի մինչեւ հանդիպում: Այն տպավորությունն է, որ անգամ Նիկոլի շրջապատում են հասկանում՝ այդ այցն այն կարգի անընդունելի կարող է լինել հայության համար, որ անգամ նպատակը պետք չէ ներկայացնել:
Մյուս կողմից, հաշվի առնելով, որ Նիկոլից մեկ օր շուտ Ալիեւը մեկնեց Թուրքիա, դժվար չէ հասկանալ, որ հայ-ադրբեջանական թեմատիկան Նիկոլի այցի ժամանակ հիմնական է լինելու: Իսկ այդ թեմատիկայում մեկ հիմնական հարց է՝ Նիկոլը կատարելո՞ւ է Ալիեւի նախապայմանները՝ «խաղաղության պայմանագիր» կոչվածը ստորագրելու համար: Բայց, եթե հաշվի ենք առնում, որ թուրք-ազերիական տանդեմը եւս սկսել է շտապել այդ պայմանագիրը ստորագրելու հարցում, ապա միանգամայն տրամաբանական տեսք է ստանում, որ Ալիեւը կարող է Սահմանադրությունը փոխելու անիրականացնելի պայմանը փոխել Հայոց եկեղեցուն ճնշելու պայմանով: Իսկ այդ դեպքում կնշանակի, որ Նիկոլը Թուրքիայում պետք է հաշվետվություն տա՝ կարո՞ղ է այդ հարցը լուծել:
Ամեն դեպքում, Նիկոլը Սահմանադրությունը կփոխի, թե Եկեղեցու հարցը կլուծի, Ալիեւի համար դա ունի այս իմաստը՝ ինչ-որ չափով երաշխիք, որ Նիկոլի չլինելու դեպքում հայաստանյան նոր իշխանությունները չեն կարող նրա հետ պայմանավորվածությունները չեղարկել: Մինչդեռ ամենեւին էլ դա չէ «խաղաղության պայմանագրի» մեխը, այլ, թե դրանում կամ միգուցե դրան կից հավելվածներում ի՞նչ լուծում է տրվելու կոմունիկացիաների հարցին: Այլ կերպ ասած՝ «Զանգեզուրի միջանցք», այդ տերմինի ամենահիմնական իմաստով, լինելո՞ւ է, թե՝ ոչ: Ընդ որում, հաշվի առնելով Իրանի շուրջ իրավիճակը, Մոսկվայի հետ Ալիեւի հակասությունները, թուրք-ազերիական տանդեմի համար հենց այս պահին «Զանգեզուրի միջանցք» ասվածը նորից գործնական տեսք է ստանում, ինչը Բաքուն չի էլ թաքցնում:
Իսկ ահա նիկոլական թեւը, Սամվել Կարապետյանի հետ կապված պատմությունը գրեթե անթաքույց ներկայացնելով, որպես Մոսկվայի կողմից իրեն «թախտից գցելու» փորձ, դրա տողատակերում ակամա խոստովանեց, թե, միգուցե իր պատկերացմամբ, Մոսկվան ունի իրեն «թախտից գցելու» պատճառ: Այն է, կատարել է կամ պատրաստվում է կատարել քայլ, որը հաստատ Մոսկվայում գնահատելու են որպես ծայրահեղ անընդունելի: Ու նորից գնում-հասնում ենք «Զանգեզուրի միջանցքի» տեսլականին, ավելի կոնկրետ, որ Նիկոլը կարող է դա ստորագրել: Ալիեւն իր հերթին է «թռել» նոյեմբերի 9-ի գործընթացից եւ պահը հարմար է համարում դա ստորագրելու համար: Էրդողանն էլ դառնում է դրա «քավորը»:
Իհարկե, հաշվի առնելով Իրանի շուրջ ներկա իրավիճակը, դա միանգամայն ռեալ ծրագրի տեսք ունի: Միայն թե դեռ երկու գործոն մնում է: Նախ, Կարապետյանին նստեցրել են, թե՝ ոչ, դա Եկեղեցին իրենով անելու Նիկոլի շանսերն ամենեւին էլ չի ավելացնում: Երկրորդը. ռեակցիան, որ եկավ Մոսկվայից, հուշում է, որ անկախ այս ամենից, Մոսկվան չի պատրաստվում այս տարածաշրջանը նվիրել Էրդողանին: Մնացածն էլ կախված է իրանական եւ ուկրաինական հակամարտությունների ընթացքից: