ՀԱՅՐԵՆԱԾԱԽՆԵՐԻ ԱՆԱՏՈՄԻԱՆ ԵՎ ՖԻԶԻՈԼՈԳԻԱՆ
Վերլուծություն
Եվ այսպես, Արցախում մեկնարկած Համաժողովրդական շարժումը «մասնաճյուղեր» ունեցավ նաև Երևանում, և արցախցի փախստականները տարբեր դեսպանատների և միջազգային ներկայացուցչությունների մոտ ցույցեր են անում, որոնց աստաճանաբար ներգրավվում են նաև երևանցիները և մայրաքաղաքի հյուրերը: Սակայն շարժման արդյունավետությունը կարող է կտրուկ աճել միայն Հանրապետության հրապարակում գտնվող Ադրբեջանի դեսպանատունը թիրախավորելուց հետո:
Սակայն դրան էական խոչընդոտ կա` ի դեմս Ստեփանակերտի Վերածննդի հրապարակում նստացույց անող կապիտուլյանտի մյուս թայի` Արայիկ Հարությունյանի: Ռազմական փորձագետ Կարեն Վրթանեսյանը մատնանշում է. «Շատերը քննադատում են Արցախի նախագահ Արայիկ Հարությունյանի ցուցադրական ակցիան (նստացույցը)՝ որպես անիմաստ և հուսահատ: Ճիշտն ասած, ապշում եմ, որ դեռ մարդիկ կան, որոնց թվում է, թե Արայիկը շատ է ուզում պաշտպանել Արցախը, բայց մոտը «մի տեսակ չի ստացվում»: Որ կան մարդիկ, որոնք ասում են, թե. «Մի խորհուրդ տվեք խեղճ հարիֆին, իմանա, թե ինչ անի»... Իսկ հիմա չոր փաստեր»: Փորձագետը մատնանշում է Արայիկի լսարանները.
«1. Լսարան №1. Արցախցիներ:
2. Լսարան №2. ՀՀ բնակչություն:
3. Լսարան №3. Ադրբեջանի իշխանություններ:
4. Լսարան №4. Միջազգային հանրություն:
Այդ բոլոր լսարաններին Արայիկի ակցիան հետևյալ ուղերձն է փոխանցում. «Ես հուսահատվել եմ, այլևս որևէ բան անհնարին է անել»: Փորձագետը հորդորում է արցախցիներին. «Փոխեք դրան որևէ մեկով, ով Նիկոլի հետույքում նստած չէ և հանցակից չէ Արցախը հանձնելու գործընթացին: Որովհետև Արայիկի նստացույցի ամեն վայրկյանը դա ամրոցի գլխին դրած ծածանվող սպիտակ դրոշ է»:
Սպիտակ դրոշ պահողը «անճար հարիֆ» է խաղում` ճիշտ այնպես, ինչպես գերագույն գլխավոր դավաճան Նիկոլն է խաղում «խեղճ հարիֆ», որին բոլորը խաբում են և տարբեր բաներ գրպանը գցում` իշխանությունից սկսած: Այդ խեղճություն խաղացողները, շուրջբոլորը հուսալքության թույնով վարակելով, վտանգավոր են առավել, քան ժանտախտն ու բոլոր համաճարակները միասին վերցված: Հա, իսկ Արայիկին ոչ պակաս, քան Նիկոլին, հասնում է, որ պետական դավաճանության հանգամանքների շուրջ մանրակրկիտ «երգի» քննիչի աշխատասենյակում: Բայց դա` հետո, երբ ազգային իշխանության վերականգնման և թուրք գաղութարարների կամակատար ժեխընտիրներին արմատախիլ անելու հարցը լուծվի: Ի դեպ, Վերածննդի հրապարակից հեռու պահելու ենթակա է և նախկին հերոս, այժմ, Armenian info բլոգի բնորոշմամբ, «Իլհամի շլանգ» Սամվել Բաբայանը. «Սյամոն երազում է այն օրվա մասին, երբ արցախցիները վերջապես կհամաձայնվեն վերցնել ադրբեջանական անձնագրեր, երբ Արցախի էթնիկ հայերը կդառնան իսկական ադրբեջանցիներ, իսկ ինքն էլ՝ այն խողովակը, որի միջոցով արցախահայերը իրենց թախանձանքները մերթ ընդ մերթ կփոխանցեն Իլհամին՝ ստանալու նրա բարեհաճությունը: Փողի ու պաշտոնի մոլուցքն ուղղակի այլասերել է Սյամոյին՝ նրան շարքային նիկոլ սարքելով…»:
Կա և ուրիշ վտանգ: «Հայաստանի գործող իշխանությունն իր կողմից ունի հանրության մեջքի հետևում տարաբնույթ պայմանավորվածությունների գնալու ձեռագիր, դրա ականատեսը մեկ անգամ չէ, որ եղել ենք»,- զգուշացնում է քաղաքագետ Կարեն Բեքարյանը: Ու թեև այն, ինչ արդեն հրապարակվել է, շոկային է և վկայում է լրիվ կապիտուլյացիայի մասին, կարող է ամբողջը չլինել, և ի հայտ գան նոր զարհուրելի կետեր: Քաղաքագետ Հրաչյա Արզումանյանն էլ մատնանշում է, որ միջազգային հարթակներում Հայաստանի փոխարեն գործում է հակաՀայաստանը. «Երբ քո պետական գործիչները աշխատում են քո պետական շահերի դեմ, պատրաստ են հանձնելու քո պետական ինքնիշխանությունը: Այդ պատճառով է, որ հայ ազգը կանգնել է խայտառակ դժվար հարցի առջև. պետք է պայքարես արտաքին ագրեսիայի դեմ ու նաև քո ներքին գործիչների, որոնք չեն ուզում, որ դու ունենաս պետություն»:
Իսկ ԱԺ «Պատիվ ունեմ» խմբակցության քարտուղար Տիգրան Աբրահամյանը զգուշացնում է ինչպես դավաճանական, այնպես էլ հակաարդյունավետ գործընթացների մասին. «Իշխանության տարբեր դեմքեր ԱԺ-ի ամբոնից իրենց կոտորում էին, թե Արցախը ապագա ունի Ադրբեջանի կազմում, խոսում թուրքերի հետ ախպերություն անելու անհրաժեշտության մասին, ու հիմա նույն թուրքերը պարզ ցույց են տալիս, թե այդ «ախպերությունը» ոնց է դրսևորվելու: Իհարկե, փաշինյանական իշխանության համար առանձնապես հետաքրքիր չէ, թե մեր հայրենակիցներն Արցախում ինչպես են իրենց գոյությունը քարշ տալիս կամ ֆիզիկական գոյության նվազագույն խնդիրներ լուծում, կարևորը իրենք իշխանության են, փորները` կուշտ, գրպանները` լիքը: Միջնորդ այն երկրները, որոնք խրախուսում են Արցախի հանձնումը, երևի արդեն բավարարված են, որովհետև Ադրբեջանի ցեղասպան քաղաքականության մասնակից են, թե բա` հնարավոր համարում ենք արցախցիների անվտանգ ապրելն Ադրբեջանի կազմում: Ինչ վերաբերում է Արայիկ Հարությունյանի` նախագահական նստավայրի դիմաց նստացույց սկսելուն, ապա պետք է ճգնաժամային կառավարում իրականացնել, այլ ոչ թե արցախցիների համար խղճահարության ֆոն ապահովել»:
Ավելին, խղճահարության ֆոն ապահովելը վնասակար է, քանզի խեղճերի կերպարն ուղղակի սադրում է նրանց հաշվին հարցեր լուծել: Իսկ ժեխընտիրները դրսում հենց խեղճության, «կուռկուռի ձագի» օրակարգն են սպասարկում: Նույնիսկ այն դեպքում, երբ օտարը հանկարծ ի նպաստ մեզ քայլ է անում, սրանք օգտվելու փոխարեն խանգարում են: ՀՀԿ ԳՄ անդամ Արտակ Զաքարյանի փաստարկմամբ. «Հետաքրքրական էր նաև այն, որ Ադրբեջանի ԱԳՆ-ն, անմիջապես արձագանքելով ՌԴ ԱԳՆ-ին, իր հիասթափությունն էր հայտնել, որ ի տարբերություն Նիկոլի, ՌԴ ԱԳՆ-ն ավելի մտահոգ է Արցախում ստեղծված ներկա հումանիտար աղետով, միջանցքը բացելու համար Ադրբեջանին ուղղված անհապաղ պահանջով և Արցախն Ադրբեջան համարելու՝ Նիկոլի բանավոր հայտարարություններով: Փաստացի ստացվել է այնպես, որ Ադրբեջանի ԱԳՆ հայտարարությունն աջակցություն էր Նիկոլ Փաշինյանին և թաքնված մեղադրանք Ռուսաստանի Դաշնությանը: Ընդ որում, Ադրբեջանի ԱԳՆ-ն հերթական անգամ պարտավորությունները չկատարելու մեջ մեղադրում է ոչ թե Արցախի ժողովրդին ամենադաժան զրկանքների ենթարկած իր երկրին, այլ եռակողմ հայտարարությունը ստորագրած մյուս կողմերին:
Այսքանից հետո դեռ Հայաստանի, այսպես կոչված, կառավարիչները առիթ են փնտրում` նախկիններին մեղադրելու՝ իբրև թե բանակցային վատ ժառանգության համար: Այն ինչ կարողացել են անել նախորդ նախագահներն Արցախի ժողովրդի ինքնորոշման իրավունքի իրացման և դրա միջազգային ամրագրման համար՝ առավել քան ակնհայտ է ու բավարար: Իսկ այն, թե որքան ապաշնորհ ու դավադիր քաղաքականություն է իրականացրել գործող ռեժիմը՝ նույնպես առավել քան ակնհայտ է ու բավարար փաստարկված»:
Ժեխընտիր Նիկոլն իր բոլուկով անուն է կպցնում ազգընտիր նախագահներին և նրանց թիմերին... Ի դեպ, ցածրախավ ստոր վարքագծի տիպիկ դրսևորում էր նաև Արմեն Աշոտյանի կալանքը պահպանելը, թեև կալանավայրից ՀՀԿ փոխնախագահի ձայնը հնչում է ավելի բարձր, քան ազատության մեջ: Ստորությունը գերակշռում է ռացիոնալիզմին... Իսկ Աշոտյանի ազատության կոչերով սթիկերներն ու գրաֆիտիները ոչ միայն ողողել են ամբողջ Երևանը, այլև հիմա տարածվում են նաև Մոսկվայում: Դե, ՌԴ մայրաքաղաքն էլ հայաշատ վայր է, իսկ Հայաստանի ախտահանման ապագա գործողություններում նաև սփյուռքի ներգրավումն է կարևոր: Որպեսզի ազգընտիրները հաղթեն ժեխընտիրներին:
ՀՈՎՀԱՆՆԵՍ ԳԱԼԱՋՅԱՆ