«Եթե իմ գումարները մինչեւ Նոր տարի չտան, ես կբարկանամ...».ՎԱ­ՀԱԳՆ ՍԻ­ՄՈ­ՆՅԱ­Ն (ՊՈՆ­ՉՈ)

«Իրա­վուն­քը» զրու­ցել է դե­րա­սան ՎԱ­ՀԱԳՆ ՍԻ­ՄՈ­ՆՅԱ­ՆԻ, նույն ին­քը` ՊՈՆ­ՉՈ­ՅԻ հետ, ո­րը զրկված տան տա­քուկ ան­կյու­նից, ապ­րում է ձո­րում:

— Պա­րոն Սի­մո­նյան, Ա­պա­րա­նի ձոր է­իք մեկ­նել ապ­րե­լու, ինչ­պե՞ս ե­ղավ, որ վե­րա­դար­ձաք Կո­րե­ա­յի ձոր:

— Ա­պա­րա­նում ցուրտ էր ար­դեն, ձո­րում ապ­րել հնա­րա­վոր չէր, վե­րա­դար­ձա Կո­րե­ա­յի ձոր:

— Մո­տե­նում է ցուրտ ձմե­ռը, ինչ­պե՞ս եք ապ­րե­լու ձո­րում: Մի՞թե այդ­պես էլ լու­ծում չե­ղավ Ձեր խնդիր­նե­րին:

— Մար­դու համ­բե­րու­թյա­նը չափ գո­յու­թյուն ու­նի: Ի՞նչ լեզ­վով խո­սեմ պարտ­քա­տե­րե­րիս հետ, որ վե­րա­դարձ­նեն իմ հա­լալ քրտի­նքով աշ­խա­տած փո­ղե­րը: Ես դար­ձել եմ թա­փա­ռաշր­ջիկ եւ ապ­րում եմ փո­ղո­ցում: Ե­թե իմ գու­մար­նե­րը մին­չեւ Նոր տա­րի չտան, ես կբար­կա­նամ ու բո­լո­րի ա­նուն­նե­րը հատ առ հատ հե­ռա­խո­սի հա­մար­նե­րով հա­ջորդ հար­ցազ­րույ­ցի ժա­մա­նակ կթվար­կեմ: «Իրա­վունքի» այդ օր­վա թեր­թե­րը կգնեմ եւ ծրա­րով կու­ղար­կեմ ի­րենց, որ­պես­զի ի­րենք հաս­կա­նան, որ Վա­հագն Սի­մո­նյա­նից պրծում չու­նեն, մին­չեւ չվե­րա­դարձ­նեն փո­ղերս: Ամ­բողջ կյանքս ու ե­ռանդս նվի­րա­բե­րել եմ ար­վես­տին, ու ինձ այս օ­րին հասց­նելն ի­րենց չի սա­զում: Ա­մո՛թ է... Թող ինձ չզայ­րաց­նեն, որ ես ան­վա­նա­կան ա­սեմ, թե ով­քեր են ինձ պարտք: Իմ կյան­քի բո­լոր պրոբ­լեմ­ներն ի­րենք են ստեղ­ծել: Ոնց որ մի ամ­բողջ բա­նակ զբաղ­ված լի­նի իմ ճա­կա­տագ­րով: Չի կա­րե­լի այդ­պես վար­վել մի մար­դու հետ, որն այ­սօր տա­նիք չու­նի իր գլխի վե­րե­ւը եւ ապ­րում է ձո­րում:

— Ինչ­պե՞ս է ստաց­վել, որ Ձեզ պարտք են մնա­ցել:

— Ի­րենք ինձ «քցել» են...

— Ձեզ տնակ է­ին նվի­րել, այդ­տե՞ղ եք մնա­լու:

— Վա­գոն­չի­կում ձմռա­նը մնալ չի լի­նի, քա­նի որ բա­րակ ժեշ­տից է: Ո՛չ հո­սանք կա, ո՛չ ջուր կա: Ես այ­սօր ապ­րում եմ Աստ­ծո հույ­սով:

— Իսկ ստեղ­ծա­գոր­ծա­կան նո­րու­թյուն­ներ ու­նե՞ք:

— Ա­յո, ա­ռա­ջի­կա­յում ու­նեմ, բայց դեռ փա­կագ­ծե­ր չեմ բա­ցի:

ՆՈՒ­ՆԵ ԶԱ­ՔԱ­ՐՅԱՆ