ԹՐԱՄՓԸ ՆԵՂԱՑԵԼ Է ՊՈՒՏԻՆԻՑ, ԵՎ ՆԵԹԱՆՅԱՀՈՒՆ Է ԶԱՆԳԱՀԱՐՈՒՄ ՆՐԱՆ
ՎերլուծությունԱյն, որ Նեթանյահուն 12-օրյա պատերազմից հետո առաջին անգամ որոշեց զանգահարել Պուտինին (Տես նաեւ https://iravunk.com/?p=319328&l=am), արդեն հետաքրքիր ազդակ է: Մինչ այս, Իսրայելի վարչապետը ՌԴ նախագահի հետ խոսել էր մեկ էլ Իրանի վրա հարձակումից առաջ, որի ժամանակ Պուտինը նրան հորդորեց` այդպիսի քայլի չգնա՝ չի հաջողվի: Այդ ձախողումից հետո էլ, երբ նոր հարձակման հեռանկարներն աստիճանաբար դառնում են էլ ավելի ոչ իրատեսական, Իրանն էլ որեւէ կերպ կոնտակտի դուրս չի գալիս Թրամփի հետ, Պուտինը մնում է միակ լիդերը, ով կարող է ինչ-որ կերպ եթե ոչ հարթել, ապա գոնե պաուզային վիճակի բերել իրանա-իսրայելյան թեման: Առավել եւս, երբ կան Իրանի զինվելու մասին խոսակցությունները, այդ թվում, որ մինչեւ իսկ միջուկային պաշտպանության հարցը չպետք է բացառել: Այս առումով, հետաքրքիր է իրանական աղբյուրի՝ արտահոսքի նմանվող նման տեղեկություն այդ զրույցի մասին: Այն է՝ Նեթանյահուն առաջ է տարել թեմա, թե՝ խոսակցություններ կան, որ Ռուսաստանն ինչ-որ տեղ էլ նպաստել է Իրանի առաջին միջուկային ծրագրի առաջխաղացմանը, որին հետեւել է Պուտինի անտարբեր ռեակցիան: Վերջապես, նախօրեին Իրանը ներկայացրեց նոր հրթիռ՝ այս անգամ ձայնից ավելի քան կրկնակի արագ եւ 12 հազար կմ թռիչքի հնարավորությամբ, ինչը նշանակում է, որ Թեհրանը, ասենք նաեւ Մոսկվան պատրաստ են էքսկալացիայի նոր մակարդակի: Ո՞րը կարող է լինել Իսրայել-ԱՄՆ-ի պատասխանը, նոր հարձակո՞ւմը. եթե հաջողության վրա վստահ լինեին, նախօրդ պատերազմը չէին կանգնեցնի: Ասենք, եթե Իսրայելում հասնեն այն մտքին, որ ռազմական լուծումը պարզապես անհնար է, ապա Նեթանյահուի այդ զանգը կարելի է անգամ սպասված համարել:
Մյուս կողմից, դատելով նրանից, որ Թրամփը դեռ շարունակում է «վերջնագրերի» լեզվով խոսել Մոսկվայի հետ, ընդ որում, թե՝ 50-ի փոխարեն 10 օր եմ տալիս, թերեւս ակնարկում է այն մասին, որ հենց Իրանի հարցով է, որ այդպես էլ չեն կարողանում լեզու գտնել: Բայց անկախ այդ հայտարարության դրդապատճառից, այս օրերին այն հարցն է պտտվում, թե ասենք սպառնաց, ու 10 օրը շատ արագ կանցնի, հետո՞: Նախնական սպառնալիքը նոր պատժամիջոցներն են, այդ թվում՝ 100 տոկոս մաքսատուրք կսահմանեն այն երկրների հանդեպ, որոնք ռուսներից նավթ եւ գազ կգնեն: Բայց ռուսական էներգակիրների հիմնական գնորդներից է, ասենք, Չինաստանը, եւ հետաքրքիր կլիներ տեսնել, թե ինչպես է Թրամփը նորից չինացիների դեմ 100 տոկոս մաքսատուրք կիրառելու, երբ նախորդ նման փորձի ժամանակ փլուզման շեմին հասցրին հենց ամերիկյան տնտեսությունը: Կամ պետք է շարունակի Կիեւին զինե՞լ, երբ առանց այդ էլ զինում է եւ այնքան, որ որեւէ խնդիր Ուկրաինան չունի, բայց փոխարենը ունի զորքի խնդիր: Նաեւ զո՞րք կարող է ուղարկել: Դրա պատասխանը եւս Մեդվեդեւը տվեց՝ շատ են մոտեցել ռուս-ամերիկյան ուղիղ բախման շեմին, եւ եթե ուզում են այդ գիծը հատել, Թրամփի որոշելիքն է:
Բայց ասել, թե իրականում ինչ է այս պահին ուզում Թրամփը, անշնորհակալ գործ է: Կարող է ցանկացած հայտարարություն հնչեցնել, ու հետո, թե սա չեմ ուզում, ճիշտ հակառակն եմ ուզում: Այսինքն, 10 օր հետո նոր պատժամիջոցնե՞ր կսահմանի Ռուսաստանի դեմ, թե՞ այս անգամ էլ կորոշի, թե չէ, պետք է մի ամիս էլ ժամանակ տալ, ինքը կիմանա: Բայց անկախ դրանից, իրավիճակը սա է: Նման է, որ Մոսկվան իրոք թեեւ չի ցանկանում նոր պատժամիջոցներ, բայց հանուն դրանց չլինելու որեւէ զիջման չի գնա: Այսինքն, իրականում Թրամփն ունի ռեալ երկու տարբերակ: Առաջինը` գնալ Ռուսաստանի հետ նոր սրացումների, միգուցե էքսկալացիայի ավելի բարձր մակարդակով եւ կովկասյան ուղղությամբ նոր ճակատ բացելու սխեմայով: Երկրորդի դեպքում շատ մեծ է հավանականությունը, որ կխառնվի նաեւ Իրանը, որը կարող է Մերձավոր Արեւելքը մի ամբողջական կաշայի վերածել: Իսկ ահա ուկրաինական խաղատախտակին ռուսները կարող են ներգրավել նորանոր զինատեսակներին, որոնք կգան գումարվելու ներկայիս ռազմական աճող հաջողություններին: Թրամփն այս դեպքում կանգնելու է առավելագույնը՝ Երրորդ աշխարհամարտի մեջ մտնելու հեռանկարի առաջ, եւ նվազագույնը՝ ունեցած զինապաշարներն էլ ավելի կնվազեցնի: Այն դեպքում, երբ Պենտագոնից ահազանգերը չեն դադարում՝ Չինաստանի դեմ հակամարտությունում կարող են առանց զենքի մնալ: Իսկ եթե ավելացնեն Ուկրաինային տրվող զենքի ծավալները, ապա խնդիրներ կարող է ունենալ նաեւ Իսրայելը:
Եվ երկրորդ տարբերակը՝ պետք է վերջապես Մոսկվայի հետ պայմանավորվելու տարբերակ գտնել: Ու քանի որ Թրամփն այդպես էլ չլուծեց իր գերխնդիրը՝ Մոսկվային Պեկինից բաժանելու հարցը, նման է, որ պայմանավորվել պետք է նաեւ Չինաստանի հետ: Պեկինում հնարավոր եռակողմ հանդիպման մասին խոսելու առիթներ ունեցել ենք: Եվ ահա Թրամփը, եւս մեկ անգամ խոսելով այդ մասին, հայտնեց. «Կեղծ լուրերի համաձայն՝ ես ձգտում եմ «հանդիպման» նախագահ Սի Ցզինպինի հետ։ Սա ճիշտ չէ, ես ոչինչ չեմ փնտրում։ Ես կարող եմ գնալ Չինաստան, բայց միայն նախագահ Սի Ցզինպինի հրավերով, որն արդեն ուղարկվել է։ Հակառակ դեպքում՝ ոչ մի հետաքրքրություն»: Երեւում է, որ Նեթանյահուի հետ շատ է շփվում, համենայնդեպս՝ այդ բացատրությունը տիպիկ հրեական ոճով է՝ շատ բան ասել` ոչինչ չասելով: Այնուամենայնիվ, կգնա՞ Պեկին. ինքն է ասում, որ հրավեր արդեն ունի: Նման է, որ վերջնական որոշում դեռ չկա, այսինքն` ինչ-որ բանի է սպասում:
Ահա այս տեսանկյունից, վերջին բարձր տոնայնությունն ավելի շատ նմանվում է Թրափի սիրելի բանակցային մեթոդին՝ բարձր տոնայնությամբ գոռալ՝ ստիպելով դիմացինին նահանջել, ինչը հաջողվեց նաեւ Եվրոպայի դեպքում: Մոսկվայի պարագայում չի հաջողվում. Կրեմլի ռեակցիան էր, թե՝ ընդունում ենք ի գիտություն Թրամփի նոր «վերջնագիրը»: Եվ ահա, երբ այս իրավիճակում Նեթանյահուն է կապի դուրս գալիս Պուտինի (Թրամփը նեղացել է եւ ՌԴ նախագահի հետ խոսել չի ուզում) հետ, սկսում է այն տպավորությունը թողնել, որ խոսելու բաներ, այնուամենայնիվ, դեռ կան: Այսինքն` տեսնենք, թե այս նոր փուլն ո՞ւր կտանի: