«3+3»-ին Միրզոյանին չուղարկել Նիկոլը չէր կարող
Վերլուծություն
Եվ այսպես, երեկ Թեհրանում կայացավ «3+3» ձեւաչափով հերթական հանդիպումը: Ճիշտ է, այս անգամ էլ այն ընդամենը «3+2» էր` Վրաստանը չէր մասնակցում` ռուսների հետ նույն սեղանի շուրջ չնստելու բացատրությամբ: Սակայն այն, որ Թբիլիսին այս պահին փաստացի գործում է «3+3» տրամաբանությամբ, դա էլ է տեսանելի:
ԱՄՆ-ԻՆ ԴԵ՞Մ ԳՆԱՑԻՆ
Վրացիներին դեռ կհասնենք: Մինչ այդ, նկատենք, որ «անսպասելի» կարելի է համարել Միրզոյան Արոյի մասնակցությունը Թեհրանի հանդիպմանը: Առավել եւս, որ դեռ մինչ հանդիպումն էին ադրբեջանական լրատվամիջոցները պնդում, որ. «Բացի տարածաշրջանային խնդիրներից, կքննարկվեն նաեւ Ադրբեջանի եւ Հայաստանի միջեւ խաղաղ բանակցությունները»։ Այն դեպքում, երբ Նիկոլն ու Արոն, ինչպես հուշեց նաեւ վերջերս կայացած ԱՊՀ գագաթաժողովին չմեկնելու եւ Մոսկվայի եւ Բաքվի հետ եռակողմ ձեւաչափով չհանդիպելու փաստը, հայ-ադրբեջանական «խաղաղության պայմանագիրը» կապում են միայն Բրյուսելի հետ: Ընդ որում, Շառլ Միշելն արդեն հասցրել է անոնսավորել, որ Ալիեւն ու Նիկոլը համաձայնել են հանդիպել Բրյուսելում՝ հոկտեմբերի վերջին։ Իհարկե, հարց է՝ կլինի՞ այդ հանդիպումը, թե` ոչ, հաշվի առնելով, որ, օրինակ, Գրանադայի հանդիպմանն Ալիեւը հրաժարվեց մասնակցել դրանից ժամեր առաջ, այսինքն` ամեն մի պայմանավորվածություն ցանկացած պահի կարող է չեղարկվել: Բայց այս դեպքում հայտարարվել է հանդիպման մասին, հերքում դեռ չկա, եւ երբ դրա շեմին Միրզոյանը մեկնում է Թեհրան, որտեղ մեկ այլ` ռուսական ձեւաչափով կամ ռուսական ձեւաչափի ընդլայնված տարբերակով քննարկվելու է «խաղաղության պայմանագրի» թեման, ապա հարց է ծագում` ի՞նչ է, Միրզոյանն այն վիճակում է, որ ով, երբ եւ ուր ուզենա, նրան քա՞րշ կտա:
Կարելի է նաեւ այս կողմից նայել. ինչո՞ւ Արոն չգնաց ԱՊՀ գագաթաժողովի շրջանակներում Լավրովի եւ Բայրամովի հետ հանդիպելու, իսկ Թեհրան գնում է: Ի՞նչ է փոխվել. ավելացել են Իրանն ու Թուրքիան: Այսինքն, դա՞ է Թեհրան մեկնելու համար Միրզոյանի համար խթան դարձել: Իհարկե, Թուրքիայի գործոնը «Օմեգայի» համար կարող է շատ լուրջ խթան լինել, որ անգամ ոտքով Թեհրան հասնի: Բայց այդ դեպքում ինչո՞ւ Թուրքիայի գործոնը Բիշքեկի վերջին ԱՊՀ գագաթաժողովի ժամանակ չկար, իսկ հիմա կա: Վերջին հաշվով, եթե Բիշքեկում Անկարան ուղիղ ներկայացված չէր, ապա գոնե միջնորդավորված՝ «փոքր եղբոր» միջոցով այնտեղ էր: Ինչ է, մտածենք, որ Անկարան Բաքվին չի՞ վստահում եւ ուզում է, որ հայ-ադրբեջանական քննարկումներին ուղիղ մասնակցություն ունենա, ու «Օմեգան» էլ Բիշքեկ չգնաց, բայց Թեհրան գնում է:
Կամ կարելի է մտածել այսպես. Արոն չգնաց ԱՊՀ գագաթաժողովին՝ որպես այդ կառույցին դեմարշ, բայց գնում է «3+3»-ին, որը տարածաշրջանային նախագիծ է: Այսինքն, մասնակցել-չմասնակցելու խնդիրը դա էր եւ ոչ թե այն, որ դրանց շրջանակներում քննարկվելու էր նաեւ հայ-ադրբեջանական թեման: Սակայն այս դեպքում կստանանք, որ, անկախ դրա բովանդակությունից, «3+3»-ին միայն մասնակցելով, Արոն, այսինքն՝ Նիկոլը դեմ են գնում ԱՄՆ-ին, հաշվի առնելով, որ հենց այս պահին եւ հենց Թեհրանում նման ձեւաչափով հանդիպումն առաջին հերթին ԱՄՆ-ին ցուցադրական մարտահրավերի տեսք ունի: Հենց դրանից խուսափելու համար է, որ Թբիլիսին ձեռնպահ մնաց այդ հանդիպումից, թեեւ գործնականում ակտիվ աշխատում է «3+3»-ի տրամաբանության շրջանակներում: Բայց այդ դեպքում էլ, եթե ընդունենք, որ Նիկոլն Արոյին Թեհրան ուղարկելով, ԱՄՆ-ին է դեմ գնում, ապա ինչպե՞ս հասկանալ, որ զուգահեռաբար պատրաստվում է գնալ Բրյուսել, այսինքն՝ հայ-ադրբեջանական թեման թողնում է ամերիկյան «կոնտրոլի» դաշտում: Զուգահեռաբար, շարունակում է Ֆրանսիայի հետ ռազմական թեքում ունեցող կապերը, որը նույն «3+3»-ի մյուս մասնակիցների կողմից ընկալվում է` որպես տարածաշրջան ՆԱՏՕ-ին բերելու փորձ:
ԹԵՀՐԱՆ-23
Իհարկե, կարելի է մտածել, որ Նիկոլը դեռ փորձում է խաղալ «երկու աթոռի նստելու» սցենարը: Սակայն անգամ այդ տրամաբանությունն է մի շարք հարցեր առաջ քաշում:
Բայց նախ փորձենք ֆիքսել, թե հենց այս պահին եւ հենց Թեհրանում նման հանդիպում անցկացնելն ինչ ակնարկ է: Թե ինչ պատկեր է Մերձավոր Արեւելքում, դեռ կհասնենք: Սակայն անգամ այն ամենը, որն այս պահին անզեն աչքով է տեսանելի, մեկ բան է հուշում. Վաշինգտոնին, թերեւս՝ ակամա, ներքաշել են մի այնպիսի խաղի մեջ, որից թե՛ դուրս գալն է ծանր հետեւանքներ խոստանում, թե՛ մնալը: Ու դրան միաժամանակ գումարվեց երկու դրվագ, որն էլ ավելի է խորացնում այդ փակուղային վիճակը: Առաջինը` տեղեկատվությունն էր, որ Չինաստանը ռազմանավեր է ուղարկել տարածաշրջան եւ դրանով ցույց է տալիս, որ ինքն էլ է այս մեծ խաղի մեջ: Երկրորդը` հենց «3+3»-ն է, որով ի ցույց է դրվում, որ Մերձավոր Արեւելքի հյուսիսային թեւի երեք առանցքային պետությունները՝ ՌԴ-ն, Իրանը եւ Թուրքիան գործում են եթե ոչ սինխրոն, ապա գոնե համագործակցության դիրքերից: Իսկ «3+3» ձեւաչափում «փոքր 3-ի», այս դեպքում՝ «փոքր 2»-ի՝ Ադրբեջանի եւ Հայաստանի մասնակցությունն ավելի շատ նման է ակնարկի, որ «մեծ 3»-ը թույլ չեն տա, որ այդ 2-ին վերածեն հակաիրանական ռազմական պլացդարմի, ինչի ուղղությամբ, գաղտնիք չէ, որ ակտիվ աշխատում է Իսրայելը, ասենք նաեւ՝ ԱՄՆ-ն: Այդ թվում` հայ-ադրբեջանական «խաղաղության պայմանագրի» միջոցով:
Ընդ որում, բացի «3+3»-ից, նույն պահին այլ ազդակներ եւս նկատվեցին: Նախ, Բելառուսի պաշտոնական լրատվական գործակալությունը տեղեկացրեց, որ ավարտվել են Եվրասիական տնտեսական միության եւ Իրանի միջեւ ազատ առեւտրի համաձայնագրի նախագծի մշակման աշխատանքները, եւ այդ փաստաթուղթը կստորագրվի մինչեւ տարեվերջ: Զուգահեռաբար, Իրանը տեղեկացրեց, որ Հայաստանի հետ առեւտրային գործարքներում կանցնի ազգային արժույթով հաշվարկի, իսկ Ռուսաստանի հետ՝ կզրոյացնի մաքսատուրքերը:
Չմոռանանք, որ Իրանից դեպի ԵՏՄ միակ անմիջական սահմանը Մեղրին է, եւ նման համաձայնագիրն իր էֆեկտը կունենա նաեւ «Զանգեզուրի միջանցքի» թեմայի հետ կապված: Այսինքն, այս ամենը նաեւ Թուրքիա-Ադրբեջանի համար է հավելյալ ծանուցում՝ պետք չէ շարունակել Սյունիքի ծրագիրը: Այս դաշտում պետք է տեսնել նաեւ Իրանի ճանապարհների եւ քաղաքաշինության նախարար Մեհրդատ Բազրփաշի երեկվա հայաստանյան այցի արդյունքները: Իհարկե, կարելի է պատասխան քայլը համարել Նախիջեւանում, Արցախում եւ Բաքվում կազմակերպված թուրք-ազերիական զորավարժանքները: Սակայն սրանք ներտարածաշրջանային կոնֆլիկտներ են, որոնց շուրջ կարելի է պայմանավորվել, եւ «3+3»-ը հենց այդ իմաստն ունի: Ու, հաշվի առնելով, որ գնացին նման հանդիպման, դա նաեւ հուշում է, որ տարածաշրջանային «մեծ եռյակը» հասկանում է, որ չպայմանավորվելու դեպքում տարածաշրջան արտաքին ուժերի մուտքի հավանականությունը կտրուկ մեծանալու է: Իսկ այդ դեպքում մեծ հարց է, թե «մեծ եռյա՞կն» է մնալու որոշումներ կայացնողի դերում, թե՞ այդ ֆունկցիան կզիջի արտաքին ուժերին, կոնկրետ դեպքում՝ ԱՄՆ-Իսրայելին: Հենց այս դիլեման է, որ տարածաշրջանային «մեծ եռյակի» համար միանգամայն անցանկալի է դարձնում այլ ուժերի մուտքը տարածաշրջան:
Նաեւ նկատենք, որ Արեւմուտքի համար ներկա պահին տարածաշրջան մտնելու միակ տարբերակը նիկոլյան Հայաստանն է: Իհարկե, կա Ադրբեջան-Իսրայել փառաբանված կապերի փաստը: Սակայն մեծ հարց է, թե այդ հարաբերություններն ավելի շատ ո՞ւմ են պետք: Հաշվի առնելով թեկուզեւ այն փաստը, որ Իսրայելը հիմնականում գործում է ադրբեջանական նավթի հաշվին, եւ դա կարող է շատ ավելի ցցուն դառնալ, եթե արաբական աշխարհը գնա Իսրայելի էներգետիկ շրջափակման ուղղությամբ, ինչի կոչեր քանիցս հնչել են:
Արդյունքում, թերեւս Նիկոլն էլ պետք է արդեն հասկանա, որ լինելով տարածաշրջան Արեւմուտքի ներխուժման բանալին, գտնվելու է տարածաշրջանային «մեծ եռյակի» ուշադրության կիզակետում. մեկ սխալ քայլ, եւ ով իմանա, թե գլխիդ ինչեր կգան: Նաեւ, որ այդ սխալ քայլը կարող էր դառնալ «3+3»-ից խուսափելը, անկախ նրանից, որ այնտեղ նաեւ հայ-ադրբեջանական թեմային է բախվելու:
ՔԵՐՈԲ ՍԱՐԳՍՅԱՆ