Ինչու հանկարծ Նիկոլն այսքան ջերմ կաթոլիկասեր դարձավ

Այս­պի­սով, Հա­յաս­տա­նում գնա­լով միայն ծաղ­կում է ապ­րում իշ­խա­նութ­յուն­նե­րի հրա­հան­գած ոս­տի­կա­նա­կան «բեսպ­րե­դե­լը»: Իսկ այն հար­ձա­կում­նե­րը, ո­րոնք այ­սօր ի­րա­կա­նաց­վում են Հայ ե­կե­ղե­ցու դեմ, ե­րե­ւի մոն­ղոլ-թա­թար­նե­րի կամ թուրք ցե­ղաս­պան­նե­րի ժա­մա­նակ­նե­րի հա­լա­ծանք­նե­րի հետ կա­րե­լի է հա­մե­մա­տել: Բայց փո­խա­րե­նը, «լու­սա­վոր Եվ­րո­պա­յի» հա­յաս­տան­յան ներ­կա­յա­ցու­ցիչ­նե­րը՝ տա­րաբ­նույթ դես­պան­նե­րը, դրսի փո­ղե­րով գոր­ծող «ի­րա­վա­պաշտ­պան­նե­րը» եւ այդ կոն­տին­գեն­տի մյուս ներ­կա­յա­ցու­ցիչ­նե­րը ծպտուն ան­գամ չեն հա­նում:

ԲԱ Ո՞ՒՐ ԵՆ ԵՎՐԱԴԵՍՊԱՆՆԵՐԸ

­Թե ինչ­պես ի­րենց կճղեր ԵՄ-ի, ա­րեւմտ­յան երկր­նե­րի դես­պան­ներն ու «ի­րա­վա­պաշտ­պան­ներ» կոչ­ված «ոհ­մա­կը», ե­թե հան­կարծ սրա գո­նե չնչին մասն ի­րենց թույլ տա­յին «հան­ցա­վոր նախ­կին­նե­րը», դժվար չէ պատ­կե­րաց­նել: Իսկ հի­մա ին­չո՞ւ աղմ­կեն, ի­րենց Նի­կոլն է, բա չստեղ­ծի Հա­յաս­տա­նը բո­լոր ար­մատ­նե­րից կտրող «չոր­րորդ հան­րա­պե­տութ­յու­նը»: Ի վեր­ջո, չմո­ռա­նանք, որ Նի­կո­լից էլ ա­ռաջ «չոր­րորդ հան­րա­պե­տութ­յան» մա­սին խո­սում էր բրի­տա­նահ­պա­տակ, Հա­յաս­տա­նի նա­խա­գա­հի ա­թո­ռին որ­պես ա­կան նստեց­ված ոմն Ար­մեն Սարգս­յա­նը: Ու ար­դեն այդ պա­հից էր հաս­կա­նա­լի, թե բրի­տա­նա­կան եւ մյուս ուլտ­րա­լի­բե­րաս­տա­կան ծրագ­րե­րով Հա­յաս­տա­նին ինչ դեր է հատ­կաց­ված:

Ա­հա այս ֆո­նին այն, որ Հա­յաս­տա­նի դա­սա­կան կեր­պա­րի վեր­ջին պատ­վար է մնում Հայ Ա­ռա­քե­լա­կան ե­կե­ղե­ցին, հաս­կա­նա­լի է դարձ­նում, թե գոր­ծող իշ­խա­նութ­յուն­ներն ին­չու են ի­րա­կա­նաց­րել այս ար­շա­վան­քը: Ա­ռա­վել եւս, որ նա­խօ­րեին կա­թո­լի­կա­կան հա­ղոր­դակ­ցութ­յուն ըն­դու­նած Նի­կո­լը դրա­նով ար­դեն իսկ ի ցույց դրեց, որ իր բո­լոր այն հայ­տա­րա­րութ­յուն­նե­րը, թե Հայ ե­կե­ղե­ցու հե­տե­ւորդ է եւ ա­մեն բան ա­նում է «Ե­կե­ղե­ցին մաք­րե­լու» հա­մար, սո­վո­րա­կան «աֆ­յո­րա­յից» այն կողմ չեն անց­նում:

­Բայց գանք այս կող­մից: Հ­ռո­մի պա­պի աչ­քի ա­ռաջ կա­թո­լի­կա­կան հա­ղոր­դակ­ցութ­յուն ըն­դու­նե­լը, ըստ էութ­յան, շատ ա­վե­լի նման է հա­վա­տար­մութ­յան եր­դում տա­լուն: Կամ առն­վազն դա նման ակ­նարկ է՝ Պապ ջան, տես, թե ինչ­քան եմ սի­րում ու հար­գում կա­թո­լի­կութ­յու­նը: Ա­ռա­վել եւս, որ Նի­կո­լի վա­տի­կան­յան այ­ցը հա­մեմ­վեց Տանն Կի­լի­կիո Կա­թո­ղի­կե Հա­յոց Կա­թո­ղի­կոս-­Պատ­րիարք Ա­մե­նա­պա­տիվ եւ Գե­րեր­ջա­նիկ Տեր Տեր Ռա­ֆա­յել Պետ­րոս ԻԱ (21-րդ) Մի­նաս­յա­նի եւ հայ կա­թո­լիկ հա­մայն­քի այլ կար­կա­ռուն ներ­կա­յա­ցու­ցիչ­նե­րի հետ ջերմ հան­դի­պում­նե­րով: (­Տես­նես Նի­կո­լը Ռա­ֆա­յել Պետ­րոս Մի­նաս­յա­նի կու­սակ­րո­նութ­յան հար­ցե­րը պար­զե՞լ էր, որ այդ­պես ջերմ-ջերմ հան­դի­պում էր հե­տը):

Եվ ա­հա, այս ընդգծ­ված կա­թո­լի­կա­մե­տութ­յանն էլ հա­ջոր­դեց Պա­պի՝ Լ­եւոն XIV-ի հետ հան­դի­պու­մը: Թե կոնկ­րետ ին­չից են խո­սել, բնա­կան է, որ պաշ­տո­նա­կան հա­ղոր­դագ­րութ­յուն­նե­րում միայն «սվաղ­ված» ար­տա­հայ­տութ­յուն­ներ են: Բայց կա­րե­լի է կռա­հել, թե Փա­շին­յա­նը Պա­պից ինչ ակն­կա­լիք­ներ ու­նի:

ԱՐԵՎՄՈՒՏՔԻՑ ՄԻԱՅՆ ԲԱՐՈՅԱԿԱՆ ԱՋԱԿՑՈՒԹՅՈՒՆ

Այս­պես, վե­րա­դառ­նանք Հա­յաս­տա­նում ա­րեւմտ­յան դես­պան­նե­րի ներ­կա­յիս «հույժ ժո­ղովր­դա­վար» լռութ­յա­նը: Այն, որ եվ­րագ­լո­բա­լիստ­նե­րը պատ­րաստ են ա­ջակ­ցել Նի­կո­լին ա­մեն հար­ցում, նոր բան չէ: Բայց նրանց ներ­կա­յիս լռութ­յունն այս պա­հին կար­ծես թե ա­ռա­վե­լա­գույնն է, ո­րով կա­րող են օգ­նել Նի­կո­լին: Եվ­րո­պան ակն­հայ­տո­րեն չու­նի այն աշ­խար­հա­քա­ղա­քա­կան կշի­ռը, որն ու­ներ թե­կու­զեւ մեկ տա­րի ա­ռաջ: Խոս­քը նաեւ եվ­րա­լի­դե­րի՝ Բ­րի­տա­նիա­յի մա­սին է, որ­տեղ ներ­կա­յումս ծանր խմո­րում­ներ են: Հիմ­նա­կան «հար­ցեր լու­ծո­ղի»` MI-6-ի ղե­կա­վար եւ այս հատ­վա­ծում հիմ­նա­կան քա­ղա­քա­կան նա­խա­ձեռ­նութ­յուն­ներն ա­ռաջ տա­նող Ռի­չարդ Մու­րին էլ փո­խել են եր­բեմ­նի նա­ցիս­տի թոռ­նու­հիով, ով ա­վե­լի շատ ու­նի, այս­պես ա­սենք, չի­նա­կան ուղ­ղութ­յամբ կողմ­նո­րոշ­ման հա­կում: Գու­մա­րած, Բ­րի­տա­նիա­յի ղե­կա­վար Ս­թար­մերն այն խայ­տա­ռա­կո­րեն ցածր վար­կա­նի­շին է հա­սել, որ Թ­րամփն ի­րեն թույլ է տա­լիս՝ մա­տի շար­ժու­մով մոտ կան­չել բրի­տա­նա­կան վար­չա­պե­տին, ով «մանթ­րաժ» վի­ճա­կով, բայց հի­մար ժպի­տը դեմ­քին վա­զում է հրա­մա­նը կա­տա­րե­լու: Հա­յաս­տան­յան ուղ­ղութ­յամբ եր­բեմ­նի կու­րա­տոր Մակ­րո­նի մա­սին խո­սելն ան­գամ ա­վե­լորդ է. նա նույ­նիսկ կա­ռա­վա­րութ­յուն չի կա­րո­ղա­նում ձե­ւա­վո­րել: Իսկ փաս­տը, որ օ­րը ցե­րե­կով թա­լա­նե­ցին Լուվ­րը, ե­կավ ա­վե­լորդ ան­գամ հու­շե­լու, թե ինչ կա­տաստ­րո­ֆիկ վի­ճա­կի է հա­սել եր­բեմ­նի փա­ռա­պանծ Ֆ­րան­սիան: Պա­կաս վատ վի­ճա­կում չէ Մեր­ցը: Եվ­րա­լի­դեր Ուր­սու­լան զբաղ­ված է սե­փա­կան հան­ցա­գոր­ծութ­յուն­նե­րը ծած­կե­լու հա­մառ փոր­ձե­րով, թեեւ մե­կը մյու­սի հե­տե­ւից բախ­վում է նո­րա­նոր մե­ղադ­րանք­նե­րի եւ հաս­տատ Հա­յաս­տա­նով զբաղ­վե­լու ժա­մա­նակ չու­նի: Մի աղջ­նակ էլ կա, ով ներ­կա­յա­նում է, որ­պես Եվ­րո­պա­յի արտ­գործ­նա­խա­րար. սա էլ այն­քան է վարժ­վել մտքին, որ ի­րեն բո­լո­րը հի­մար են հա­մա­րում, որ նման մե­ղադ­րանք­նե­րին ար­դեն ժպի­տով է պա­տաս­խա­նում:

­Կարճ ա­սած, ինչ­պես Նի­կո­լի եվ­րո­պա­կան կուր­սը, այն­պես էլ այդ կուր­սի հետ կապ­ված հույ­սե­րը՝ դրա քա­րոզ­չա­կան է­ֆեկտն ու սպաս­վող քա­ղա­քա­կան ա­ջակ­ցութ­յունն աչ­քի ա­ռաջ զրո­յա­նում են: Ու այն­պի­սի ա­րա­գութ­յամբ, որ ար­դեն սպաս­վող ընտ­րութ­յուն­նե­րի շե­մին «Եվ­րո­պա ենք գնում» քա­րոզ­չութ­յան հաշ­վին հա­զիվ թե հնա­րա­վոր լի­նի ռեալ դի­վի­դենտ­ներ քա­ղել: Ան­գամ«գրան­տա­կե­րա­կան» ուղ­ղութ­յամբ Եվ­րո­պան ար­դեն ոչ մի է­ֆեկտ չու­նի: USAID-ի փո­խա­րեն, որ­պես գլո­բա­լիս­տա­կան ֆի­նան­սա­վոր­ման աղբ­յուր ստեղծ­ված «Erasmus+»-ը Հա­յաս­տա­նի հա­մար ըն­դա­մե­նը մեկ փոք­րիկ ծրա­գիր է նա­խա­տե­սել, այն էլ՝ Վ­րաս­տա­նին կցված:

Ինչ վե­րա­բե­րում է ա­մե­րիկ­յան փո­ղե­րին, ա­պա այս­տե­ղից պե­տա­կան հատ­կա­ցում­նե­րը վա­ղուց են կանգ­նեց­վել: Գ­լո­բա­լիս­տա­կան փո­ղե­րի մա­սով եւս խնդիր­ներ կան: Այս­պես, նա­խօ­րեին կա­լան­քի տակ վերց­վեց գլո­բա­լիս­տա­կան կար­կա­ռուն գոր­ծիչ­նե­րից մե­կը՝ Ջոն Բոլ­թո­նը: Իսկ դա գա­լիս է հու­շե­լու, որ Սո­րո­սին, նրա որ­դուն եւ այլ կար­կա­ռուն սո­րո­սա­ծին­նե­րին ուղղ­ված Թ­րամ­փի մե­ղադ­րանք­նե­րը եւս մեր­կա­պա­րա­նոց չեն: Այ­սինքն, ե­թե այս պա­հին սո­րո­սա­կան խո­ղո­վակ­նե­րով դեռ ո­րոշ փոքր մի­ջոց­ներ գա­լիս են, ա­պա վա­ղը այդ «բա­րա­կած ա­ռուն» եւս, ըստ ա­մե­նայ­նի, վերջ­նա­կա­նա­պես կտրվե­լու է: Ու ա­սել, թե հա­յաս­տան­յան ա­րեւմ­տա­մոլ­նե­րը, ե­թե մնան ա­ռանց փո­ղի եւ կոնկ­րետ հանձ­նա­րա­րա­կան­նե­րի, ընտ­րութ­յուն­նե­րի ժա­մա­նակ կնետ­վեն Նի­կո­լի հա­մար քյալ­լա տա­լու, միամ­տութ­յուն կլի­ներ:

­Միր­զո­յան Ա­րոն, մի­գու­ցե ճա­րա­հատ­յալ, հան­դի­պեց Մոլ­դո­վա­յի փոխ­վար­չա­պետ, ԱԳ նա­խա­րար Մի­խայ Պոպ­շո­յի հետ։ «Մի­խայ Պոպ­շո­յը ներ­կա­յաց­րել է Մոլ­դո­վա­յում ընտ­րութ­յուն­նե­րի փոր­ձա­ռութ­յու­նը»,- աս­վում է պաշ­տո­նա­կան հա­ղոր­դագ­րութ­յան մեջ: Բայց ե­թե Նի­կո­լը մտա­ծում է, որ գո­նե մոլ­դո­վա­կան իշ­խա­նա­գո­ղութ­յան փոր­ձը կկա­րո­ղա­նա օգ­տա­գոր­ծել, լավ միտք չէ: Դ­րա հա­մար պետք է կա­րո­ղա­նա Եվ­րո­պա­յում մի քա­նի հար­յուր ընտ­րա­տե­ղա­մաս բա­ցել, մի կես մի­լիոն ՀՀ քա­ղա­քա­ցի այն­տեղ գտնել եւ ու­ղար­կել ընտ­րութ­յան, նաեւ զու­գա­հե­ռա­բար Ռու­սաս­տա­նում թող­նե­լով մեկ-եր­կու ընտ­րա­տե­ղա­մաս: Բայց ե­թե ան­գամ այդ կես մի­լիոն ՀՀ քա­ղա­քա­ցուն գտնի, մեկ է, եվ­րո­պա­հա­յերն էլ, մյուս բո­լո­րի պես, ծայ­րա­հեղ «ջերմ սեր» ու­նեն Նի­կո­լի հան­դեպ:

­Կարճ ա­սած, որ ա­մե­նավճ­ռա­կան պա­հին կկա­րո­ղա­նա Ա­րեւ­մուտ­քից ա­մե­նավճ­ռա­կան ա­ջակ­ցութ­յու­նը ստա­նալ, քիչ ի­րա­տե­սա­կան տեսք ու­նի: Հայ­տա­րա­րութ­յուն­նե­րի տես­քով, ի­հար­կե. ա­մե­նա­ջեր­մե­ռանդ ա­ջակ­ցութ­յան խոս­քե­րը կստա­նա: Միայն թե, այդ բո­լոր հայ­տա­րա­րութ­յուն­նե­րը կու­նե­նան ու­ղիղ 0 է­ֆեկտ:

«ՉՈՐՐՈՐԴ ՀԱՆՐԱՊԵՏՈՒԹՅԱՆԸ» ՀԱՅ ԵԿԵՂԵՑԻ ՊԵ՞ՏՔ Է

Ն­ման է, որ Նի­կո­լի հա­մար մի պահ հույ­սի շող դար­ձավ Թ­րամ­փը: Միայն թե «խա­ղա­ղութ­յուն» կոչ­ված այն քա­րոզ­չա­կան է­ֆեկ­տը, ո­րը կա­րո­ղա­ցավ քա­ղել Վա­շինգ­տո­նի գոր­ծըն­թա­ցից, ար­դեն սպառ­վում է: «Թ­րամ­փի ու­ղուց» դեռ ձայն ու ծպտուն չկա ու ե՞րբ կլի­նի կամ, առ­հա­սա­րակ, կլի­նի՞: Վեր­ջին հան­դիպ­ման ժա­մա­նակ էլ տե­սախ­ցիկ­նե­րը ֆիք­սե­ցին այն խայ­տա­ռա­կութ­յու­նը, թե ինչ­պես էր Նի­կո­լը պտտվում Թ­րամ­փի շուրջ՝ նրան մո­տե­նա­լու հնա­րա­վո­րութ­յան հա­մար՝ բախ­վե­լով միայն ան­տար­բե­րութ­յան… Չէ, Թ­րամ­փի հետ հույ­սեր կա­պե­լը, ինչ­պես ի սկզբա­նե էր են­թադ­րե­լի, պա­րապ զբաղ­մունք է:

­Նույ­նը կա­րե­լի է ա­սել Ա­լիե­ւի հետ «խա­ղա­ղութ­յան պայ­մա­նագ­րի» մա­սին: Հեյ­դա­րո­վիչն ա­ռանց այդ էլ, ան­գամ Թ­րամ­փի դու­ռը հաս­նե­լով, չստո­րագ­րեց այն: Իսկ ա­հա հի­մա ակ­տի­վո­րեն գոր­ծակ­ցում է Մոսկ­վա­յի հետ, եւ «խա­ղա­ղութ­յան պայ­մա­նա­գի­րը» հայտն­վել է մո­տա­վո­րա­պես այն վի­ճա­կում, ո­րում էր, ա­սենք, ան­ցած տա­րի այս ժա­մա­նա­կաշր­ջա­նում: Ընդ ո­րում` ա­սել, թե հա­յաս­տան­յան ընտ­րութ­յուն­նե­րի շե­մին Ա­լիե­ւը կգնա կտրուկ շրջա­դար­ձի եւ, հա­նուն Նի­կո­լին պա­հե­լու ցան­կութ­յան, կստո­րագ­րի այդ փաս­տա­թուղ­թը, այս պա­հին քիչ հա­վա­նա­կան է թվում: Այն ի­մաս­տով, որ Ա­լիեւն ար­դեն ի­րեն հրա­պա­րա­կավ կաշ­կան­դել է Սահ­մա­նադ­րութ­յան մա­սին իր պա­հան­ջով: Գու­մա­րած, նա գործ­նա­կա­նում ստա­ցել է այն, ին­չը կա­րող էր, եւ մնա­ցա­ծը՝ մի­ջանցք, եր­կա­թու­ղի ու նման բա­ներ, ի­րա­կա­նում ար­դեն ա­մե­նե­ւին էլ Նի­կո­լից կախ­ված չեն: Ա­մեն դեպ­քում, Նի­կո­լի հա­մար առն­վազն ռիս­կա­յին սցե­նար կդառ­նար, որ նստի եւ սպա­սի Հեյ­դա­րո­վի­չի այդ «փո­խանց­մա­նը». բա որ ա­մե­նա­վեր­ջին պա­հին մի բա՞ն փոխ­վեց, երբ ար­դեն ժա­մա­նակ չես ու­նե­նա, որ կա­րո­ղա­նաս ուղ­ղել:

Ա­հա այս ընդ­հան­րա­կան վի­ճա­կում Հ­ռո­մի պա­պի աչ­քի ա­ռաջ կա­թո­լի­կա­կան ուղղ­վա­ծութ­յան «խա­ղեր տա­լը» ա­վե­լի նման է Լ­եւոն XIV-ից ա­ջակ­ցութ­յուն ստա­նա­լու փոր­ձի: Ի՞նչ կա, որ, վեր­ջին հաշ­վով Վա­տի­կա­նը դա­րեր շա­րու­նակ փոր­ձում է ողջ Հա­յոց ե­կե­ղե­ցին վե­րա­ծել կա­թո­լի­կա­կա­նի: Կա­րե­լի է, չէ՞, օ­րի­նակ, ա­ռա­ջար­կել, թե Հա­յոց կա­թո­ղի­կո­սին կնստեց­նենք, Հայ ե­կե­ղե­ցին կտա­նենք սուր ներ­քին հա­կա­սութ­յուն­նե­րի, եւ ի՞նչ է ե­ղել, թող հայ կա­թո­լիկ­նե­րը դիր­քերն ամ­րապն­դեն: Ի վեր­ջո, Հա­յոց ա­վան­դա­կան ե­կե­ղե­ցին պե՞տք է «չորր­րոդ հան­րա­պե­տութ­յու­նում» նո­րաց­վի: Ֆան­տաս­տի՞կ վար­կած է. չէ, ներ­կա Հա­յաս­տա­նում ժա­մա­նա­կին ա­մե­նաան­հա­վա­նա­կան թվա­ցող սցե­նար­ներն ան­գամ կա­րող են ի­րա­կա­նութ­յուն դառ­նալ:

Հետևեք մեզ նաև տելեգրամում՝

Ներբեռնեք Iravunk հավելվածը և եղեք միշտ տեղեկացված՝