Արցախցի մեծահարուստների երեսները չենք կարող տեսնել, որովհետև օրվա հացի խնդիր լուծող քաղաքացու փոշոտ ու փշոտ ճանապարհը չի հատվում մեծահարուստների ծառուղիների հետ

Այսօր ՀՀ-ում գործում է արդյո՞ք ԱՀ ԱԺ-ն ՀՀ-ում, եթե այո ապա ինչո՞ւմն է կայանում Ձեր եւ Ձեր գործընկերների գորղունեությունը հարցը եւ ոչ միայն ուղղել ենք օկուպացված Արցախի պատգամավոր ԿԱՐԵՆ ՀՈՎՀԱՆՆԻՍՅԱՆԻՆ, ով նկատեց.

-Այո , ԱՀ Ազգային ժողովը դեռ գործում է, բայց ոչ դասական իմաստով, ուղղակի հայտնի իրողություններից հետո և Ադրբեջանի կողմից արցախահայության էթնիկ զտումը իրականացնելուց հետո, հանգամանքները այնպես են դասավորվել, որ Ազգային ժողովը բուն գործառույթներ չի կարողանում իրականացնել։ Իսկ ինչ մնում է պատգամավորների գործունեությանը, ապա կարող եմ նշել, որ վերջիններս՝ ամեն մեկը  կամ խմբակցություններից ամեն մեկը յուրովի «ապրում է» նոր իրողություններում։
Իմ մասով հստակ կարող եմ նշել, որ առավելապես զբաղված  եմ առօրյա կենցաղային, սոցիալական խնդիրների լուծմամբ, մյուսները իրենց գործունեության մասին կասեն, եթե իրենց հարցնեք։

- Պարոն Հովհաննիսյան, բազմահազար արցախահայեր շարունակում են անգամ օրվա հացը դժվարությամբ վաստակել, էլ չենք խոսում բնակվարձերի մասին։ Բայց զուգահեռ իրականության մեջ ապրում են ծնուննդով արցախցի մեծահարուստներ, ովքեր ուղղակի անտեսում են անտուն ու անտեղ մնացած արցախահայերին։ Սա ինչի՞ մասին է խոսում։

- Բավական լավ հարցեր, ինչ են անում այն մեծահարուստները ովքեր կարողացել են ոչ արդար ճանապարհով, այլ իրենց պաշտոնական դիրքի չարաշահմամբ, կարող եմ կարճ ասել, վայելում են իրենց հարստությունը և սպասել բարոյական կամ հոգեբանական վերափոխման, խղճի խայթի դրսևորումների, ապա դա զուր հույսեր են, եթե խղճի հետ աղերս ունենային, ապա չէին գողանա, Արցախում մի շարք վարույթներ հարուցվեցին որոշ հիմնադրամներից ահռելի չափի գողության փաստերով, սակայն ինչպես գիտեք շաբաթը ուրբաթից շուտ եկավ։
Իմ տեղեկություններով որևէ առարկայական օգնություն ժողովուրդը արցախցի մեծահարուստների կողմից չի տեսել, ինձ թվում է նույնիսկ երեսները չի կարող տեսնել, որովհետև օրվա հացի խնդիր լուծող քաղաքացու փոշոտ ու փշոտ ճանապարհը չի հատվում մեծահարուստների ծառուղիների հետ։

-  Արցախի նախկին ԱԽՔ Սամվել Բաբայանին մոտ կանգնած աղբյուրները նշում են, որ «կոմանդույուշին» որոշել է առաջիկա գարնանը ձեւավորել անկուսակցական նոր ժամանակավոր անցումային իշխանություն, որի ղեկավար կազմում կընդգրկվեն արցախյան բնակչության կողմից առաջադրված շրջանների, քաղաքների ներկայացուցիչներ: Ունե՞ք նման տեղեկատվություն, եւ առհասարակ ինչ հնարավորություններ ունի տվյալ, ըստ էության, պրոյեկտը։

- Թե ինչ «իշխանություն» է ցանկանում ստեղծել պարոն Բաբայանը ես չգիտեմ, առհասարակ,  եթե խոսքը վտարանդի կառավարության ձևավորման մասին է, ապա դրա մասին ՀՀ իշխանությունները հայտնել են իրենց հստակ դիրքորոշումը, եթե արցախահայության խնդիրների լուծման համար մեր հայրենակիցները ցանկություն ունեն նոր հասարակական կառույցի, հայրենակցական միություններ ձևավորելու և զբաղվելու սեփական հարցերի կարգավորմամբ, ապա դրա մեջ վատ բան չկա, ես չեմ տեսնում, իսկ եթե դա դառնալու է այն պլատֆորմը , որի վրա կառուցվելու է 2026 թվականին ՀՀ ազգային ժողովի ընտրություններին մասնակցելու արցախահայության ձևաչափը, դա էլ ամեն մեկի իրավունքն է, կստացվի թե չի ստացվի, դա էլ ժամանակը ցույց կտա։
Առհասարակ, հայաստանյան ներքին կյանքին ինտեգրվելու պռոցեսներ են, որը բնական է և ուշ թե շուտ պիտի տեղի ունենա։
Ես այս ամենից հետո ունեմ իմ սեփական մոտեցումը և տեսանելի ապագայում չեմ հավատում որ կա հնարավորություն Արցախ հետ վերադարձի, այն էլ այն կարգավիճակով որը թողեցինք։ Աշխարհի քաղաքական քարտեզը լուրջ տրանսֆորմացիայի է ենթարկվում և այդ ամենի հետևանքն է նաև Արցախի կորուստը։

- Պարոն Հովհաննիսյան, հայկական Բաքու քաղաքում ընթանում է դատավարություն Արցախի առաջնորդների նկատմամբ, ի՞նչ զգացողություններ ունեն Արցախցիները։

- Բաքվում ընթացող դատավարությունը մեր բոլորի ամոթն է, ոչ թե մեր ընկերներն ու հայրենակիցները պիտի այժմ որպես գերիներ լինեյին Բաքվի  բանտում, այլ Բաքվի Սումգայիթի ու Կիրովաբադի ջարդերի հեղինակները մեր բանտերում։ 
Մեր հայրենակիցները, անկախ թե ով են, ինչ վերաբերմունք ունեն իրենց նկատմամբ որոշ քաղաքացիներ, մեր պատմության մի մասնիկն են, մեր արյունակից հայրենակիցներն են, ավանդ ունեցող գործիչներ են, թեկուզ և սխալներ են ունեցել, բայց հաստատ Բաքվի սուլթանը փորձում է իր ամբիցիաներին հագուրդ տալ և հենց այդքանով էլ պետք է հասկանալ որ նրանք ոչ թե սովորական դատապարտյալներ են այլ տաժանակրության մեջ գտնվող մարդիկ, որոնց մեղքը հայ լինելն ։