Ֆրանսիական տանիքը փուլ եկավ
ՎերլուծությունՓորձեցինք նկարագրել իրավիճակը, թե ինչ իրավիճակում է հայտնվել Հայաստանը ներկա պահին (Տե´ս https://iravunk.com/?p=287823&l=am): Սակայն գերակտիվ գլոբալ զարգացումները շարունակվում են: Ո՞ւր կարող է այս ամենը հասցնել Նիկոլին եւ ողջ երկիրը. սա է այս պահի հիմնական հարցադրումը:
Այս օրերին տեղի ունեցավ երկու իրադարձություն, որը կարող է ազդել Հայաստանի վրա: Նախ, Իրանում կայացած ընտրություններն են, որտեղ հաղթեց ռեֆորմատոր եւ թյուրքամետ համարվող Մասուդ Փեզեշկիանը: Թեեւ տարբեր աղբյուրներից եղան նաեւ կանխատեսումներ, թե դա Իրանի քաղաքական կուրսում կարող է շրջադարձային դառնալ, սակայն հավանականությունը չնչին է: Նախ, Իրանում կան նախագահի նկատմամբ վերահսկողության ամենալայն օրենսդրական գործառույթներ: Երկրորդը, իրանական բանակը, ավելի կոնկրետ՝ բանակի կորիզը՝ Հեղափոխության պահապանների կորպուսը Բարձրագույն հոգեւոր խորհրդի վերահսկողության տակ են, եւ նախագահի կողմից որեւէ չհամաձայնեցված արմատական քայլ կկանխվի անմիջապես:
Փեզեշկիանի բարեփոխիչ լինելը եւս նման է, որ տեղավորվում է պետության բարձրագույն ղեկավարության ընդհանուր կուրսի մեջ: Նախ, իրանական հանրության մոտ որոշակի բարեփոխումների, այդ թվում՝ տնտեսության եւ կյանքի վրա կրոնական խիստ նորմերը մեղմելու պահանջ իրոք կա: Երկրորդը, այդ պահանջն ակնհայտորեն կա նաեւ կրոնական իշխանությունների մոտ: Փաստն այն է, որ Իրանը, որպես պետություն, տեղափոխվել է բոլորովին այլ «քաշային կատեգորիա»: Դա ենթադրում է նաեւ արտաքին շփումների (արտաքին տնտեսություն, դրանից բխող՝ ներքին տնտեսական եւ այլ ուղղություններով) նոր մակարդակ, որի պարագայում Իսլամական հեղափոխությունից պահպանվող խիստ նորմերը խոչընդոտ են: Կառավարելի չափավոր բարեփոխումներ, ահա այս մասին է խոսում Փեզեշկիանը, եւ այն տպավորությունն է, որ հենց դրա համար նա կարողացավ մասնակցել եւ հաղթել ընտրություններում: Ամեն դեպքում, ինչպես պնդում է, օրինակ, CNN-ը. «Արեւմտյան երկրները չեն ակնկալում, որ այս ընտրությունները կփոխեն իրենց հարաբերությունները Իրանի հետ», ոչ էլ «Իրանի հարաբերությունների հետագիծն Իսրայելի հետ», առավել եւս, որ Փեզեշկիանն էլ իր հերթին է հայտարարում. «Արտաքին քաղաքական հարցերում հույսը դնելու է Խամենեիի վրա»: Կարճ ասած, մասնավորապես հայաստանյան եւ կովկասյան ուղղությամբ Իրանի քաղաքական կուրսում եթե անգամ լինեն որոշակի տեղաշարժեր, ապա միայն տակտիկական բնույթի:
Այլ հարց է` Ֆրանսիայում կայացած ընտրությունները, որոնք հարցեր լուծելու փոխարեն, նոր բարդություններ ի հայտ բերեցին: Մարի լը Պենի աջակողմյան դաշինքը, չնայած ընդհանուր սպասելիքներին, այնուամենայնիվ, վերջնական արդյունքներով հաղթող չդարձավ: Թե ինչու, թերեւս, կարող ենք կրկնել ավելի վաղ մեր հայտնած ենթադրությունը, որ. «Մարի լը Պենն այս չափազանց խառը գլոբալ իրավիճակում անգամ չի ցանկանա իշխանությունը վերցնել՝ գերադասելով մնալ ծայրահեղ ընդդիմադիրի դիրքերում եւ պատրաստվելով նախագահական ընտրություններին» (Տե´ս https://iravunk.com/?p=287382&l=am): Ամեն դեպքում, առաջատարի դիրքերից միանգամից երրորդ հորիզոնական նահանջ (սպասվող 220 մանդատի փոխարեն 143)` միայն դրանով է բացատրելի դիրքերի գիտակցված զիջումը:
Սակայն սա էլ ավելի բարդ իրավիճակ է ստեղծել: Ձախ` «Նոր ժողովրդական ճակատ» դաշինքը ստացել է 182 տեղ խորհրդարանում, Մակրոնի «Միասին հանուն հանրապետության» կոալիցիան՝ 168: Մեծամասնություն (289 մանդատ) ձեւավորելու միակ հնարավոր տարբերակը այս երկու ուժերի դաշինքն է, քանի որ Մարի լը Պենի դաշինքն այս երկուսի հետ բացառվում է: Միայն թե կա մեկ այլ նրբերանգ:
Հաղթող դաշինքում առաջնային տեղում է Ժան-Լյուկ Մելանշոնի «Չնվաճված Ֆրանսիան»։ Իսկ ահա Մելանշոնը կտրուկ դեմ է Մակրոնին եւ Ուկրաինայի հարցում նրա քաղաքականությանը՝ պահանջելով փոխզիջումային խաղաղություն Ուկրաինայի եւ Ռուսաստանի միջեւ՝ «Ռուսաստանի հետ ռազմական հակամարտությունը կարող է հանգեցնել միայն Ֆրանսիայի ամբողջական կործանմանը» տեսլականով: Բացի այդ, Մելենշոնը Մարի լը Պենից մի բան էլ կոշտ է Ուկրաինա ֆրանսիական զորքեր ուղարկելու հարցում։ Լրագրողները Մելենշոնին անվանում են ծայրահեղ ռուսամետ։ Իսկ ահա լրագրողներից մեկի խոսքով. «Մելենշոնը քաղաքական սպեկտրի ձախ եզրում է, բայց Կրեմլի առաջնորդի փաստաբանն է»: Ավելացնենք, որ Մելենշոնը հանդես է գալիս ՆԱՏՕ-ից Ֆրանսիայի դուրս գալու օգտին եւ անթաքույց արհամարհում է ԵՄ-ին:
Այսքանով հանդերձ, հազիվ ընտրություններում հաղթելու փաստը ֆիքսած, արդեն իսկ արեւմտյան լրատվամիջոցները սկսեցին տարածել նման մտքեր՝ «Սա խելագարություն է», «Ժողովրդական ճակատը հաղթում է եւ Մակրոնին կանգնեցնում է մեկ այլ խնդրի առաջ», «Ծայրահեղ ձախերը խնդրում են Մակրոնին զիջել իրենց Մարի լը Պենի պարտությունից հետո»: Կարճ ասած, Մակրոնը պետք է հրաժարական տա: Մակրոնի համար դեռ ելք կա՝ կարող է հրաժարվել որեւէ դաշինքից, եւ այս դեպքում ստիպված կլինեն գնալ նոր ընտրությունների: Իսկ Ֆրանսիայում Օլիմպիական խաղերն են, եւ դրան զուգահեռ՝ նման գերճգնաժա՞մ. դրան Մակրոնն ինչպե՞ս է դիմանալու: Ասենք դիմացավ, իսկ ի՞նչ կլինի նոր ընտրությունների դեպքում, երբ քաղաքական դաշտն այս վիճակում է:
Վերադառնանք Հայաստանին. Բայց չէ՞ որ այս խայտառակ վիճակում հայտնված Մակրոնը Նիկոլի արեւմտյան «ուղիղ տանիքն» էր, ու հիմա ի՞նչ է լինելու՝ մեծ հարց է: Գումարած, ամերիկյան «վերահսկիչ թիմը» ոչ պակաս խայտառակ վիճակում է, քան Մակրոնը. իսկ այնտե՞ղ ինչ է լինելու, եթե Թրամփը հաղթի: Բրիտանիայում հաղթել են լեյբորիստները, որոնք թեեւ հայտարարում են արտաքին հին կուրսը շարունակելու օգտին, բայց ի՞նչ է լինելու հայաստանյան մյուս կուրատորի՝ MI6-ի հետ, էլի միայն անորոշություն է: Նույնքան խառը վիճակ է ԵՄ-ում: Վարչապետ Օրբանը, ով եվրոպական հարթակում մենակ չէ, իսկական շրջայց է իրականացնում Մոսկվա-Պեկին-Վաշինգտոն երթուղով՝ առանց ԵՄ լիդերների արտոնման: Այսինքն, ԵՄ-ն, որպես միասնական կառույց, փաստացի չի գործում. ու ինչպե՞ս են Հայաստանում խոսում ԵՄ գնալուց:
Ի՞նչ լուծումներ կլինեն արեւմտյան այս ընդհանրական կաշայում՝ ով իմանա: Ընդ որում, լարումները միայն սրվում են, կսրվեն մինչեւ ամերիկյան ընտրությունները, եւ այս վիճակում հաստատ նրանց դարդ ու ցավը Նիկոլը չէ: