Խավը` աղվամազի մանր շերտն է` բույս ու պտղի, հողաթմբի ու հագուստի թավիշներին. Իսահակ վարդապետ

Թե մեր ուզած ժամանակը

Ե՞րբ է գալիս ժամանակին»

(ՀԱՄՈ ՍԱՀՅԱՆ):

 

Դժբախտաբար ասեմ, թե բարեբախտորեն, այդուամենայնիվ չեմ կիսում Պրն. Սիմոնյանի, ո՛չ (ուշացած) ափսոսանքը, ո՛չ լավատեսությունը, ո՛չ էլ վստահությունը: Եվ ասեմ, թե ինչու. ափսոսանքը չեմ կիսում, որովհետեւ վայել (ուչ) չէ առհասարակ նման դիտակետից հանդես գալը: Ի՞նչ ասել է՝ «մենք ենք մեղավոր» կամ «մենք»: Պետական պաշտոնն անանձնական է, եւ պետական այրը կոչված է սատարելու եւ ծառայելու նախեւառաջ հենց «մենք»-ի գաղափարին: Հակառակ դեպքում՝ անելիք չունի, որովհետեւ «ես»-ի, «դու»-ի եւ «մենք»-ի գաղափարն ի վաղուց անտի սահմանված են: Շատ պարզ խոսքով՝ մեկն իրավասու եւ իրավազոր է այնքանով, որքանով որ «մենք»-ի մաս է կազմում: Հակառակ պարագայում հարց է առաջանում. իսկ «որտե՞ղ էիք» «Դուք» նախքան «մենք» լինելը (ով կարդում է, թող հասկանա)...

 

Լավատեսությունը չեմ կիսում, որովհետեւ մտածողության մեջ ակնառու բացակայում է «մենք»-ի՝ անանձնականի ու պետականի անհրաժեշտ բաղկացուցիչը: Եթե մտածողության ու կարողությանց տարբերությունը անհրաժեշտ պայման չէ, այդ դեպքում ի՞նչ է անհրաժեշտ կամ ո՞րն պետական այրի ելակետը կամ նպատակակետը. գուցե այն, որ ափսոսանք ու փոշմանություն կա փայ մտնել-չմտնելու համար: Ամեն դեպքում, նախքան փայ մտնելը, փայ անող է պետք ու ճակատին փայ ունենալ: Սա նրա համար եմ ասում, որ մի «պարզ» քահանայի (բերած) օգուտը չհասկացող որեւէ մեկն ի զորու չի լինելու զանազանել կամ արժանվույն գնահատել եկեղեցու ու եկեղեցականի տեղն ու դերը. երբ, որտեղից ևեւ ինչպիսի քար գլորել, թե չգլորել… Վստահությունը չեմ կիսում, որովհետեւ բաժանելով կամ առավել եւս (միջնադարին ներհատուկ) խավերի բաժանելով, դեռ ոչ ոք իր տունը չի շենացրել:

 

Հ.Գ.- Ես իմ հետեւությունը (վաղուց եւեթ) արել եմ», - անդրադառնալով ԱԺ նախագահ Ալեն Սիմոնյանի այսօրվա ելույթին` գրել է Հոգեշնորհ ՏԵՐ ԻՍԱՀԱԿ վարդապետ ՊՈՂՈՍՅԱՆԸ: