Մտնում է ու աչքիդ առաջ սպանում երեխայիդ, մորթում ծնողներիդ ու...Սարսափազդու մանրամասներ այսօրվա Ստեփանակերտից ներկայացնում է հոգեւորականը

«Խելագարվում ենք, ով էլ չի խելագարվել, դեռ տաք է, չի հասկանում կատարվածը, Կոմիտասի խելագարությունը մեր խելագարության հետ համեմատել չի լինի: Դատարկ տներ, ավտոմատներով մինչեւ ատմաները զինված ազերիներ, խուճապահար փախչող երիտասարդներ, արցունքն աչքերին, դողացող ձեռքերով ծերեր ու համատարած ողբ...Սա է այսօր Արցախում առկա իրավիճակը»,- Ստեփանակեևտի կենտրոնից մեզ հետ զրուցում ասաց Շուշիի Սուրբ Ղազանչեցոց եկեղեցու նախկին քահան, տեր Անդրեաս Թավադյանը, ապա խորը շունչ քաշելով շարունակում ներկայացնել դժոխային իրականությունը.

- Շատ քիչ մարդիկ են մնացել Ստեփանակերտում, շրջաններն ամբողջովին հանձնված են, ադբեջանցիներն արդեն տնավորվել են հայկական օջախներում, էլ փրկության հույս չկա: Արդեն ցավն էլ չենք չգում, այ էդա խելագարությունը: Համատարած ողբ է, անշնչացած մարմիններ, բաց դռներ ու դատարկ փոսեր, որոնց մեջ պետք է հուղարկավորվեին նահատակները, բայց դա էլ չենք հասցնում: Չենք հասցնում անգամ հուղարկավորություններ անել, մեկը իր անշնաչացած որդու դիակն է գրկած պահում, թե առաց տղուս դուրս չեմ գա, մյուսը` ճանապարհներ է փնտրում որդու կամ ամուսնու մարմինը Հայաստան տեղափոխելու համար:

Ես մինչև վերջին վայրկյանը ինչպես չէի հավատում, որ Շուշին կտան, այնպես էլ չէի հավատում, որ մի օր կարող է բռնի գաղթի ճանապարհը նախընտրենք, քան սեփական հայրենիքում գերեվարվելը: Սա անհավատալի, խենթանալու բան է, ոչ մի պայքարող արցախցու մտքով չէր անցնում, որ կարող էինք հասնել էն օրին, որ հարազատիդ փրկելու համար ճնապարներ գտնես, մենակ թե ապրի, թեկուզ բռնի գաղթի ճանապարհով: Մենք մեզ չեք ներելու, ազգովի խելագարվելու ենք, չգիտեմ, մենակ մի բան է մեզ մնացել իրար ասելու` համբերություն, չնայած արդեն համբերությունն էլ չկա, էլ ոչ մի ապրում չենք զգում, մենակ համատարած ողբ ու բթացնող ցավ է: Դեռ ենք հասկանում, թե ինչ դժոխքի մեջ ենք, ոչ մեկ չի կարող հասկանալ, թե ինչ է զգում արցախցին սեփական հողում` ցավ, նվաստացում, վախ ու անտերություն: Սա նկարագրելու բան չի, սա ասելու, պատմելու բան չի, սա չգիտեմ ինչ է, սա խելագարություն է:

Հոգեւորականը նշում է.

-Տեսնում եմ, որ մեղադրում են արցախցիներին, թե մնացեք, դիմացեք, ոնց դիմնաս, ոնց ապրես մի թշնամու հետ, ով մտնում է ու աչքիդ առաջ սպանում երեխայիդ, մորթում ծնողներիդ ու արյունը վրադ քսելով հռհռում, դե ասեք` ոնց ապրենք...Արցախցուց շատ ոչ մեկ չի ուզում, որ Արցախը հայկական մնա, բայց ոնց ապրենք, ապրել ենք, գոյատեւել ենք, բայց հիմա ոնց ապրենք, երբ թուրքը վխտում է մեր պատմական կոթողներում, երբ Ամարասում զինված ադրբեջանիցիներ են...

Վերջում հոգեւոր հայրը նկատում է.

-Աստծուն խնդրում, աղոթում ենք,  որ թշնամին չավերի գերեզմանները, որ մի օր հետ գանք ու տեր կանգնենք նորից։ Հա՛, հետ պիտի գանք, առանց Արցախ չենք կարող ապրել, բայց պետք է սթափվենք, նախ և առաջ, վերջ տանք ինքնագովությանը, չթերագնահատենք թշնամուն։ Մարդկության պատմության մեջ նման իրավիճակներ շատ են եղել․ հիմա մեր գլխին է իջել արհավիրքը, բայց պետք է հասկանանք, որ մեր մեջ նստած սատանայից պիտի ազատվենք, դադարենք ինքնագովությամբ զբաղվել, ինչը քանդեց մեր տունը։