ԻՆՉԻ ՄԱՍԻՆ ԵՆ ՔՊ-Ի ՆԵՐՔԻՆ «ՊԱՏԻ ՏԱԿԻ ԽՈՍԱԿՑՈՒԹՅՈՒՆՆԵՐԸ»

Ինչ­պես ար­դեն հայտ­նել ենք, ՔՊ-ի ներ­քին ան­ցու­դար­ձից ծա­նոթ աղբ­յու­րի պնդմամբ, «Խա­ղա­ղութ­յան հա­մա­ձայ­նա­գիր» կոչ­ված փաս­տաթղ­թի ստո­րագր­ման պատ­րաստ լի­նե­լու մա­սին հայ­տա­րա­րութ­յուն­նե­րը շատ ՔՊ-ա­կան­նե­րի մոտ խու­ճա­պա­յին տրա­մադ­րութ­յուն­ներ են ստեղ­ծել: Եվ ա­հա, աղբ­յուրն այդ մա­սին նաեւ լրա­ցու­ցիչ ման­րա­մաս­ներ փո­խան­ցեց.

- Նախ` ինչ­քան էլ, որ կու­սակ­ցա­կան վեր­նա­խա­վը փոր­ձում է լա­վա­տե­սա­կան տրա­մադ­րութ­յուն­ներ ներշն­չել, որ­քան էլ ընդ­հա­նուր պատ­կե­րը հան­դարտ է թվում, այդ տրա­մադ­րութ­յուն­նե­րը ոչ միայն չեն հան­դարտ­վում, այլ գնա­լով խո­րա­նում է: Հա­սել է նրան, որ կու­սակ­ցութ­յու­նում բա­վա­կա­նին բարձր կշիռ ու­նե­ցող ան­ձան­ցից մեկն ա­սաց, որ թեեւ շա­տե­րը, այդ թվում՝ պատ­գա­մա­վոր­նե­րի, ան­գամ՝ նա­խա­րար­նե­րի մա­կար­դա­կով փոր­ձում են միայն լա­վա­տե­սութ­յուն եւ Փա­շին­յա­նի հան­դեպ հա­վատ ի ցույց դնել, սա­կայն «պա­տի տա­կի զրույց­նե­րը» գնա­լով հու­սա­հա­տա­կան ուղղ­վա­ծութ­յուն են ստա­նում:

­Բանն այն է, որ շա­տե­րը՝ տրա­մա­բա­նո­րեն, շա­տե­րը՝ ինտ­րի­գա­յին հատ­կութ­յու­նե­րից ել­նե­լով, շա­տերն էլ՝ բնազ­դո­րեն ե­կել են այն մտքին, որ հենց այն պա­հին, երբ Փա­շին­յանն այդ պայ­մա­նա­գի­րը ստո­րագ­րի, նա ան­մի­ջա­պես էլ կորց­նում է իր քա­ղա­քա­կան գո­յութ­յան ողջ ի­մաս­տը ար­տա­քին ու­ժե­րի հա­մար: Ո­մանք ա­վե­լի ա­ռաջ են գնա­ցել են­թադ­րութ­յու­նե­րում, թե պայ­մա­նագ­րից հե­տո ան­գամ Ա­լիե­ւի հա­մար է նշա­նա­կութ­յուն կորց­նե­լու. ստեղծ­վում է ի­րա­վի­ճակ, երբ ան­գամ Ա­լիե­ւի հա­մար է ձեռն­տու դառ­նում յու­րա­քանչ­յուր պահ ա­մե­նաան­հա­վա­նա­կան ա­րարք­նե­րի պատ­րաստ Փա­շին­յա­նի փո­խա­րեն Հա­յաս­տա­նում կա­յուն ղե­կա­վա­րի լի­նե­լը: Այ­սինքն, Փա­շին­յա­նին այդ դեպ­քում սպա­սում է զրո­յա­կան, ան­գամ՝ բա­ցա­սա­կան ար­տա­քին ա­ջան­ցութ­յուն, ինչ­պես որ ներ­քին հան­րա­յին ա­ջակ­ցութ­յուն է:

Մ­յուս կող­մից` ՔՊ-ում նաեւ վստահ են, որ պայ­մա­նագ­րի ստո­րագ­րու­մից հե­տո կտրուկ կակ­տի­վա­նա նաեւ ներ­քին ու­ժե­րը, ո­րոնք Փա­շին­յա­նին հե­ռաց­նե­լու բա­վա­րար ռե­սուրս­ներ եւ հնա­րա­վո­րութ­յու­ներ ու­նեն: Հի­մա դա պետք չէ, ոչ մե­կը չի ցան­կա­նում նրա փո­խա­րեն այդ պայ­մա­նա­գի­րը ստո­րագ­րել: Բայց հենց ստո­րագ­րի, կնշա­նա­կի՝ «մավրն իր գործն ա­րեց» եւ պետք է ժամ ա­ռաջ հե­ռաց­նել: Ու այդ ստո­րագ­րու­մը դրա հա­մար հրա­շա­լի ա­ռիթ է:

Իսկ չստո­րագ­րելն ար­դեն գրե­թե հնա­րա­վոր չէ: Ա­վե­լի կոնկ­րետ, այն պա­հին, երբ հայ­տա­րար­վեց, որ պայ­մա­նա­գի­րը պատ­րաստ է, դա ար­դեն փա­կեց հետ քաշ­վե­լու, ա­վե­լին, ժա­մա­նակ ձգե­լու հնա­րա­վո­րութ­յու­նը:

Եվ այդ խո­րա­ցող մտա­վա­խութ­յուն­նե­րը հատ­կա­պես քիչ թե շատ չա­փով աչ­քի ըն­կած ՔՊ-ա­կան­նե­րին մոտ ար­դեն իսկ ա­պա­գա­յի հար­ցով խո­րը մտա­հո­գութ­յուն է ա­ռա­ջաց­նում: Իսկ ի՞նչ ա­նեն, ե­թե ի­րոք ի­րենց հա­մար այդ վա­տա­գույն մտա­վա­խութ­յուն­ներն ի­րա­կա­նա­նան: Ո­մանք կա­րող էին հենց այս պա­հին էլ լքել ՔՊ-ն, եւ պա­տա­հա­կան չէ, որ օ­րա­կարգ բեր­վեց Ա­ղա­զար­յա­նին դա­տե­լու թե­ման. մին­չեւ հե­ռա­նա­լը Փա­շին­յա­նը կա­րող է հասց­նել շատ «դա­վա­ճան­նե­րի» «կա­ռափ­նա­րան ու­ղար­կել»: Իսկ նրա հե­ռա­նա­լը կա­րող է անս­պա­սե­լի լի­նել, ո­մանք նույ­նիսկ մտա­ծում են՝ SMS-ա­յին ո­ճով: Իսկ այդ դեպ­քում ար­դեն «թռնել» չես կա­րո­ղա­նա, ե­թե ան­գամ ո­մանք հասց­րել են դրսի մի անկ­յու­նում ռե­զեր­վա­յին հանգր­վան ստեղ­ծել: Ո­մանք էլ սկսել են աչ­քի ընկ­նող ընդ­դի­մա­դիր­նե­րի հատ հա­րա­բե­րութ­յու­ներ «լա­վաց­նե­լու» փոր­ձեր ա­նել, հու­սա­լով, որ դա նախ՝ ա­ճող խառ­նաշ­փո­թի պայ­ման­նե­րում անն­կատ կմնա: Երկ­րոր­դը, որ այդ­պի­սով ի­րենց հա­մար «անվ­տան­գութ­յան բար­ձին» կսար­քեն:

­Կար­ծում են, որ այս ա­մե­նը գնա­լով, ա­սենք ա­ռա­ջի­կա մեկ ամս­վա ըն­թաց­քում միայն ա­վե­լի ցցուն կդառ­նա:

Ս.ԱԲՐԱՄՅԱՆ