ՀԱՄԱՌՈՐԵՆ ԴԵՊԻ ՎԻԼԱՅԵԹԱՑՈՒՄ

Աշ­խար­հում տի­րող այս խա­ռը օ­րե­րին (Տե´ս նաեւ https://iravunk.com/?p=307748&l=am) Նի­կո­լը շա­րու­նա­կում է ի­րեն, մեղմ ա­սած, «տա­րօ­րի­նակ» պա­հել: Դ­րա դրվագ­նե­րից մեկն էլ կա­րե­լի է հա­մա­րել թուր­քա­կան լրատ­վա­մի­ջոց­նե­րին տված աղ­մուկ հա­նած հար­ցազ­րույ­ցը:

­Թե ինչ է Նի­կո­լը փոր­ձում քա­րո­զել թուր­քա­կան հար­թա­կում, այն էլ՝ հա­յաս­տան­յան հար­կա­տու­նե­րի հաշ­վին մեր եր­կիր բե­րե­լով թուրք լրագ­րող­նե­րին, կա­րե­լի է կռա­հել: Վեր­ջին ժա­մա­նակ­ներս նա մի գլուխ փոր­ձում է Ա­լիե­ւին հա­մո­զել, թե պետք է բա­ցել Ադր­բե­ջա­նի հետ եր­կա­թու­ղին՝ փոր­ձե­լով շա­հագրգ­ռել, թե դա կդառ­նա նաեւ Ադր­բե­ջա­նից Թուր­քիա հաս­նող ու­ղի: Եվ նման է, որ դրա­նից հե­տո մեկ այլ «հան­ճա­րեղ» մտքի է ե­կել՝ փոր­ձել այդ գա­ղա­փա­րը քա­րո­զել թուր­քա­կան հար­թա­կում, թե­րեւս հու­սա­լով, որ Էր­դո­ղա­նը կկա­րո­ղա­նա ազ­դել Հեյ­դա­րո­վի­չի վրա:

Ա­մեն դեպ­քում, նույն ո­ճի մեջ էր նաեւ ­թուր­քա­կան ուղ­ղութ­յամբ Նի­կո­լի հա­տուկ ներ­կա­յա­ցու­ցիչ Ռու­բին­յա­նը, ով թուր­քա­կան «NTV»-ի հետ հար­ցազ­րույ­ցում հա­սել էր լա­ցա­կու­մա­ծութ­յան աս­տի­ճա­նի, թե՝ «Ակն­կա­լում ենք Թուր­քիա­յի հետ հա­րա­բե­րութ­յուն­նե­րի ամ­բող­ջա­կան կար­գա­վո­րում», «Հա­յաս­տա­նի ցա­մա­քա­յին սահ­մա­նի ա­պաշր­ջա­փա­կում», «ա­ռանց որ­եւէ նա­խա­պայ­մա­նի», միայն թե «Թուր­քիան էլ նման քա­ղա­քա­կան կամք ու­նե­նա»: Այ­սինքն, ե­թե այդ­քան խնդրում-ա­ղա­չում են, իսկ Թուր­քիան տե­ղից էլ չի շարժ­վում, նշա­նա­կում է մեկ բան՝ «Թուր­քիան այդ կամ­քը» չու­նի:

­Վեր­ջա­պես, հնդկա­կան WION-ին տված հար­ցազ­րույ­ցում նույն մտքերն է հա­մա­ռո­րեն ա­ռաջ տա­նում Միր­զո­յան Ա­րոն: Բ­նա­կա­նա­բար, խոս­քը նրա այդ­քան սի­րե­լի «Խա­ղա­ղութ­յան խաչ­մե­րու­կի» մա­սին է, ո­րից նա, չնա­յած Ա­լիե­ւի բա­ցա­հայտ ծաղ­րին, այդ­պես էլ չի կա­րո­ղա­նում հրա­ժար­վել: Հա, նաեւ հա­մո­զում է. «Մենք ներ­կա­յաց­րել ենք փոխ­շա­հա­վետ ա­ռա­ջարկ, ո­րը ձեռն­տու է եր­կու երկր­նե­րին»: Նաեւ, թե շա­րու­նակ­վում են բա­նակ­ցութ­յուն­նե­րը Թուր­քիա­յի հետ սահ­ման­նե­րի բաց­ման եւ մեր եր­կա­թու­ղա­յին են­թա­կա­ռուց­ված­քի վե­րա­գոր­ծարկ­ման շուրջ, ին­չը կա­պա­հո­վի Հա­յաս­տա­նի կա­պը Թուր­քիա­յի հետ:

Ու մեկ է, ո´չ Ադր­բե­ջա­նից եւ ո´չ­ էլ Թուր­քիա­յից այդ­պես էլ հու­սադ­րող պա­տաս­խան չկա ու չկա: Եվ ա­սել, թե թուրք լրագրող­ներ Հա­յաս­տան բե­րե­լով եւ նույն մտքերն ա­վե­լորդ ան­գամ քա­րո­զե­լով, կա­րող են ինչ-որ արդ­յուն­քի հաս­նել, ե­րե­ւի ար­դեն ի­մաստ էլ չու­նի: Այ­սինքն, Նի­կոլն ու իր թիմն այդ­պես էլ ի զո­րու չեն մեկ պարզ փաստ գի­տակ­ցել՝ ի­րենց խնդրել-ա­ղա­չե­լով չէ, որ Ա­լիե­ւը կամ Էր­դո­ղա­նը կա­րող են նման քա­ղա­քա­կան ո­րո­շում կա­յաց­նել: Ա­վե­լին, քա­նիցս ա­սե­լու ա­ռիթ­ներ ու­նե­ցել ենք, որ Հա­յաս­տա­նով անց­նող եր­կա­թու­ղու, այն է՝ «Թ­յուր­քա­կան մի­ջանց­քի» ծրա­գի­րը ե­ղել եւ մնում է թուրք-ա­զե­րիա­կան տան­դե­մի ե­րա­զանք­նե­րի գա­գաթ­նա­կե­տը, եւ ե­թե հա­մա­րեն, որ կա­րող են այդ ու­ղին բա­ցել եւ մար­սել, ա­պա Նի­կո­լի այդ խնդրանք­նե­րին էլ չէին նա­յի՝ կբա­ցեին եւ վերջ:

Չ­նա­յած, այս տա­րի­նե­րին Նի­կո­լը գո­նե պետք է կռա­հեր, որ ե­թե Ա­լիեւ-Էր­դո­ղա­նը, ա­սենք նաեւ բրի­տա­նա­ցի Ռիչարդ Մուրն այդ­քան ե­րա­զում են Թուր­քիա-­Հա­յաս­տան-Ադր­բե­ջան ուղ­ղութ­յամբ եր­կաթ­ու­ղու եւ այլ մի­ջոց­նե­րով կտրել ՌԴ-ի եւ Ի­րա­նը կա­պը, բայց այդ­պես էլ դրան դեռ չեն կա­րո­ղա­նում հաս­նել, ա­պա պատ­ճա­ռը շատ ա­վե­լի խոր­քա­յին է, քան Նի­կո­լի ու­զել-չու­զե­լը: Ու այդ­քա­նից հե­տո, երբ շա­րու­նա­կում է թուրք-ա­զե­րի­նե­րին ար­դեն այս­քան բա­ցա­հայտ հրա­վի­րել Հա­յաս­տան, ա­պա ա­վե­լի նման է, որ ներ­կա աշ­խար­հա­քա­ղա­քա­կան ի­րա­վի­ճա­կում, ան­գամ հաշ­վի չառ­նե­լով այն հեր­թա­կան ցե­ղաս­պա­նութ­յու­նը, ո­րը Թուր­քիան սար­քեց սի­րիա­կան ալա­վի­նե­րի գլխին, Նի­կո­լը սկսել է գնա­լով ա­վե­լի ու ա­վե­լի հակ­վել այն մտքին, թե կա­րող է Էր­դո­ղա­նի հետ, այս­պես ա­սենք, գործ բռնել:

­Թե ին­չու, թե­րեւս նո­րից մե­ծա­պես կախ­ված է ներ­կա ի­րո­ղութ­յուն­նե­րից: Մաս­նա­վո­րա­պես, որ Ռու­սաս­տա­նի աշ­խար­հա­քա­ղա­քա­կան դերն աչ­քի ա­ռաջ ա­ճում է, դա միայն ա­մե­նա­վեր­ջին «կույ­րը» չի տես­նում: Նաեւ, որ սա­րե­րի հե­տե­ւում չէ ուկ­րաի­նա­կան պա­տե­րազ­մի ա­վար­տը, ո­րից հե­տո Մոսկ­վա­յի հիմ­նա­կան ու­շադ­րութ­յունն ուղղ­վե­լու է դե­պի հա­րավ: Է­լի շատ պարզ պատ­ճա­ռով. Եվ­րո­պա­յի հետ ներ­կա հա­կա­մար­տութ­յու­նը, ըստ ա­մե­նայ­նի, դեռ շատ եր­կար կշա­րու­նակ­վի, եւ հա­րա­վա­յին ուղ­ղութ­յու­նը Ռու­սաս­տա­նի հա­մար դառ­նում է հիմ­նա­կան: Ու, ինչ­պես նաեւ «չար լե­զու­ներն» են հա­մա­ռո­րեն շշնջում, Մոսկ­վա­յի հետ «լե­զու գտնե­լու» հար­ցում Նի­կո­լը մի շարք լուրջ խնդիր­նե­րի է բախ­վել: Այդ թվում՝ լոն­դոն­յան ծագ­ման, մոս­կով­յան ծագ­ման, թեհ­րան­յան ծագ­ման եւ այլն: Ու ե­րե­ւի հա­սել է այն մտքին, թե Էր­դո­ղա­նը կա­րող է այդ խնդիր­նե­րի լուծ­ման բա­նա­լի լի­նել:

­Բայց է­լի «մո­ռա­նում» են գո­նե ի­րենք ի­րենց նույն հար­ցը տալ՝ իսկ Էր­դո­ղա­նը, այն էլ ներ­կա ի­րա­վի­ճա­կում, պատ­րա՞ստ է Ռու­սաս­տա­նի հետ ու­ղիղ բախ­ման գնալ, ինչ­քան էլ որ դա նրա ըն­կե­րոջ՝ Մու­րի ե­րա­զանք­նե­րի թվում է… Եվ այն, որ Թուրքիայի նախագահի արտաքին քաղաքականության և անվտանգության հարցերով գլխավոր խորհրդական Ակիֆ Չագաթայ Քըլըչն արձագանքեց, թե Թուրքիայի և Հայաստանի դիվանագիտական ​​ներկայացուցչությունների փոխադարձ բացման համար «ներկա իրավիճակում նախադրյալներ չկան», իսկական ապտակ էր Նիկոլին` այս վերջին ազգադավության հետ կապված։

Ի դեպ, նաեւ Զե­լենս­կին հա­մա­ռո­րեն չի ու­զում ա­թո­ռը կորց­նել: Բայց ի՞նչ կա­րող է ա­նել…

Եվ Նիկոլը որոշեց զանգել Մոսկվա, թե` երազում է Կարմիր հրապարակի շքերթին մասնակցել: Բայց մինչ այդ դեռ այլ հարցեր պետք է լուծի` գոնե Ասադի հարեւան սենյակի հավակնելու համար: