ՆՄԱՆ Է, ՈՐ ԿՐԵՄԼՆ ՈՒ ՍՊԻՏԱԿ ՏՈՒՆԸ ԼՈՒՐՋ ՊԱՅՄԱՆԱՎՈՐՎԱԾՈՒԹՅՈՒՆՆԵՐԻ ԵԿԱՆ
Միջազգային
Այսպիսով, ինչպես ենթադրելի էր, ռուսական ստրատեգիական ավիացիային ուղղված ուկրաինական (եւ ոչ միայն) աղմուկ հանած հարվածները դառնում են առանցքային, հանգուցային կարգի գործոն: Դրանով պայմանավորված, հետագա զարգացումներ կունենա ինչպես ուկրաինական պատերազմը, այնպես էլ` ՌԴ-ԱՄՆ հարաբերությունների հարցն ու դրանից բխող մյուս թեմաները:
ԻՆՉՈՒ ԹՐԱՄՓԸ ԶԱՆԳԵՑ ՊՈՒՏԻՆԻՆ
Թե ինչու է ռուսական օդանավակայաններին հարվածելու փաստն այդ աստիճան կարեւոր, ավելորդ անգամ բացատրում է Թրամփի թիմակից, ԱՄՆ ռազմաօդային ուժերի պաշտոնաթող գեներալ Բլեյն Հոլթը. «Ես երբեք իմ կյանքում այսքան չեմ անհանգստացել գլոբալ կամ ազգային անվտանգության համար, որքան հիմա։ Ես հասկանում եմ, որ ուկրաինացիները մարտավարական հաղթանակ ունեն, բայց նրանք խոցել են ռազմավարական ռմբակոծիչներ, որոնք ընդգրկված են Հարձակողական սպառազինության (СНВ) 2010 թվականի պայմանագրում։ Բայց Ռուսաստանի զինված ուժերում չկա ոչ մի ռուս, որը կհավատա, որ Ուկրաինան կարողացել է դա անել առանց արեւմտյան հետախուզության օգնության, այդ թվում՝ մեր սեփականի», - ասել է Հոլթը։ Ապա նա ավելացրեց ամենավտանգավորը. «Ռուսաստանի հրթիռային ուժերի ղեկավարը դրանից հետո բացահայտ հայտարարել է, որ նրանք այժմ գրանցում են Փարիզի, Լոնդոնի եւ Վաշինգտոնի կոորդինատները։ Սա էսկալացիայի ճանապարհ է՝ առանց որեւէ ելքի։ Ես աղոթում եմ, որ նախագահ Թրամփը կարողանա գտնել Պուտինի մոտ վերադառնալու ճանապարհը»։
Այսինքն, ինչպես ներկայացնելու առիթ ունեցել ենք, հատվել է շատ հաստ «կարմիր գիծ», որը ենթադրում է պատասխան: Այսինքն, ի դեմս ԱՄՆ-ի, հավաքական Արեւմուտքը ստաձնել է փոխադարձ պայմանագրային պարտավորություն, որ մասնավորապես ռազմավարական ավիացիան պետք է լինի վերահսկելի, ըստ այդմ էլ՝ անձեռնմխելի: Հենց այդ պայմանագրից ելնելով է, որ ռուսական ստրատեգիական ռմբակոծիչները (նաեւ արեւմտյան) գտնվում են ոչ թե անգարներում, այլ՝ բաց երկնքի տակ. դա թույլ է տալիս կողմերին արբանյակային հսկողություն իրականացնել, բայց նաեւ, կրկնենք, ենթադրելով, որ դրանց դեմ հարձակումներ չեն լինի: Ու միանգամայն իրավացի է կոմպիտենտ ամերիկացի գեներալը. որեւէ մեկը չի հավատա, որ Ուկրաինան նման հարված է հասցրել առանց արեւմտյան հետախուզության օգնության, քանի որ նման բան պարզապես չի կարող լինել, համապատասխան տեխնոլոգիական լուծումներ Կիեւի վերահսկողության տակ գոյություն չունեն: Եվ այն, որ ռուսական հիթիռներն անմիջապես էլ թիրախավորել են «Փարիզը, Լոնդոնը եւ Վաշինգտոնը», հենց այդ «հաստ կարմիր գիծը» հատելու տրամաբանական հետեւանքն է:
Ըստ այդմ էլ, պատահական չէր նաեւ ՌԴ փոխարտգործնախարար Ռյաբկովի հայտարարությունն այն մասին, որ Ռուսաստանը պահանջում է ԱՄՆ-ից եւ Մեծ Բրիտանիայից հստակ արձագանք՝ հիշեցումով, որ Ռուսաստանն արդեն իսկ «ցուցաբերել է առավելագույն զսպվածություն»: Եվ եթե համապատասխան պաշտոնական բացատրություն չլինի, Մոսկվան կարող է այդ հարձակումը գնահատել ոչ թե Ուկրաինայի, այլ համապատասխան տեխնոլոգիական միջոցներ ունեցող Արեւմուտքի կողմից հարձակում ռուսական ստրատեգիական համակարգի վրա՝ հետեւանքներով հանդերձ, այդ թվում՝ միջուկային պատասխան հարվածի տեսքով: Իսկ արեւմտյան հրապարակային հայտարարությունները, թե՝ «մենք տեղյակ չենք», ինչպես որ ասվեց Սպիտակ տնից, նման հարցերում հիմնավոր պարզաբանում չեն կարող գնահատվել:
Մոտավորապես նույն մտքերը, բայց արդեն Ուկրաինայի վրա ֆոկուսացված, կարելի էր կարդալ նաեւ ՌԴ նախագահի՝ նախօրեին կառավարության անդամների հետ ունեցած խորհրդատվության ժամանակ ունեցած հրապարակայնացված ելույթի տողատակերում: Այն է՝ Կիեւի ռեժիմը, որն արդեն իսկ անօրինական է, վերածվում է ահաբեկչական կազմակերպության, իսկ Կիեւի հովանավորները ահաբեկիչությանը ֆինանսավորողներ են։ Հաջորդը՝ Կիեւի ռեժիմին «խաղաղություն ընդհանրապես պետք չէ», եւ Զելենսկու հետ էլ հանդիպում չի լինի, քանի որ՝ «Ո՞վ է ընդհանրապես բանակցում ահաբեկիչների հետ»:
Եթե սրան ավելացնենք, որ Զելենսկին անիմաստ է համարել հետագա բանակցությունները, կնշանակի, որ պետք է սպասել ռազմական գործողությունների կտրուկ խորացման: Ընդ որում, Մոսկվան կարող է իրեն թույլ տալ՝ առանց սահմանափակումների գործադրել ունեցած բոլոր միջոցները: Մնացածն արդեն Արեւմուտքի որոշելիքն է, քանի որ չեն ցանկացել կամ չեն կարողացել կանխել հիշատակված «հաստ կարմիր գծի» հատումը: Բայց որոշում կայացնելիս նաեւ պետք է հաշվի առնել ինչպես այդ փաստը, այնպես էլ, որ «Փարիզի, Լոնդոնի եւ Վաշինգտոնի կոորդինատները» վերաբեռնված են ռուսական հրթիռային համակարգում:
ՈՐՆ ԷՐ ՊՈՒՏԻՆ-ԹՐԱՄՓ ՆՈՐ ՀԵՌԱԽՈՍԱԶՐՈՒՅՑԻ ԻՄԱՍՏԸ
Այն, որ Թրամփն այս իրավիճակում շտապեց զանգահարել Պուտինին, բխում է Ռյաբկովի հիշատակած, կարելի է ասել, վերջնագրից. պետք է պաշտոնապես հիմնավորել, որ ԱՄՆ-ն այդ հարվածի հետ կապ չունի: Ու այն հաղորդագրությունը, որ զրույցից անմիջապես հետո հրապարակեց, ապա՝ ցանցից հանեց եւ նորից նույն տեքստով ներկայացրեց Թրամփը, շատ հետաքրքիր մեսիջներ է պարունակում: «Մենք քննարկեցինք Ուկրաինայի կողմից ռուսական ինքնաթիռների վրա հարձակումը օդանավակայաններում, ինչպես նաեւ երկու կողմերի կողմից իրականացված այլ հարձակումներ։ Դա լավ զրույց էր, բայց ոչ այնպիսին, որը կհանգեցնի անհապաղ խաղաղության։ Նախագահ Պուտինը շատ վճռականորեն ասաց, որ ինքը պետք է արձագանքի օդանավակայանների վրա վերջերս կատարված հարձակմանը։ Մենք նաեւ քննարկեցինք Իրանի հարցը եւ այն փաստը, որ Իրանի համար ժամանակը սպառվում է միջուկային զենքի վերաբերյալ որոշում կայացնելու համար, եւ այն պետք է արագ կայացվի։ Ես նախագահ Պուտինին ասացի, որ Իրանը չի կարող միջուկային զենք ունենալ, եւ կարծում եմ, որ մենք համաձայնության եկանք դրա շուրջ։ Նախագահ Պուտինը առաջարկեց մասնակցել Իրանի հետ քննարկումներին եւ որ գուցե կարող է օգտակար լինել այս գործընթացը արագ ավարտին հասցնելու համար։ Ես կարծում եմ, որ Իրանը դանդաղ է որոշում կայացնում այս շատ կարեւոր հարցի վերաբերյալ, եւ մեզ շատ կարճ ժամանակահատվածում անհրաժեշտ կլինի վերջնական պատասխան»,- գրում է ԱՄՆ նախագահը: Իսկ ահա ՌԴ նախագահի օգնական Յուրի Ուշակովը դրան ավելացրեց մեկ-երկու կարեւոր դետալ: Նախ, Թրամփը հավաստիացրել է, որ ԱՄՆ-ն տեղեկացված չէ ռուսական օդանավակայաններին հարվածելու ծրագրերի մասին: Այսինքն, ռուսական հրթիռային թիրախներում մնում են «Փարիզը եւ Լոնդոնը»: Ապա նաեւ, թե Թրամփն ասել է, որ շնորհակալ կլինի, եթե Ռուսաստանը Իրանի հետ աշխատի միջուկային գործարքի շուրջ։ Վերջապես, որ խոսել են երկու երկրների միջեւ համագործակցության վերականգնման հեռանկարների վերաբերյալ, որը մեծ ներուժ ունի:
Կարելի է ասել, որ այդ զրույցը դարձավ ներկայիս միջազգային կոնֆիգուրացիայի եւ ռուս-ամերիկյան երկկողմ երկխոսության առաջընթացի ամենաբացահայտող դրվագներից մեկը: Նախ, ԱՄՆ-ի առաջնորդը չի դատապարտել Ռուսաստանի առաջիկա պատասխանը, չի պահանջել զսպվածություն եւ չի հիշատակել պատժամիջոցների մասին: Ավելին, զրույցը անվանվել է «լավ», ինչը այս դեպքում կարելի է մեկնաբանել որպես քաղաքական նշան: Մոսկվան եւ Վաշինգտոնը շարունակում են օրակարգային փոխանակումներ կատարել, այդ թվում՝ տնտեսական դաշտում: Եվ Ուկրաինան դուրս է բերվում երկկողմ հարաբերությունների շրջանակից եւ որեւէ ռազմավարական արժեք չունի ԱՄՆ-ի համար: Առավել եւս, որ Թրամփը միանգամից անցնում է հաջորդ կարեւորագույն թեմային՝ հրավիրելով Մոսկվային միանալ Թեհրանի միջուկային ծրագրի շուրջ բանակցություններին` որպես միջնորդ: Սա Ռուսաստանի Դաշնության դերի կարեւորության ճանաչում է համաշխարհային անվտանգության հիմնական ոլորտներում, որոնցից մեկը Մերձավոր Արեւելքն է:
