Նիկոլազգիների «եվրոպական կուրսը» թրամփականների «դաբրոն» չի ստացել

Ս­րե­լով Ռու­սաս­տա­նի հետ հա­րա­բե­րութ­յուն­նե­րը, Բաք­վից (Տե´ս նաեւ https://iravunk.com/?p=305253&l=am) նաեւ գա­լիս են ակ­նարկ­ներ, որ այդ ա­մե­նը կա­րող է վե­րա­բե­րել նաեւ Ռու­սաս­տա­նի ա­ռա­ջար­կած միջ­նոր­դութ­յա­նը՝ հայ-ադր­բե­ջա­նա­կան բա­նակ­ցութ­յուն­նե­րի հետ կապ­ված: Ա­մեն դեպ­քում, ի­րո­ղութ­յունն այն է, որ ե­թե մի ժա­մա­նակ Ա­լիե­ւը պաշ­տո­նա­պես հայ­տա­րա­րում էր, թե պատ­րաստ է ըն­դու­նել միայն Մոսկ­վա­յի ա­ռա­ջար­կած միջ­նոր­դութ­յու­նը, ա­պա ներ­կա փու­լում նրա կող­մից վե­րահսկ­վող քա­րոզ­չա­մե­քե­նան սկսել է միան­գա­մայն այլ ուղ­ղութ­յամբ շարժ­վել:

Օ­րի­նակ, Haqqin.az-ը, շտա­պե­լով ար­ձա­գան­քել նա­խօ­րեին ԱՊՀ երկր­նե­րի հետ հա­րա­բե­րութ­յուն­նե­րի գծով Ռու­սաս­տա­նի փո­խարտ­գործ­նա­խա­րար Մի­խա­յիլ Գա­լու­զի­նի ա­ռա­ջար­կին՝ վե­րա­դառ­նալ բա­նակ­ցա­յին ե­ռա­կողմ ձե­ւա­չա­փին, բո­լո­րո­վին այլ ուղ­ղութ­յամբ է խփում, ո­րը, մեղմ ա­սած, հա­մա­հունչ չէ Ա­լիե­ւի այդ բո­լոր հայ­տա­րա­րութ­յուն­նե­րին: Ա­վե­լին, ա­լիեւ­յան աղբ­յու­րը միան­գա­մից այն միտքն է ա­ռաջ տա­նում, թե Գա­լու­զի­նը մո­ռա­ցե՞լ է, որ՝ «Կ­րեմ­լի հա­րա­բե­րութ­յուն­նե­րը Բաք­վի հետ վեր­ջերս լուրջ վտան­գի տակ են»: Եր­կար-բա­րակ բա­ցատ­րութ­յուն­նե­րից հե­տո էլ հաս­նում է այն մտքին, որ, առ­հա­սա­րակ. «Հայ-ադր­բե­ջա­նա­կան խա­ղա­ղութ­յան հա­մա­ձայ­նա­գի­րը չի նա­խա­տե­սում Ռու­սաս­տա­նի Դաշ­նութ­յան դե­րը որ­պես դրա ե­րաշ­խա­վոր»: Ա­վե­լին, որ. «Ռու­սաս­տա­նը ոչ միայն դուրս է մնում ներ­կա­յիս բա­նակ­ցա­յին գոր­ծըն­թա­ցից, այ­լեւ իր մաս­նա­կից­նե­րի կող­մից չի դի­տարկ­վում որ­պես ա­պա­գա հա­մա­ձայ­նագ­րի ի­րա­կա­նա­ցումն ա­պա­հո­վող կողմ։ Այն պայ­ման­նե­րում, երբ խա­ղա­ղութ­յան կա­րե­լի է հաս­նել Արեւ­մուտ­քի ա­ջակ­ցութ­յամբ եւ մաս­նակ­ցութ­յամբ, դա լուրջ հար­ված կհասց­նի Մոսկ­վա­յի ազ­դե­ցութ­յա­նը տա­րա­ծաշր­ջա­նում։ Հենց այս գոր­ծոնն է Կ­րեմ­լին ա­մե­նա­մեծ ան­հանգս­տութ­յունն ա­ռա­ջաց­նում»:

Կարճ ա­սած, ե­թե ժա­մա­նա­կին Ա­լիե­ւը բա­ցա­ռում էր Ա­րեւ­մուտ­քի ա­մեն մի միջ­նոր­դութ­յուն եւ միակ միջ­նոր­դին հա­մա­րում էր Ռու­սաս­տա­նին, հի­մա ար­դեն նման է կտրուկ շրջա­դար­ձի: Ընդ ո­րում, ա­ռանց ան­գամ մի թե­թեւ հար­ցադր­ման՝ իսկ Հա­յաս­տա­նին ո՞ր տար­բե­րակն է պետք: Այ­սինքն, այն հա­մոզ­մունքն է, որ Նի­կո­լը կա­նի այն­պես, ինչ­պես նրա­նից կպա­հանջ­վի:

