ՓԱՇԻՆՅԱՆՆ ԱՅԴՊԵՍ ԷԼ ԹԵՀՐԱՆԻՆ ՉԻ ՀԱՄՈԶԵԼ, ՈՐ «ԹՐԱՄՓԻ ՈՒՂԻՆ» ՎՏԱՆԳ ՉԷ
ՎերլուծությունՈւկրաինայի հետ կապված ներկա բանակցային գործընթացը մեկ ուշագրավ փաստ եւս անուղղակիորեն ջրի երես հանեց: Այսինքն, այն տպավորությունն է, որ ամերիկացիներն Ուկրաինայի եւ զուգահեռ Եվրոպայի հետ բանակցում են ոչ միայն իրենց, այլ նաեւ՝ ռուսների անունից: Մեկը նույնիսկ կատակեց, որ բեռլինյան բանակցություններում «ԱՄՆ-ն երկու հիմնական պատվիրակ ունի՝ Ուիտկոֆը եւ Քուշները, որպեսզի մեկը բանակցի Վաշինգտոնի, մյուսը՝ Մոսկվայի կողմից»:
Ամեն դեպքում, ներկա իրողությունները հուշում են, որ կա´մ՝ ամերիկացիները ոչ միայն լիովին հասկացել եւ ընդունել են Մոսկվայի դիրքորոշումը, այլ նաեւ միանգամայն վստահ են, որ կարող են բանակցային այնպիսի մակարդակ պահել, որը հաստատ ընդունելի կլինի Մոսկվայի համար: Կա´մ երկրորդ տարբերակը, որն ավելի հավանական տեսք ունի: Այն է՝ ամերիկյան կողմը մինչեւ իսկ Թրամփի մակարդակով զուգահեռ կապի մեջ է Մոսկվայի հետ՝ իրենց բանակցային գործողությունները հընթացս սինխրոնիզացնելով ռուսների հետ: Իսկ դա կնշանակի, որ Մոսկվային եւ Վաշինգտոնին հաջողվել է իրենց երկկողմ հարաբերություններում հասնել շատ ավելի բարձր մակարդակի, քան ընդունված է համարել: Ընդ որում, երեկ Թրամփը եւս կեսբերան ակնարկեց նման սերտ կապի մասին՝ հայտնելով նաեւ Պուտինի հետ ունեցած հեռախոսազրույցի մասին, որը, ի դեպ, պաշտոնապես չէր ներկայացվել:
Կարճ ասած, եթե ընդունեք, որ Վաշինգտոնն ու Ռուսաստանն իրոք հասել են այն մակարդակին, որ կարող են ընթացքում սինխրոնիզացնել աշխատանքը, ապա կա նաեւ այն հարցը, թե դա միայն ուկրաինական ուղղությա՞նն է վերաբերում, թե՞ նաեւ այն մյուս գոտիներին, որտեղ մինչ այս ռուս-ամերիկյան սուր հակասություններ-հակամարտություններ էին ընթանում: Ու խոսքն այս դեպքում նաեւ կովկասյան տիրույթի, ասենք նաեւ՝ Մերձավոր Արեւելքի մասին է, հատկապես՝ Իրանի:
Ամեն դեպքում, վերջին ամիսներին մեկ բան հաստատ է՝ Թեհրանի հետ այն ծայրահեղ սուր համակարտությունը, որը Վաշինգտոնին հասցրեց Իրանին օդային ռազմական գործողությունների աստիճանի, ներկայումս գրեթե նկատելի չեն: Ճիշտ է, դեռ պարբերաբար Իրան-Իսրայել հարթակում փոխադարձ «հայհոյանքներ» հնչում են, բայց այն տպավորությունն է, որ դա արվում է հին սովորույթին, այլ ոչ թե անհրաժեշտությանը տուրք տալով: Ինչ վերաբերում է ԱՄՆ-ին, ապա արդեն նույնիսկ դժվար է հիշել, թե երբ է Թրամփը խոստացել «ջարդել-փշրել» Իրանին: Ու դա առնվազն «տարօրինակ» է, հաշվի առնելով, որ նորից վերջին ժամանակներս իրանական աղբյուրներն ամենօրյա ռեժիմով են հայտարարում Մոսկվայի հետ հարաբերությունների զարգացման, այդ թվում՝ ռուսական հերթական ռազմական բեռնափոխադրող ինքնաթիռի ժամանման եւ նման այլ բաների մասին:
Նշանակո՞ւմ է սա, որ ԱՄՆ-ն ՌԴ-ի հետ նաեւ Իրանի հետ կապված հստակ պայմանավորվածություններ ունի. գոնե կարելի է ենթադրել: Թերեւս նման ակնարկ էր պարունակում նաեւ նախօրեին Իրանի պետական հեռուստատեսությանը տված հարցազրույցում Սերգեյ Լավրովի հնչեցրած միտքը, որ՝ «Նույնիսկ եթե մեր հարաբերությունները Միացյալ Նահանգների հետ բարելավվեն, մենք չենք հրաժարվի Իրանից»: Ու, հասկանալի է, դա իր մեծ տրամաբանությունն ունի. Եվրոպան թերեւս երկար ժամանակով է փակվում Ռուսաստանի առաջ, եւ հարավային եւ արեւելյան ուղղությունները դառնում են հիմնական: Ու նկատենք, որ հարավային ուղղություն ասվածը, մինչ նույնիսկ Իրանին հասնելը, նախ Հարավային Կովկաս է ենթադրում:
Ահա այս ֆոնին, Թեհրանը, որ մի որոշ պահ լռություն է պահում, նորից հիշեց «Զանգեզուրի միջանցքի» թեման: Այսպես, Գերագույն առաջնորդի միջազգային հարցերով խորհրդականն Իրանում Հայաստանի դեսպանին փոխանցեց այն միտքը, որ Իրանն ի սկզբանե դեմ է եղել, այսպես կոչված, «Զանգեզուրի միջանցքին», Թեհրանը մերժում է տարածաշրջանային երկրների սահմանների ցանկացած փոփոխություն, հասնելով նրան, որ նաեւ այն տարբերակը, որի մասին խոսվում է, նորից անընդունելի է Թեհրանի համար. «Այդ միջանցքը կարող էր ապահովել ՆԱՏՕ-ի ներկայությունն Իրանի հյուսիսում, ինչը անվտանգության լուրջ ռիսկեր կստեղծեր Իրանի հյուսիսային շրջանների եւ Ռուսաստանի հարավի համար»: Կարճ ասած, որ Իրանի պատկերացմամբ «Թրամփի ուղի» կոչվածը, ըստ էության, նույն «Զանգեզուրի միջանցքն» է, միայն փոփոխված անվանումով: «Իրանը դեմ է Ադրբեջանի երկու հատվածները միացնող Հարավային Հայաստանով տարանցիկ միջանցք ստեղծելու ԱՄՆ նախագահ Դոնալդ Թրամփի ծրագրին՝ այն համարելով սպառնալիք իր անվտանգության համար»,- ասել է Վելայաթին:
Կարճ ասած, եթե դեռ էն գլխից Նիկոլը գոռում էր, թե կգնա, Թեհրանին եւ Մոսկվային կհամոզի, որ «Թրամփի ուղի» կոչված նախագիծը (որով, ի դեպ, շատ ավելի ոգեւորված են խոսում Թուրքիան, Ադրբեջանը եւ Եվրոպան, քան ամերիկացիները) ընդամենը կոմունիկացիոն ծրագիր է, ոչ մի վտանգ հարեւանների համար չի պարունակում: Ու հիմա ունենք այս պատկերը՝ Թեհրանը դա իր եւ Մոսկվայի համար համարում է լրջագույն վտանգ: Իսկ դա ենթադրում է պատասխան, եթե նախագիծը փորձեն տեղափոխել գործնական հարթություն:
Չնայած, ռուս-ամերիկյան հարաբերությունների ներկա տրանսֆորմացիաների ֆոնին շեշտադրումները, թերեւս, փոխվում են: Այսինքն, Թրամփը շարունակելո՞ւ է համառել, որ «Թրամփի միջանցք» ասվածը պետք է լինի: Կամ, եթե պետք է լինի, հնարավո՞ր է, որ դրա օպերատորը դառնան ռուսները: Այսինքն, այս ուղղությամբ, առհասարակ, կա՞ն ռուս-ամերիկյան պայմանավորվածություններ: Թերեւս, ուկրաինական ուղղությամբ զարգացումները տալու են նաեւ մեզ համար կենսական այդ հարցերի պատասխանները եւս:
