Երիտասարդ դերասանը, որը խենթանում է բեմում եւ հաղթում

ԵՐԵՎԱՆՈՒՄ ԱՆՑԿԱՑՎԵՑ ՌՈՒՍԱԿԱՆ ԹԱՏԵՐԱԿԱՆ ՄՇԱԿՈՒՅԹԻ ՕՐԵՐ

Երեւանի Շառլ Ազնավուրի անվան մշակույթի եւ արվեստի պետական քոլեջի շրջանավարտ ԳԱԳԻԿ ԽԱՉԱՏՐՅԱՆԻ դերակատարմամբ «Խելագարի հիշատակարան» մոնոներկայացումը նախ Երեւանում մասնակցեց «Արմմոնո Plus» միջազգային թատերական փառատոնին եւ արժանացավ Ռուսաստանի գիտության եւ մշակույթի կենտրոնի կողմից հատուկ մրցանակի: Այնուհետեւ Մոսկվայում կայացած ԱՊՀ երկրների «Art Panorama» ամենամյա միջազգային մրցույթում արժանացավ Գրան Պրիի: Իսկ օրերս էլ այս նույն ներկայացմամբ՝ Գագիկ Խաչատրյանը մասնակցեց Երեւանում անցկացվող ռուսական թատերական մշակույթի օրերին։ Երեւանի «Մոսկվայի Տան» բեմում երեք օր շարունակ դպրոցականները, ուսանողները, ինչպես նաեւ հայտնի դերասանները ներկայացրեցին Գոգոլի, Կուպրինի, Շեքսպիրի եւ այլ դասականների իրենց բեմական մեկնաբանությունները։ Ժյուրին այս անգամ «Խելագարի հիշատակարան» մոնոներկայացմանը տվեց «Լավագույն դերասանական կերպարի ուսումնասիրություն» կոչումը: Այս մասին «Իրավունք»-ը զրուցել է հենց դերակատարի հետ, որն այժմ Երևանի թատրոնի եւ կինոյի պետական ինստիտուտի ուսանող է:

— Գագիկ, «Խելագարի հիշատակարան»-ը դարձել է Ձեր այցեքարտային ներկայացումը, որն ամենուր Ձեզ հաջողություն է բերում: Ի՞նչպես ծնվեց այն եւ ինչպե՞ս սկսվեց այս ներկայացման հաղթարշավը:

— Նախ ասեմ, որ ներկայացումը բեմադրվել է այն ժամանակ, երբ ես դեռ Երեւանի Շառլ Ազնավուրի անվան մշակույթի եւ արվեստի պետական քոլեջի ուսանող էի, բեմադրության հեղինակը ռեժիսոր Անահիտ Մազմանյանն է։ Ներկայացումն իսկզբանե բեմադրվել է փառատոնի համար, որը պետք է լիներ Մոսկվայում: Բայց այնպես ստացվեց, որ առաջին հերթին մասնակցեցի «Արմմոնո Plus» միջազգային թատերական փառատոնին Երեւանում, ապա դրա հաջորդ օրը մեկնեցինք Մոսկվա: Յուրաքանչյուրը 42 մասնակցից բաղկացած երեք տարիքային խումբ էր մասնակցում ԱՊՀ երկրների «Art Panorama» ամենամյա միջազգային մրցույթին Մոսկվայում, ես պրոֆեսիոնալների կատեգորիայում էի: Մոսկվայից վերադարձանք հաղթանակով՝ բերելով գլխավոր մրցանակը: Ինչ վերաբերում է Երեւանում ռուսական թատերական մշակույթի օրերին մասնակցությանս, ասեմ, որ շատ հետաքրքիր միջոցառում էր, որտեղ սիրով ներկայացրեցի Գոգոլի համանուն ստեղծագործության հիման վրա բեմադրված «Խելագարի հիշատակարան»-ը մոնոներկայացումը:

— Ներկայացումը ռուսերեն էր, հե՞շտ հաղթահարեցիք լեզվական խնդիրը:

— Չեմ կարող ասել, թե լիարժեք տիրապետում եմ լեզվին, բայց, բնականաբար, որոշակի բազա ունեի եւ լուրջ աշխատանք ենք տարել լեզվական բարիերի հաղթահարման  ուղղությամբ: Իհարկե, այլ է ռուսերեն խոսելը, բայց բոլորովին ուրիշ է ռուսերենով ներկայանալը բեմում, խաղալը, մտածելը:

— Անդրադառնանք Ձեր կերտած կերպարին՝ նա ծիծաղում էր, լալիս էր, երգում էր, խենթանում էր… Ինչպե՞ս է հաջողվում շատ կարճ ժամանակում խիստ տարբեր հոգեվիճակների մեջ մտնել ու փոխանցել այն հանդիսատեսին:

— Իրականում բավականին դժվար է։ Նախ ինձ թվում է, որ բոլոր դերասանները կերազեն իրենց կյանքում գոնե մի անգամ խաղան այնպիսի կերպար, որն իր մեջ ունի ե՛ւ դրամա, ե՛ւ կոմեդիա: Ու սա հենց այդ կերպարն է: Նիկոլայ Գոգոլի այս ստեղծագործությունը հասարակության խավերի բաժանվածության, անհատին անուշադրության մատնելու մասին է, ինչն ինձ թվում է՝ բոլոր ժամանակներում էլ ակտուալ է, որովհետեւ այդ խավերը միշտ կան ու կլինեն:

—  Նախընտրում եք մենակ լինել բեմո՞ւմ՝ մոնոներկայացումներով, թե՞ ավելի հարմար է, երբ բեմում կան խաղընկերներ:

— Իհարկե, միայնակ շատ դժվար է, որովհետեւ ամեն բան քեզնից է կախված՝ ռիթմը, հանդիսատեսին համակելը դեպի քեզ, մի շնչով տանել ներկայացումը ու չձանձրացնել: Իսկ խաղընկերներով ավելի հեշտ է:

— Ի՞նչ ստեղծագործական նորություններ սպասենք առաջիկայում եւ ինչպիսի՞ ձեւաչափով:

— Կարծում եմ՝ նորություններն իրենց ուշացնել չեն տա: Բայց եկեք փակագծեր չբացենք:

ՀՐԱՆՏ ՍԱՐԱՖՅԱՆ