Մեկ նյուանս եւս. Թրամփը, իհարկե, բոլորից էլ լավ է հասկանում, որ ԱՄՆ-ն է երաշխավորը, որ ռուսական ստրատեգիական օբյեկտների վրա հարձակումներ չեն կարող լինել: Նաեւ, որ այս իրավիճակում չի կարողացել կատարել երաշխավորի իր ֆունկցիան, եւ դրա մեղավորը Բրիտանիան է: Հասկանալի է, Բրիտանիային Մոսկվայի կողմից պատասխան հարվածի գաղափարի հետ Թրամփը չէր համաձայնվի: Բայց այդ նուրբ իրավիճակից ելնելու համար պետք էր զիջել Կիեւը: Բայց նաեւ, դեպի իրանական ուղղություն Մոսկվային հրավիրելով, Բրիտանիային ցույց տալով, որ ծայրահեղ կատաղած է այդ ինքնագլուխ քայլի պատճառով:
Եվ այն, որ դրան անմիջապես հաջորդեց Ուկրաինայում ԱՄՆ դեսպանատան հայտարարությունը, որ սպասում են ռուսական հարվածներին, իր հերթին էր շատ բան նշանակում: Առավել եւս, որ դրան էլ հաջորդեց New York Times-ի լուրը, թե՝ Թրամփը Զելենսկու նկատմամբ առանձնահատուկ թշնամանք ունի՝ նրան համարելով «վատ տղա», ով աշխարհը մղում է դեպի միջուկային պատերազմի»:
ՈՐՊԵՍ ՎԵՐՋԱԲԱՆ
Ստանում ենք նման իրավիճակ: Թրամփը, փաստորեն, գտավ առիթը, թե ինչպես կարող է «ձեռքերը լվանալ» ուկրաինական հակամարտությունից, ընդ որում, մնալով մեղադրողի դերում: Թե, վիճակը հասցրիք միջուկային բախումների շեմին, ռուսներն ունեն ծանր հարվածների բոլոր իրավունքները, ու հիմա թող Կիեւը, այն է՝ Լոնդոնը դրա տակից դուրս գա: Եվ այն, որ պետքարտուղար Ռուբինոն Վաշինգտոն մեկնած ուկրաինական «գորշ կարդինալ» Երմակին ընդունեց միջանցքում, դա երեւի պարզ ազդակ էր, որ Կիեւի հետ խոսելու բան առհասարակ չունեն:
Կարո՞ղ է Եվրոպան փակել այն բացը, որ կառաջանա, երբ ամերիկացիները դուրս գան խաղից: Այս պահին եվրոպացիները հայտարարում են Կիեւին ցուցաբերելիք օգնության նոր ծավալների մասին, որը, սակայն, եթե անգամ իրականանա, քիչ հավանական է, որ առաջացող պակասը կլրացնի: Առավել եւս, որ Ուկրաինան հասել է այն վիճակի, երբ արդեն պաշտոնապես հայտնվել է դեֆոլտի մեջ, այն էլ՝ ՀՆԱ-ի հետ կապված պետական պարտատոմսերի մասով, այսինքն, նման պարտատոմսերի նոր ծավալներ թողարկելու միջոցով ֆինանսական ճեղքերը փակելու հնարավորություն եւս չկա:
Իսկ մյուս կողմից, Թրամփից զատ, Պուտինը խոսեց նաեւ Հռոմի պապի հետ, այն է՝ զգուշացրեց այն հետեւանքների մասին, որը ներկա իրավիճակում կարող է առաջանալ:
Իսկ ահա ուկրաինական փորձագետներն ընդամենը քննարկում են, թե Մոսկվան ինչ մակարդակի կհասցնի սրացումը՝ «Օրեշնիկ»-ների՞, թե՝ տակտիկական միջուկային զենքի կիրառման, ի՞նչ թիրախներ կընտրի: Այսինքն, սրացման որոշակի աճը համարում են միանշանակ: Այսինքն, հարցը տեղափոխվում է այն հարթություն, թե այս իրավիճակում ռուսները որքա՞ն կխորանան ուկրաինական տարածքներում, կամ մյուս կողմից ներուկրաինական ուժերը կամ գնալով անհանդուրժողական դարձող բանակը կկարողանա՞ն խաղից դուրս թողնել ներկա ղեկավարությանը՝ նոր իշխանություններ եւ այլ ընթացք ստանալու հեռանկարով: