Ավելորդ աշխատավարձ չվճարելու համա՞ր են աշխատանքից ազատում ՀՀ վաստակավոր արտիստին

«Իրա­վուն­քը» զրու­ցել է ՀՀ վաս­տա­կա­վոր ար­տիստ, դե­րա­սա­նու­հի ԼՈՒ­ՍԻ­ՆԵ ԿԻ­ՐԱ­ԿՈ­ՍՅԱ­ՆԻ հետ:

— Դեկ­տեմ­բե­րի 4-ին` Ձեր ծննդյան օ­րը, Առ­նո Բա­բա­ջա­նյա­նի ան­վան հա­մեր­գաս­րա­հում տե­ղի է ու­նե­նա­լու «Լու­սի­նե Կի­րա­կո­սյա­նը եւ ըն­կեր­նե­րը» հա­մեր­գա­յին ծրա­գի­րը, ո­րի ըն­թաց­քում, երգ-երաժշ­տու­թյու­նից բա­ցի, կլի­նի նա­եւ պո­ե­զի­ա, եր­գի­ծանք, հու­մոր: Շա՞տ եք կա­րո­տել բե­մը:

 — Ա­յո, մի ամ­բողջ կյանք եմ նվի­րա­բե­րել բե­մին: Եվ եր­կար դա­դա­րից հե­տո ու­զում եմ նո­րից լի­նել բե­մում: Ինքս եր­բեք հա­մերգ­ներ չեմ կազ­մա­կեր­պել, լի­նե­լով Սո­վե­տա­կան Մի­ու­թյան աս­մուն­քի դափ­նե­կիր` միշտ մաս­նակ­ցել եմ ու­րիշ­նե­րի կազ­մա­կեր­պած հա­մեր­գա­յին ծրագ­րե­րին: Ժո­ղո­վուրդն ինձ շատ է սի­րում, եւ ես զգում եմ այդ սե­րը: Միշտ մո­տե­նում են, ջեր­մո­րեն բա­րե­ւում, համ­բու­րում, զրու­ցում, նկար­վում են հետս: Կա­րող է լի­նեն մար­դիկ, որ ինձ չեն սի­րում: Այդ­պի­սի մարդ չկա, որ բո­լո­րը սի­րեն ի­րեն: Բայց հիմ­նա­կա­նում ես վա­յե­լում եմ սեր ու հար­գանք ժո­ղովր­դի կող­մից: Եվ դրա­նից էլ ո­գե­ւոր­ված` ո­րո­շե­ցի ծննդյանս օ­րը հա­մեր­գա­յին ծրագ­րով հան­դես գալ: Քա­նի որ հա­մեր­գա­յին ծրա­գիր կազ­մա­կեր­պե­լու փորձ չու­նե­ի, ո­րո­շե­ցի անց­կաց­նել Առ­նո Բա­բա­ջա­նյա­նի փոքր դահ­լի­ճում: Սկզբից ու­զում է­ի մե­նա­հա­մեր­գով ներ­կա­յա­նալ, բայց հե­տո մտա­ծե­ցի` ըն­կեր­նե­րիցս մի քա­նի հո­գու էլ հրա­վի­րեմ մաս­նակ­ցե­լու այդ ծրագ­րին: Նրանց զան­գե­ցի, խնդրե­ցի, եւ ան­շա­հախն­դիր հա­մա­ձայն­ե­ցին ինձ հետ բե­մում լի­նե­լու այդ օ­րը: Ծննդյանս օ­րը բե­մից կհնչեն հու­մոր, աս­մունք, հատ­ված­ներ իմ գրված բանս­տեղ­ծու­թյուն­նե­րից, երգ ու ե­րաժշ­տու­թյուն:

— Թատ­րո­նի հետ կապ­ված՝ ի՞նչ նո­րու­թյուն­ներ ու­նեք:

— Հրա­չյա Ղափ­լա­նյա­նի ան­վան դրա­մա­տի­կա­կան թատ­րո­նից ինձ մի ա­միս ա­ռաջ զան­գա­հա­րե­ցին եւ ա­սա­ցին, որ գնամ թուղթ ստո­րագ­րե­լու: Կաս­կած ա­ռա­ջա­ցավ մեջս: Հարց­րի` ի՞նչ թուղթ: Ա­սա­ցին, որ դեր չես խա­ղում, պետք է հուն­վա­րի 1-ից ար­դեն ա­զա­տենք աշ­խա­տան­քից: Ես ինձ շատ վատ զգա­ցի, ո­րով­հե­տեւ այդ թատ­րո­նում աշ­խա­տել եմ դե­ռեւս Թա­տե­րա­կան ինս­տի­տու­տի երկ­րորդ կուր­սից: Ղափ­լա­նյանն ինձ բնա­կա­րան տվեց եւ ինձ­նից խոսք վերց­րեց /որով­հե­տեւ կուր­սիս ղե­կա­վա­րը Վար­դան Ա­ճե­մյանն էր/, որ­ ես տուն ստա­նա­լուց հե­տո չգնամ Սուն­դու­կյա­նի ան­վան ա­կա­դե­մի­ա­կան թատ­րոն, այլ մնամ Դրա­մա­տի­կա­կան թատ­րո­նում: Նա ա­սաց` ես հա­վա­տում եմ քո խոս­քին, ո­րով­հե­տեւ դու քո խոս­քի տերն ես: Ու ես մնա­ցի թատ­րո­նում: Սա­կայն վեր­ջին տա­րի­նե­րին թատ­րո­նում ինձ դե­րեր չեն տա­լիս: Ես չեմ հաս­կա­նում` ի՞նչն է պատ­ճա­ռը: Ե­թե ինձ դեր չեն տա­լիս, ին­չո՞ւ են դրա հի­ման վրա ինձ ու­զում ա­զա­տել աշ­խա­տան­քից: Ես այ­սօր ապ­րում եմ մի­այ­նակ: Թատ­րո­նին նվի­րել եմ կյանքս, ե­րի­տա­սար­դու­թյունս, ա­ռող­ջու­թյունս: Ե­թե տա­րի­քա­յինն է պատ­ճա­ռը, ես այն­քան էլ մեծ չեմ: Թատ­րո­նում ինձ­նից մե­ծեր էլ կան, իմ հաս­ակա­կից­ներն էլ կան: Ես կա­րող եմ յու­րա­քան­չյուր 18-20 տա­րե­կա­նի հետ մրցել իմ պատ­րաս­տա­կա­նու­թյամբ, ու­ժով, է­ներ­գի­ա­յով եւ կա­տար­մամբ:

— Ձեր՝ աշ­խա­տան­քից ա­զա­տե­լու ո­րո­շումն ո՞վ է կա­յաց­րել:

— Մեր թատ­րո­նը պատ­կա­նում է քա­ղա­քա­պե­տա­րա­նին, ա­սում են` այն­տե­ղից են նման ո­րո­շում կա­յաց­րել: Ա­սել են` ի­զուր տե­ղը ին­չո՞ւ պետք է 90 հա­զար դրամ աշ­խա­տա­վարձ տանք... Ես այ­սօր ծե­ծում եմ տար­բեր դռներ, բայց իմ առ­ջեւ բո­լոր դռնե­րը փակ են: Ձեր հետ հար­ցազ­րույ­ցից ա­ռաջ էլ գնա­ցել եմ քա­ղա­քա­պե­տա­րան: Ար­դեն երկ­րորդ ան­գամն եմ գնում, ինձ չեն ըն­դու­նում: Գնում եմ ԿԳՄՍ նա­խա­րա­րու­թյուն, ա­սում են` թատ­րո­նը քա­ղա­քա­պե­տա­րա­նին է պատ­կա­նում: Մենք գործ չու­նենք խառն­վե­լու: Նման վե­րա­բեր­մուն­քով նրանք այ­սօր խա­ղում են մարդ­կա­յին կյան­քի հետ: Մի ամ­բողջ կյանք եմ ես նվի­րել թատ­րո­նին: Ես էլ կա­րող է­ի գնալ Ա­մե­րի­կա­յում ապ­րել ու աշ­խա­տել: Հի­մա էլ կա­րող եմ գնալ, բայց ես ու­րիշ տեղ չեմ կա­րող ապ­րել: Ես շատ եմ սի­րում իմ հողն ու ջու­րը: Ես ու­րիշ տեղ չեմ կա­րո­ղա­նում նույ­նիսկ շնչել, ուր մնաց թե ապ­րել: Ե­րի­տա­սարդ տա­րի­նե­րին ինձ ա­սում է­ին` թող թատ­րոնը, ա­րի ա­մուս­նա­նանք: Ես կա­րող է­ի շատ եր­ջա­նիկ ըն­տա­նիք կազ­մել, բայց ես այդ ա­մեն ին­չը մի կողմ դրե­ցի եւ նվիր­վե­ցի թատ­րո­նին: Իմ կյան­քի ի­մաս­տը ե­ղել են թատ­րո­նը, կի­նոն, սե­րի­ալ­նե­րը, բե­մի եր­գի­ծանքն ու հու­մոր­նե­րը: Մի՞թե կա­րե­լի է այս­քան նվի­րու­մից հե­տո վերց­նել մար­դուն խփել ու գցել մի կողմ: Ես նույ­նիսկ նա­մակ եմ գրել վար­չա­պե­տի մա­մու­լի գրա­սե­նյա­կին, բայց ա­սա­ցին, որ ըն­դու­նե­լու­թյուն չու­նեն: Այ­սօր կյան­քի ու մա­հու հարց է: Ե­թե հա­սել է ծայ­րա­հե­ղու­թյան, ես էլ ծայ­րա­հե­ղու­թյան կգնամ: Այն հան­գիստ մարդ­կան­ցից չեմ, որ նստեմ, լռեմ ու ա­սեմ` դե խփեք գլխիս: Ո՛չ ան­բա­րո­յա­կան եմ, ո՛չ քծնվող, ո՛չ էլ ծա­խու մարդ եմ: Հի­մա ե­րե­ւի քծնվող­նե­րի՞ դար է: Ես չեմ կա­րող քծնվել: Ոնց ե­ղել եմ մա­քուր, ճիշ­տը միշտ ա­սող, այդ­պես էլ կմնամ: Հե­րի՛ք ե­ղավ տրո­րեն իմ «ես»-ը: Ինչ­քան լռել եմ, տա­րել, նե­րել ու համ­բե­րել, բայց ե­թե հա­սել է նրան, որ ան­դուն­դից պետք է գլոր­վեմ, ես գլոր­վե­լուց հետս մե­ղա­վոր մարդ­կանց ինձ հետ կվերց­նեմ:

— ՀՀ վաս­տա­կա­վոր ար­տիստ եք, մի՞թե այդ­պես են այ­սօր վե­րա­բե­րվում Ձեր տա­րի­նե­րի վաս­տա­կին:

— Մշա­կույթն այ­սօր վեր­ջին պլա­նում է: Հայ ազ­գը, Հա­յաս­տանն ի­րար միս ու­տե­լո՞վ են տա­րի­նե­րի ա­ռա­ջըն­թաց ապ­րել: Ի­հար­կե՝ մշա­կույ­թով: Մի՞թե կա­րե­լի է ար­վես­տի ու մշա­կույ­թի մշա­կին, ո­րը մնա­ցել է մի­այ­նակ եւ իր ողջ կյանքն է նվի­րա­բե­րել բե­մին, այս­պես վե­րա­բեր­վել: Հո ես տա­ռաս­խալ չեմ, որ սխալ են գրել ինձ, ջնջեն ու նո­րը գրեն: Ես մարդ եմ: Դուք ին­չո՞ւ եք խոր­տա­կում իմ մարդ­կա­յին կյան­քը, սպա­նում իմ հո­գին: Ղե­կա­վար­ներն ա­սում են` ա­մեն ինչ ժո­ղովր­դի հա­մար ենք ա­նում: Այդ ժո­ղովր­դի մի մաս­նիկն էլ ես եմ, ո՞ւր են, ին­չո՞ւ են ինձ հետ այդ­պես վար­վում: Ուր գնում եմ, ոչ մի տեղ իմ առ­ջեւ դուռ չեն բա­ցում: Ա­սում են` ըն­դու­նե­լու­թյուն չկա: Բա ըն­դու­նե­լու­թյու­նը հրա­պա­րա­կի մեջ­տե­ղում պետք է լի­նի՞: Պաշ­տոն եք ձեռք բե­րել, ես այ­սօր ձեր դուռն եմ ծե­ծում, որ ձեր հետ խո­սեմ, կիս­վեմ իմ հոգ­սե­րով, որ սա­տար կանգ­նեք ինձ: Մե­ռա Աստ­ված կան­չե­լով, բայց խեղճ Աստ­վածն ի՞նչ ա­նի, ո՞ր մե­կիս հաս­նի այս այ­լան­դակ աշ­խար­հում… Զար­մա­նում եմ եւ չգի­տեմ, ո­րին հա­վա­տամ: Ով է ու­զում ինձ­նից ա­զատ­վել` թատ­րո՞նը, թե՞ քա­ղա­քա­պե­տա­րա­նը...

ՆՈՒ­ՆԵ ԶԱ­ՔԱ­ՐՅԱՆ

Այս թեմայով Ես վստահում եմ պարոն Աշոտյանին եւ շատ եմ հարգում. Իրինա Գասպարյան Ովքեր են առաջին այցելուները. «Գոյ» թատրոնը շարունակում է նստացույցը (Օր 3-րդ) Ինչքա՞ն կարելի է հող հանձնել, վարչախումբը ձախողել է իր «հեղափոխությունը». Մհեր Արմենիա 2018-2020 թիվը մարդիկ հույսերով էին ապրում, 2020-ից սկսվեց Հայաստանի «կաշմառը» (ԱՆՈՆՍ) Շոկ էր բոլորիս համար... տեղի ունեցածն ինձ հիշեցրեց Նորդ Օստի ահաբեկչությունը. Մհեր Արմենիա