Խորհրդային մանկության տարօրինակ «ուտելիքներ»

Ավագ սերունդը հաճախ կարոտով հետ է նայում իրենց մանկության տարիները, իսկ երիտասարդությունը զարմացած է ծնողների տոկունությամբ և կենցաղային պայմաններով:

Ծաղիկներ և այլ բույսեր

Խորհրդային տարիներին երեխաները համեղ ուտեստներ էին գտնում նույնիսկ բույսերի մեջ՝ զարմացնելով բոլորին: Այսպիսով, ակացիայի դեղին ծաղիկները, որոնք երեխաների կողմից սիրալիր կերպով ստացել են «բանան» մականունը, հայտնի էին իրենց յուրահատուկ քաղցր համով: Ծառերը ծաղկելուն պես երեխաները պտտվում էին նրանց շուրջը՝ հավաքելով  ծաղիկները։

Երեքնուկը նաեւ սիրված էր, այն երեխաները խնամքով առանձնացնում էին ծաղիկները կարմիր-մանուշակագույն ծաղկաբույլերից՝ նեկտարով հարուստ հիմքերը կծելու համար։

Յասամանը ոչ միայն գրավում էր իր ծաղիկների քաղցր համով, այլև հաջողություն էր խոստանում նրան, ով սովորական չորս թերթիկներով հազվագյուտ հնգաթերթիկ գտավ: Որոշ տարիներին հատկապես շատ էին այդ ծաղիկները, որոնք վնաս էին հասցնում բույսերին երեխաների անխոնջ գործունեությունից։

Փիփերթը, որը մանկական խաղերում հայտնի է որպես «կալաչի» կամ «բարաշկի», իր երկրպագուներին գտավ արվարձանների և այգիների ցանկապատերի մոտ: Այս առողջարար բանջարեղենը հաճախ ուտում էին հում վիճակում:

Չհասունացած մրգեր.

Նախկին գյուղերի տարածքում կառուցվել են խորհրդային ժամանակաշրջանի բազմաթիվ բազմաբնակարան շենքեր, ինչպիսիք են Խրուշչովի ժամանակաշրջանի շենքերը և պանելային տները, ինչը հանգեցրել էր քաղաքի բակերում հնագույն այգիների պահպանմանը: Քաղաքի երեխաները ակտիվորեն օգտվում էին դրանցից՝ վայելելով խնձորենիների, տանձի, կեռասի, իսկ հարավային շրջաններում՝ ծիրանի պտուղները:

Երեխաները հավաքում էին այդ մրգերը դեռ հասունանալուց շատ առաջ, երբ դրանք դեռ թթու էին ու, թեեւ, թթու էր, բայց, որքան էլ զարմանալի է, բայց նրանք դա ուտում էին մեծ սիրով:

Այդ ժամանակներում երեխաները նույնպես հորինում էին օրիգինալ «համեմունքներ» իրենց «ճաշատեսակների» համար։ Այդ միջոցներից մեկն էլ այրված լուցկիների գլուխներն էին, որոնք օգտագործվում էին որպես անսովոր «զինվորի աղ»։ Ենթադրվում էր, որ այս մեթոդը բարելավում է բանակում սննդի համը, այն օգտագործում էին նաեւ որսի կամ ձկնորսության ժամանակ: Այս արտասովոր աղի-ծծմբային համն այլևս չի գնահատվում ժամանակակից երեխաների կողմից:

Սառցալեզվակներ

Ձյունն ու սառցալեզվակները Խորհրդային Միության երեխաների ձմեռային ուրախության անբաժան մասն էին: Ցուրտ օրերին զբաղմունքները, օրինակ՝ սահնակով սահելը կամ դահուկ վարելը, հաճախ ծարավ էին թողնում և ջուր տանելու միջոց չկար, ինչպես դա սովորական է այսօր։ Փոխարենը, երեխաները վայելում էին այն պահերը, երբ նրանք կարող էին կոտրել և ճռճռալ հսկայական սառցալեզվակները, որոնք կախված էին տանիքներից և ծառերից:

Խեժ՝ մաստակի փոխարեն

Գարնանը և ամռանը բալի, սալորենու և բազմաթիվ փշատերև ծառերի արտազատվող ծառի խեժը երեխաների շրջանում տարածված էր հատկապես գյուղերում և արվարձաններում:

Նրանք քերում էին  չորացած խեժը, որը կուտակվել էր կեղևի վնասված վայրերում և ծամել այն մաստակի պես։ Խեժում օգտակար նյութերի հարուստ պարունակության շնորհիվ այս հոբբին կարող էր նպաստել առողջության ամրապնդմանը, ինչը բացատրում է, թե ինչու սովետական ​​երեխաները կարող էին ավելի քիչ ենթարկվել հիվանդությունների, քան ժամանակակիցները:

Խորհրդային ժամանակաշրջանի մշակույթում առանձնահատուկ տեղ է գրավում խեժը, կամ ինչպես այն հաճախ անվանում էին ժողովուրդը՝ բիտումի «մաստակը»։ Ամռանը, երբ քաղաքի տանիքները նորոգվում էին, բակեր էին բերում բիտումի կաթսաներ՝ նավթի  խեժի նյութի մեծ կտորների հետ միասին։ Ոչ բոլորին էր հաջողվում կոտրել մի կտոր, որպեսզի ծամեն:

Խեժը հեռու էր համեղ լինելուց, քիմիական բույրով, որը հիշեցնում էր հալված ասֆալտը։ Խոսակցություններ կային, որ խեժն օգտակար է ատամների համար, թեև իրականում այդպես չէր։