Ի­հար­կե, որ Նի­կո­լի ողջ «քա­ղա­քա­կա­նութ­յու­նը» հե­տե­ւո­ղա­կա­նո­րեն նպաս­տում է հենց Բաք­վի շա­հե­րին եւ պա­հանջ­մունք­նե­րին, դա նոր բան չէ: Միայն թե ա­զե­րի­նե­րի հի­շա­տակ­ված նոր ծրագ­րե­րը, այ­նո­ւա­մե­նայ­նիվ, հար­ցեր են ա­ռաջ քա­շում. իսկ նրանք այս պա­հին Ա­րեւ­մուտք ա­սե­լով` ի՞նչ են հաս­կա­նում: Ե­թե թրամ­փա­կան ԱՄՆ-ին, ա­պա վեր­ջին ի­րո­ղութ­յունն այն է, որ օ­րերս Նի­կո­լը գնաց-հա­սավ Վա­շինգ­տո­ն, բայց նրան այն­տեղ տես­նել ցան­կա­ցող ան­գամ չկար: Մինչ­դեռ ե­թե Վա­շինգ­տո­նում հայ-ադր­բե­ջա­նա­կան թե­մա­յով ո­րե­ւէ պատ­կե­րա­ցում լի­ներ, թե­կու­զեւ պետ­քար­տու­ղա­րի տե­ղա­կալ­նե­րից մե­կը գո­նե Միր­զո­յան Ա­րո­յին կըն­դու­ներ՝ փո­խան­ցե­լով, թե ի­րե­նից եւ Նի­կո­լից այս պա­հին ինչ սպա­սե­լիք­ներ կան:

Հե­տո Նի­կո­լը վա­զեց Մակ­րո­նի մոտ, ով խոս­տա­ցավ. «Ֆ­րան­սիա­յի լիա­կա­տար ա­ջակ­ցութ­յու­նը Հա­յաս­տա­նի եւ Ադր­բե­ջա­նի մի­ջեւ հա­րա­բե­րութ­յուն­նե­րի կար­գա­վոր­մա­նը»: Բայց թե ինչ­պես է խոս­տու­մը կա­տա­րե­լու, մեծ հարց է, ա­ռա­վել եւս, որ նույն­քան մեծ հարց է, թե դեռ ինչ­քան կմնա իր ա­թո­ռին: Էլ չա­սած, որ Մակ­րո­նին Ա­լիեւն այն­քան է մեր­ժել եւ նույ­նիսկ թշնա­մի ան­վա­նել, որ հի­մա նրա միջ­նոր­դութ­յու­նից հա­զիվ թե ու­զե­նա օգտ­վել:

Կարճ ա­սած, այս պա­հին ա­նո­րոշ է մնում ա­լիեւ­յան թե­ւի ակ­նար­կած «Արեւ­մուտ­քի ա­ջակ­ցութ­յուն» աս­վա­ծը, քա­նի որ դրա հա­մար դեռ պետք է ա­ռար­կա­յաց­նել՝ կոնկ­րետ ո՞ր հար­թա­կի մա­սին է խոս­քը:

Մ­յուս կող­մից, նի­կոլազ­գի­նե­րը թեեւ սկսե­ցին ի­րենց հա­յաս­տա­նա­կոր­ծան «եվ­րո­պա­կան ու­ղին»՝ ե­րեկ ԱԺ-ում քննար­կութ­յան դնե­լով հայտ­նի նա­խա­ձեռ­նութ­յու­նը, Ա­լենն էլ իր հեր­թին, ա­զե­րի­նե­րից հետ չմնա­լով, «քիչ հա­վա­նա­կան» հա­մա­րեց ռու­սա­կան բա­նակ­ցա­յին հար­թա­կը, բայց մեկ է, լուրջ հար­ցեր են մնում, թե Փա­րի­զից հետ գա­լով, նաեւ ԱՄՆ այ­ցի խայ­տա­ռա­կութ­յան ֆո­նին, Նի­կոլն ի՞նչ «քա­ղա­քա­կան» կուր­սի մեջ է մնա­լու: Հաշ­վի առ­նե­լով, որ այդ «եվ­րո­պա­կան կուրս» լի­բե­րաս­տա­կան ծրա­գի­րը հա­զիվ թե այդ նույն լի­բե­րաստ­նե­րի հետ կռվի մեջ մտած Թ­րամ­փի «դաբ­րոն» ստա­նա:

Ի­հար­կե, իր ցան­կա­լի տար­բե­րա­կը կլի­ներ, որ թե­կու­զեւ ա­ռանց միջ­նորդ­նե­րի, սա­կայն Բա­քուն ինչ-որ ձե­ւով ստո­րագ­րեր-վեր­ջաց­ներ «խա­ղա­ղութ­յան հա­մա­ձայ­նա­գիր» կոչ­վա­ծը: Միայն թե ա­լիեւ­յան աղբ­յուր­նե­րը, բա­ցի ռու­սա­կան եւ ա­րեւմտ­յան ուղ­ղութ­յուն­նե­րի հետ կապ­ված այս վեր­ջին տե­ղա­փո­խութ­յուն­նե­րից, նաեւ օ­րա­կար­գում են թող­նում Հա­յաս­տա­նի Սահ­մա­նադ­րութ­յու­նը փո­խե­լու թե­ման: Իսկ այն, որ Նի­կո­լը ներ­կա­յումս, ներ­քին ա­տե­լութ­յան ներ­կա­յիս գե­նե­րա­ցիա­յի պայ­ման­նե­րում ոչ մի դեպ­քում չի գնա նման հա­մա­պե­տա­կան մի­ջո­ցառ­ման, դա եւս հաս­կա­նա­լի է: