5 ՏԱՐԻ ԹՈՒՐՔԱԿԱՆ ՕԿՈՒՊԱՑԻԱՅԻ ԴԺՈԽՔՈՒՄ
Վերլուծություն
Արդեն հինգ տարի ականջներումս են էյֆորին ամբոխի «դը՛մփ-դը՛մփ-հո՛ւ» նախնադարյան ճիչերը, և քթիցս դուրս չի գալիս ասֆալտից ելնող փոշու ու շամպայնի խառնուրդի գարշահոտը: «Քայլ արա՛, մերժի՛ր Սերժին»,- վանկարկում էր ժեխը, սակայն ոմանք գիտեին, ոմանք էլ չէին պատկերացնում, որ իրականում մերժում են ոչ թե ՀՀ երրորդ նախագահին, այլ` Արցախը, հայի տեսակը` որպես այդպիսին, Հայոց պետականությունը... Ցանկություն կար րոպե առաջ արթնանալ այդ մղձավանջային երազից, բայց ավա՜ղ, դա դժոխային իրականություն էր:
ԹՐՔԱՀՊԱՏԱԿ ԻՇԽԱՆԱԶԱՎԹՈՒՄԸ` «ԻՐԱՎՈՒՆՔ» ԹԵՐԹԻ ՀԱՅԵԼԻՈՒՄ
2018-ի դեռ մայիս և հունիս ամիսներին արդեն ուրվագծվում էր, որ «Նոր Հայաստան»=Էրմենիստան, որ դա թշնամու նախագիծն է: Սկսած «վոժդի» հակահիգիենիկ կերպարով, վերջացրած անսասան բաների կործանումով: Մեր հին էջերը թերթելով` տեսնում ենք, որ դեռ մայիսի առաջին օրերին Արմեն Աշոտյանը Նիկոլին նկարագրել էր որպես Գանդիի, Ռոբեսպիերի և Կաշպիրովսկու խառնուրդ: Այսինքն` անմարսելի, ամբողջականությունից զուրկ հիբրիդ, պետության կործանման իդեալական մեքենա:
«Իրավունքի» աչքից 5 տարի առաջ չվրիպեց իշխանազավթման նոր տեխնոլոգիական հնարքը, որը հոգեհարազատ կլիներ թուրքին, բայց ոչ հային` քաղաքական մանկապղծությունը տոտալիտար աղանդների օգնությամբ. «Այսպիսով, ի՞նչ է ստացվում: Ստացվում է, որ երբ պայքար է գնում իշխանության համար, հաղթանակի ավելի մեծ շանսեր ունի նա, ով առավել ցինիզմով եւ դյուրությամբ ի վիճակի է ոտնահարել բարոյականության նորմերը: Մանուկներից կենդանի վահան սարքողը կանխավ գիտի, որ ուժային կառույցների ծառայողները իրենից հարյուրապատիկ բարոյական են, եւ եթե ինքը մանուկներին վտանգի է ենթարկում, ապա իրենք, մանուկներին տեսնելով, կաշկանդվում են: Եթե երկրի ղեկավար Սերժ Սարգսյանը արյունահեղության ռիսկերից խուսափելու համար նախընտրեց հրաժարականը, ապա հակառակ թիմը ակնհայտորեն չէր վախենում արյունից: Եթե ՀՀԿ խմբակցությունը գերադասեց կորցնել իշխող խմբակցության կարգավիճակը, միայն թե այլեւս մեկ օր անգամ չշարունակվի երկրի բոլոր ենթակառուցվածքների կաթվածահար վիճակը, որն արդեն սպառնալիք էր դարձել ազգային անվտանգությանը, ապա Նիկոլ Փաշինյանի եւ իր թիմի համար դա խնդիր չէր, պատրաստ էին շարունակել այդ վիճակը, թեկուզ մեկ շաբաթ կամ ավել: Արդյունքում ունենք թավշյա հեղափոխության հաղթանակ` թավշյա տեռորի օգնությամբ»:
Ահա բարոյական այրերի և քաղաքական պոռնիկների վարքի տարբերությունը: Այսօր էլ անպատկերացնելի է, որ ներկայիս ընդդիմությունը մանուկներից կենդանի վահան ստեղծի: Իսկ Նիկոլն իրեն դրսևորեց որպես երեխա սպանող, 2018-ի էյֆորիկ ամբոխի զավակներից, կրտսեր եղբայրներից շատերը հիմա հողի տակ են: Նաև այն բանի շնորհիվ, որ ներկայիս ԱԽՔ Արմեն Գրիգորյանը դարձել էր ազգ-բանակ գաղափարի գերեզմանափոր: Մեր թերթի էջերում արձանագրվել էր, որ Առաջին հետախուզադիվերսիոն խմբի հիմնադիր-հրամանատար ՎՈՎԱ ՎԱՐԴԱՆՈՎԻ խոսքով` ազգ-բանակ կոնցեպցիան հռչակել է պաշտպանության նախկին նախարար Վիգեն Սարգսյանը. «Իսկ ԱԱԽ քարտուղար Արմեն Գրիգորյանը ասում է, թե սա սխալ գաղափար է: Կարծում եմ, եթե մենք կողքից չհուշենք բավականին երիտասարդ այս ղեկավարներին, որ չշեղվեն ու չսխալվեն եւ ասել, որ միշտ չէ, որ իրենց պատկերացումները համապատասխանում են իրականությանը, ապա շատ կտուժենք: Ճիշտ է, հայ ազգը շատ հին, սակայն միեւնույն ժամանակ երիտասարդ ազգ է, վերածնվել է Հայոց ցեղասպանությունից հետո եւ հաճախ երեխայի նման չարաճճի ձեւով է իրեն պահում, դրա համար մեկ-մեկ սթափեցնել է պետք: Այսօր ինչ-որ պոպուլիստական գաղափարներից դրդված ցանկանում են ամեն ինչ վերացնել: Սթափեցնել է պետք եւ ասել, որ տղա ջան, ձեռքդ կրակի մեջ մի մտցրու, որովհետեւ կարող է այն այրվել: Մի՛ արեք նման բան, ազգ-բանակ կոնցեպցիան այն անհրաժեշտն էր, որը մեզ պետք է, եւ բոլորովին էլ կապ չունի, որ այն առաջ է քաշվել ՀՀԿ իշխանության ժամանակ: Այն պատկերացումները, որոնք Ա. Գրիգորյանը միլիտարիզացիա էր անվանում, չի համապատասխանում իրականությանը, որովհետեւ ազգ-բանակը այն է, որը թույլ կտա, որ մեր ազգը բանակի նման պատրաստված ու պաշտպանված լինի: Կարճ ասած` մեկ-երկու անգամ այդ թեմաներով թող ավելի բաներ կարդան, պետք չէ, որ ակցիաներ անենք, ձու նետեք եւ բղավենք «հեռացեք», ուշքի եկեք պարոն Արմեն Գրիգորյան: Միայն ազգ-բանակը զարգացնելով` հնարավոր է անառիկ լինել»,- ընդգծեց Վ. Վարդանովը:
Հիշեցնենք, դա 2018-ի հունիսին էր... «Իրավունքը» նաև տվյալներ էր հրապարակել Նախիջևանի կողմից կարևոր դիրքեր կորցնելու մասին, վկայակոչելով «Ոսկանապատի» սյունակագիր Պանդուխտ Սյունիին, որ մայիսի 20-ից սկսած տեղաշարժերի վերաբերյալ, իրար հետ համադրելով, «Ռազմինֆոյի» եւ արբանյակային քարտեզները` ինքը կարող է պնդել, «որ ամենալավատեսական հաշվարկներով մենք կորցրինք շուրջ 1200 հա»:
«ԽՈՍԱՑՎԱԾ» ՊԱՏԵՐԱԶՄ ԾՆՆԴԱԲԵՐՈՂՆԵՐԸ
Իսկ Արցախում «թավշիստները» 2018-ին հեռացնում էին մարտական գեներալներին` սկսելով Արշավիր Ղարամյանից, ինչի վերաբերյալ հնագույն ՀՀԿ-ականներից, օրերս մահացած երջանկահիշատակ Վազգեն Կարախանյանն «Իրավունքին» ասել էր. «Այն, ինչ տեղի ունեցավ Արցախում, մեր պատմության ամենաամոթալի էջերից մեկն է: Այսօր մարդիկ չեն գիտակցում, որ Արցախը կանգնած է պատերազմական գծի վրա, եւ այնտեղ չի կարելի այդ կարգի միտինգային, ցույցային, ստիպողական երեւույթներով, բռնի ուժի հետեւանքով ինչ-որ հեղաշրջում անել»: «Իրավունքը» գրեց. «Կարելի՞ է արդյոք պատահականություն համարել, որ պացիֆիստական կառույցի ամենագործուն մասնակցությամբ հրահրված բողոքի ակցիաները պահանջում են այդպիսի կարեւորագույն գործառույթ իրականացնող գեներալի հրաժարականը: Ու ինչպե՞ս դա չկապակցես եւ նույն շղթայի օղակներ չհամարես այնպիսի իրադարձությունների հետ, ինչպիսիք են նոր ԿԳ նախարար Արայիկ Հարությունյանի կողմից դպրոցներից ռազմահայրենասիրական դաստիարակության ծրագիրը հետ կանչելը, իսկ նոր ԱԽՔ Արմեն Գրիգորյանի կողմից «Ազգ-բանակ» հայեցակարգի կատաղի ժխտումը»:
«Նոր Հայաստանի» արշալույսին «Իրավունքի» մեկնաբան Քերոբ Սարգսյանն էլ արձանագրել էր Ադրբեջանի պատերազմական ախորժակի գրգռումը. «Իսկ ահա Ադրբեջանի ԱԳ նախարար Մամեդյարովն այս հին տեսակետին է. «Մեր հիմնական խնդիրը ադրբեջանական հողերի՝ Լեռնային Ղարաբաղի եւ յոթ շրջանների օկուպացիան է»: Այսինքն, եթե Թրամփն ակնկալում է «առաջիկա ամիսներին կարգավորման հասնել» եւ դրա արդյունքում՝ «Նահանգների եւ Ադրբեջանի միջեւ համագործակցությունը խորացնել», ապա թող հասնի նրան, որ Հայաստանը ամեն ինչ տա Ադրբեջանին: Իհարկե, Բաքվում գիտակցում են, որ անգամ մեծագույն ցանկության դեպքում Թրամփը դրան չի կարող հասնել: Ուստիեւ՝ նաեւ իրենց լուծման տարբերակի մասին են ակնարկում: Այսպես, ըստ Մամեդյարովի. «Եթե Հայաստանի ղեկավարությունն առաջարկում է բանակցային գործընթացին Լեռնային Ղարաբաղի մասնակցությունը, նշանակում է ցանկանում են վերջ դնել խաղաղ գործընթացին»: Ակնարկը հասկանալի է՝ եթե չկա բանակցային գործընթաց, ուրեմն կլինի պատերազմ: Ընդ որում, Մամեդյարովի խոսքի տողատակերից նկատելի է, որ պետք եղավ, այլ պատրվակ էլ կգտնեն»:
Այսօր նիկոլաթուրքական խունտան Ադրբեջանին տվել է ավելին, քան նախատեսված է 2020-ի նոյեմբերի 9-ի «ղազագրով»: Ավելին, կապիտուլյանտն արդեն քանիցս հրապարակավ Արցախն անվանեց Ադրբեջանի տարածք, իսկ արցախցիներին` Ադրբեջանի ազգային փոքրամասնություն: Ու բեմադրվեց զզվելի հրապարակային շոու, թե ինչպես է ՀՀ քաղաքացին անցնում ադրբեջանական ապօրինի անցակետով: Քաղաքագետ Հրանտ Մելիք-Շահնազարյանի համոզմամբ. «Անցակետի հետ կապված այդ շոուն ադրբեջանական քարոզչամեքենան ոչ մի կերպ չէր կարող ինքնուրույն կազմակերպել: Այդ շոուի համար նաև հայ քաղաքացիներ էին պետք: Իսկ հայ քաղաքացիներին այնտեղ գնալու հրահանգ միայն Հայաստանի կառավարությունը կարող էր տալ: Նշանակում է՝ շոուն ադրբեջանա-հայկական է»: Պատգամավոր Տիգրան Աբրահամյանն էլ այդ գարշանքի վերաբերյալ պարզաբանում է ակնկալում նաև Արցախի նախագահ Արայիկ Հարությունյանից, որն ի դեպ իր շրջապատը քայլ առ քայլ սորոսաբուծարանի է վերածում:
Ներկայիս վիճակն այլ կերպ, քան ամբողջական Հայաստանի փաստացի կառավարում ադրբեջանաթուրքական դրածոների կողմից, դժվար է անվանել: Եվ հարցերի հարցն է` մեր հանրությունն իր մեջ ուժ կգտնի՞ թոթափել ՔՊ կոչվող մուտանտական չարիքը: Արմեն Աշոտյանը վերլուծել և ամփոփել է ամերիկյան Միջազգային Հանրապետական ինստիտուտի (ՄՀԻ/IRI) կողմից իրականացված սոցիոլոգիական հետազոտության տվյալները, որոնք վերաբերում են այս տարվա մարտին. «Աղետալի է Նիկոլ Փաշինյանի անձնական վարկանիշը. այն ընդամենը 14% է: Այլ հարց է, որ ընդդիմության հայտնի դեմքերից ոչ-ոք ավելի բարձր ցուցանիշ չունի, սակայն Նիկոլի նման սոսկալի վարկանիշը վկայությունն է այն բանի, որ ուժեղ հանրային քաղաքական հայտ տվող ուժի պարագայում կա հանրության կողմից նման առաջնորդության (անձնական կամ թիմային) պահանջարկ: Եթե ընտրությունները կայանային այս կիրակի, ՔՊ-ին ձայն կտար ընդամենը 21%-ը, Երևանում այդ ցուցանիշն էլ ավելի ցածր է՝ 17%»: Իսկ ամփոփումը կետերով այսպիսին է.
1. Հայ ժողովուրդը Նիկոլին չի վստահում:
2. Հայ ժողովուրդը կարիք ունի նոր քաղաքական առաջնորդության:
3. Նիկոլի կողմից վարվող ոլորտային քաղաքականությունները, անկախ պաշտոնական զնգուլակավոր PR-ից, տապալված են:
4. Հայ ժողովրդի համար կարևոր են մնում ազգային հարցերն ու ինստիտիուտները: Մասնավորապես՝ Արցախն ու եկեղեցին:
Հայ ժողովուրդն այլեւ չի ուզում Նիկոլ Փաշինյանին, բայց դեռևս չգիտի, թե ում է ուզում: Լավ, ո՞նց համոզենք ժողովրդին, որ ավելի արագ կողմնորոշվի: Քանի դեռ թուրքի յաթաղանը Երևան չի հասել...
ՀՈՎՀԱՆՆԵՍ ԳԱԼԱՋՅԱՆ