Կիմ Չեն Ինին այցելելով, Պուտինը միաժամանակ մի քանի «նապաստակ խփեց»

Այս օ­րե­րի ու­շագ­րավ ի­րա­դար­ձութ­յուն­նե­րից մե­կը, ի­հար­կե, Պու­տի­նի այցն էր Հ­յու­սի­սա­յին Կո­րեա: Օ­րի­նակ, բրի­տա­նա­ցի­նե­րին դա այն­քան էր հե­տաքրք­րել, որ ՌԴ նա­խա­գա­հի Փ­հեն­յան հաս­նե­լու մա­սին էին հայտ­նել այն պա­հին, երբ Պու­տի­նը ճա­նա­պար­հին դեռ նոր էր վայ­րէջք կա­տա­րել Յա­կու­տիա­յում:

­Թե որն է Ա­րեւ­մուտ­քի նման հե­տաքրք­րութ­յան պատ­ճա­ռը, կա­րե­լի է հաս­կա­նալ: Ան­ցած տա­րի Հս.­Կո­րեա էր մեկ­նել Շոյ­գուն, այ­ցի արդ­յուն­քում Ռու­սաս­տա­նը ստա­ցավ մի քա­նի մի­լիոն հրե­տա­նա­յին արկ, ո­րի կա­րիքն այդ պա­հին բա­վա­կա­նին սուր կեր­պով զգում էր: Դա ոչ միայն թույլ տվեց հա­մե­մա­տա­բար հեշտ կանգ­նեց­նել ողջ Ա­րեւ­մուտ­քի օգ­նութ­յամբ եւ անգ­լո­սաք­սո­նա­կան քա­վո­րութ­յամբ ան­ցած տա­րի ի­րա­կա­նաց­ված ուկ­րաի­նա­կան հա­կա­հար­ձա­կու­մը, այն նաեւ ռու­սա­կան ու­ժե­րը հար­ձակ­ման անց­նե­լու հնա­րա­վո­րութ­յուն ստա­ցան: Արդ­յուն­քում, ա­րեւմտ­յան ողջ քա­ղա­քա­կա­նութ­յունն Ուկ­րաի­նա­յում հայտն­վեց նե­րկա փա­կու­ղա­յին վի­ճա­կում:

­Թե ին­չով Մոսկ­վան փոխ­հա­տու­ցեց Փ­հեն­յա­նին այդ նշա­նա­կա­լից օգ­նութ­յան հա­մար, դա էլ ա­ռան­ձին հարց է: Լ­րատ­վա­կան դաշ­տում խոս­վում է հատ­կա­պես ռազ­մա­կան ուղղ­վա­ծութ­յան տեխ­նո­լո­գիա­կան ա­ջակ­ցութ­յան մա­սին, եւ այն, որ Հս. Կո­րեան այ­սօր խո­սում է հի­պեր­ձայ­նա­յին հրթիռ­նե­րից, դա պա­տա­հա­կան չէ:

­Կարճ ա­սած, Շոյ­գո­ւի այդ այ­ցը լրջա­գույն խնդիր դար­ձավ Ա­րեւ­մուտ­քի հա­մար, դա հաս­տատ է: Ու հի­մա ին­չի՞ սպա­սեն, երբ դրա­նից հե­տո նախ Կիմ Չեն Ի­նի այ­ցը Ռու­սաս­տան, ա­պա երկ­կողմ ա­մե­նա­ջերմ հայ­տա­րա­րութ­յուն­ներն են ե­ղել հա­րա­բե­րութ­յուն­նե­րի հե­տա­գա զար­գաց­ման մա­սին, Փ­հեն­յա­նը, որ մշտա­պես զերծ է մնա­ցել բոլոր դա­շինք­նե­րից՝ գտնվե­լով խո­րը բլո­կա­դա­յի մեջ, ան­գամ ԲՐԻԿՍ-ին ան­դա­մակ­ցե­լու հայտ ներ­կա­յաց­րեց: Այս­քա­նից հե­տո էլ Պու­տինն է մեկ­նում, եւ Ա­րեւ­մուտ­քը, ի­հար­կե, լրջո­րեն մտա­հոգ­վե­լու ա­ռիթ ու­նի:

­Թե­րեւս, այդ մտա­վա­խութ­յուն­նե­րը հիմ­նա­վոր են: Ա­ռա­վել եւս, երբ այ­ցի շե­մին հայտ­նի դար­ձավ, որ Պու­տի­նը եւ Կիմ Չեն Ի­նը կստո­րագ­րեն «Հա­մա­պար­փակ ռազ­մա­վա­րա­կան գոր­ծըն­կե­րութ­յան» պայ­մա­նա­գի­րը: Դ­րա դե­տալ­նե­րի մա­սին, ի­հար­կե, դեռ տե­ղե­կութ­յուն­ներ չկան, սա­կայն մի շարք ա­րեւմտ­յան աղբ­յուր­ներ են­թադ­րում են հե­տեւ­յա­լը: Նախ, ռու­սա­կան կող­մը կշա­րու­նա­կի ստա­նալ ի­րեն դեռ անհ­րա­ժեշտ զի­նամ­թեր­քը, հաշ­վի առ­նե­լով, որ ռազ­մա­կա­նաց­ված Հս. Կո­րեա­յի պա­հեստ­նե­րում կան հսկա­յա­կան քա­նա­կութ­յուն­ներ: Այ­սինքն, դրա­նով Մոսկ­վան հնա­րա­վո­րութ­յուն կստա­նա ջան­քե­րը սո­վո­րա­կան «մանր-մու­նը» զի­նա­տե­սակ­նե­րի վրա կենտ­րո­նաց­նե­լու փո­խա­րեն, զբաղ­վել բարձր տեխ­նո­լո­գիա­կան ուղ­ղութ­յու­ննե­րի զար­գաց­ման: Ո­րոշ աղբ­յուր­ներ ընդ­հուպ պնդում են, որ Կիմ Չեն Ի­նը հա­մա­ձայ­նութ­յուն կտա, որ հյու­սիս­կո­րեա­ցի­նե­րը, բա­ցա­ռա­պես «կա­մա­վո­րութ­յան» հի­ման վրա պայ­մա­նա­գիր կնքեն ՌԴ ՊՆ-ի հետ, այդ թվում՝ ուկ­րաի­նա­կան ուղ­ղութ­յամբ «աշ­խա­տե­լու» հա­մար: Ե­թե այդ­պես է, ա­պա մի քա­նի հար­յուր հա­զար լավ պատ­րաստ­ված, բո­լոր ի­րա­վի­ճակ­նե­րին վարժ­ված, մեծ մո­տի­վա­ցիա­յով եւ միան­գա­մայն կար­գա­պահ հյու­սիս­կո­րեա­ցի «կա­մա­վոր­նե­րը» լավ պա­տաս­խան կա­րող են դառ­նալ Ուկ­րաի­նա­յին ա­րեւմտ­յան զենք մա­տա­կա­րա­րե­լու խնդրին:

­Նույն աղբ­յուր­նե­րի գնա­հատ­մամբ, Փ­հեն­յանն էլ իր հեր­թին լուրջ ակն­կա­լիք­ներ ու­նի նման պայ­մա­նագ­րից: Նախ, սա այս երկ­րի դեմ տար­վող եր­կա­րամ­յա բլո­կա­դա­յի ճեղ­քում է, ընդ ո­րում, բո­լոր ա­ռում­նե­րով՝ քա­ղա­քա­կան, տնտե­սա­կան եւ սո­ցիա­լա­կան եւ ա­ռանց երկ­րի ներ­քին ի­րա­վի­ճա­կին միջ­նոր­դե­լու: Սո­ցիալ-տնտե­սա­կան ի­մաս­տով. մա­տա­կա­րա­րում­նե­րը (սննդամ­թեր­քա­յին հում­քա­տե­սակ­նե­րից սկսած` մին­չեւ արդ­յու­նա­բե­րա­կան հումք), ո­րոնք զի­նամ­թեր­քի դի­մաց կի­րա­կա­նաց­նի Մոսկ­վան, ի զո­րու են կտրուկ փո­խել երկ­րի ներ­կա ի­րո­ղութ­յուն­նե­րը, բայց նաեւ ի­րենց ներ­քին պլա­նա­վո­րու­մից ել­նե­լով: Տեխ­նո­լո­գիա­կան մա­տա­կա­րա­րում­նե­րը (այդ թվում՝ Չի­նաս­տա­նից՝ Ռու­սաս­տա­նի մի­ջո­ցով) Հս. Կո­րեա­յի արդ­յու­նա­բե­րա­կան թռիչ­քի հիմք կա­րող են դառ­նալ: Իսկ քա­ղա­քա­կան ա­ջակ­ցութ­յու­նը, այդ թվում՝ տաս­նամ­յակ­նե­րի բլո­կա­դա­յի ճեղ­քու­մը Փ­հեն­յա­նում ար­դեն իսկ գնա­հա­տում են` որ­պես ԱՄՆ-ի դեմ հաղ­թա­նակ: Ա­ռա­վել եւս, որ Մոսկ­վան բա­վա­կա­նին հե­տաքր­քիր հա­րա­բե­րութ­յուն­ներ ու­նի նաեւ Սեու­լի հետ, եւ դա ե­թե ոչ Հ­յու­սի­սի եւ Հա­րա­վի հաշ­տութ­յան, ա­պա գո­նե լար­վա­ծութ­յան զգա­լի մեղմ­ման հե­ռան­կար է պա­րու­նա­կում:

­Մի խոս­քով, գրե­թե միան­շա­նակ է, որ Պու­տի­նի այս այ­ցը մի նոր գլխա­ցա­վանք է ա­ռա­ջաց­նե­լու ԱՄՆ-ի հա­մար: Դ­րան գու­մա­րած` Չի­նաս­տա­նի հետ միայն սրվող հա­րա­բե­րութ­յուն­նե­րը, եւ կստա­նանք, որ Վա­շինգ­տո­նի հա­մար էա­կա­նո­րեն ա­վե­լի է կա­րե­ւոր­վե­լու խա­ղա­ղօվ­կիա­նոս­յան տա­րա­ծաշր­ջա­նի ի­րո­ղութ­յուն­նե­րը՝ բե­րե­լով ու­ժե­րի ա­վե­լաց­ման սուր կա­րիք: Իսկ դա կա­րող է լի­նել միայն այլ խա­ղա­տա­խտակ­նե­րում (այդ թվում՝ ուկ­րաի­նա­կան, մեր­ձա­վո­րա­րե­ւել­յան) դիր­քե­րի հաշ­վին:

Արդ­յուն­քում, այս այ­ցով Պու­տի­նը միա­ժա­մա­նակ մի քա­նի «նա­պաս­տակ է խփում»: Էա­պես շա­հում է նաեւ Կիմ Չեն Ի­նը: Սա առն­վազն շատ հե­տաքր­քիր է Չի­նաս­տա­նի հա­մար: Մ­նա­ցածն էլ Վա­շինգ­տո­նի գործն է: