«Ծիծեռնակ» ամսագրի 2000 օրինակի փոխարեն այսօր հրատարակվում է 500 օրինակ

Այսօր հասարակությունը շատ է վրդովված գրականության նոր չափորոշիչների եւ,առհասարակ թավշյա հեղափոխությունից հետո մեր իրականություն ներթափանցած շատ իրողություններից: «Ծիծեռնակ» ամսագիրը երկու հազար օրինակի փոխարեն այսօր հրատարակվում է հինգ հարյուր օրինակ: Սակայն դրա փոխարեն այսօր կարող ենք ֆինանսավորել ծրագրեր, նախագծեր, որոնք պիտանի չեն ոչ ոքի:
 Այս թեմայով զրուցեցինք «Ծիծեռնակ» մանկական ամսագրի գլխավոր խմբագիր, բանաստեղծուհի,Հայաստանի գրողների միության անդամ  ԱՆՈՒՇ ՎԱՐԴԱՆՅԱՆԻ հետ:
– Ձեր կարծիքը հայ գրականություն առարկայի չափորոշիչների վերաբերյալ ինչպիսի՞ն է:
– Չափորոշիչները քննարկման փուլում են, քննադատության ենթարկվեցին, եւ համոզված եմ, որ այդ բոլոր քննադատությունները հաշվի կառնվեն:Որովհետեւ, հին ձեւը ընդունելի չէր, եւ հասարակությունը` գրականագետները, գրողները, արվեստագետները շատ բուռն արձագանքեցին: Այժմ դեռ ոչինչ պարզ չէ, որ ես կոնկրետ իմ դիրքորոշումը հայտնեմ: Իմ կարծիքը սկզբնական չափորոշիչներին շատ հակասական էր:
– Ինչպե՞ս եք վերաբերվում այն խնդրին, որ որոշ անձինք ստեղծագործական միություններին համարում են ավելորդ:
– Դա այնքան ծիծաղելի է, ինչպես ավելորդ կարող են համարել գրող, կոմպոզիտոր, երգահան, նկարիչ հասկացություն ասածը: Ես համոզված եմ, որ ստեղծագործական միությունները  կարեւոր դեր ունեն հասարակության մեջ, որովհետեւ ամբողջ աշխարհում գոյություն ունեն մեծ հիմնադրամներ, որոնք պլանավորում են համերգներ, գրքերի հրատարակչություններ: Իսկ Հայաստանում դա չկա: Եթե այդ միություններն էլ չլինեն, ի՞նչ ձեւով պետք է երաժիշտը, նկարիչը իրեն զգա մի խմբակի մարդ եւ ինչ-որ հարցերում իրեն ապահով զգա: Չէ՞ որ լինում են շնորհանդեսներ: Ես,լինելով գրողների միության մանկական բաժանմունքի վարիչ` ասեմ, որ մենք շատ ծանր ենք տանում այդ համավարակի, պանդեմիայի վիճակը, որ չենք կարող անցկացնել գինեձոները: Չէ՞որ գիրքը, եթե դեռ տպագրվում է, գրողների միությունն է անցկացնում այդ շնորհանդեսները: Եվ առանց դրա հնարավոր չէ պատկերացնել հասարակության մեջ ստեղծագործողի իրավիճակ, կարգավիճակ:
Մի թե այդպիսի տարբեր հարցեր այսօր կարելի՞ է քննարկել: Կարելի է խոսել այն մասին, որ ոչ մի դրամ իշխանությունը չի տալիս այդ միություններին: Եվ բոլորն ինքնաֆինանսավորմամբ են գործում: Եվ այդ նեղ վիճակում, շենքի պահպանման, գույքահարկի հետ կապված հարցերում առայժմ ոչ մի օգնության ձեռք մեզ չի մեկնված: 
– Ձեր ամսագիրը չի ֆինանսավորվում,մի՞թե այդքան աղքատ է մեր բյուջեն, որ որոշել են չֆինանսավորել:
– Դա ինձ համար ցավոտ հարց է: Անցյալ տարի «Ծիծեռնակը» նշեց իր հրատարակման 95-ամյակը: Ամեն երկիր չէ, որ կարող է հպարտանալ, որ ունի իննսունհինգ, հարյուրամյա ամսագիր: "Ծիծեռնակը" չի դադարում իր հրատարակչությունը: Ուղղակի երկու հազար օրինակից մենք իջել ենք հինգ հարյուր օրինակի: Այս տարի միայն մեկ, երկու համար ենք հրատարակել, որովհետեւ դպրոցները չէին գործում: Մենք աշխատում ենք դպրոցների, կազմակերպիչների հետ: Այժմ էլ սեպտեմբերի վերջին լույս է տեսնելու հաջորդ համարը: Պետության կողմից ֆինանսավորման դադարեցնելը ես համարում են թյուրիմացություն եւ համոզված եմ, որ հետագայում մրցույթներն ավելի ճշգրիտ կկազմակերպվեն` ոչ թե ով  ավելի էժան գումար է ներկայացնում, այլ` ում ներկայացրած ամսագիրն է արժանի, որ մտնի դպրոց: Ամենակարեւորը` գեղարվեստական որակն է: Մեր ամսագիրն ունի իր սկզբունքները, որ հիմնադրվել է 1926 թվականին: Մինչեւ այսօր մենք պահպանում ենք այդ սկզբունքները` անտիպ նյութեր առաջին անգամ գրված: Լինելով մանկական բաժանմունքի վարիչ` ես կապ եմ հաստատել  բոլոր այն գրողների հետ,որոնք ստեղծագործում են մեր երեխաների համար: 

Նունե Զաքարյան