Ճշմարտությունը ճաքել է ուզում
Ներքաղաքական
Ճշմարտությունից չեն վախենում, այլ եզրահանգումներ են անում` իրավիճակը շտկելու համար։ Արմավիրի մարզի Լեռնագոգ գյուղում 2024 թվականի hոկտեմբերի 17-ին տոն էր Գրիգորյանների ընտանիքում, լույս աշխարհ էր եկել 13-րդ երեխան, որին անվանակոչեցին Դանիել, ով նաեւ այդ ընտանիքի 10-րդ արու զավակն է։
Դանիելը իր աշխարհ գալով `նոր իմաստ ու բովանդակություն հաղորդեց հայ հասարակությանը, իր մայրիկին՝ Քրիստինեին դարձնելով հերոսուհի մայր։ Արմավիրի մարզում տեղի ունեցած այդ երեւույթը միայն շնորհավորեց գյուղապետը, իսկ մարզի եւ Հայաստանի պետական այրերի կողմից ուշադրության անգամ չարժանացավ։
Արմավիրի մարզի Լեռնագոգ գյուղում նոր հայորդու ծնունդը Երեւանից նկատեց միայն հայ կոմունիստ, «Մայր Թագուհի» բարեգործական հիմնադրամի հիմնադիր տնօրեն Վահան Եղիազարյանը` Գրիգորյանների ընտանիքին հատկացնելով դրամական զգալի օգնություն։ Այդ գումարով ընտանիքի հայրը՝ Սարգիս Գրիգորյանը, գնեց գոճիներ՝ իր անասնապահական տնտեսությունը զարգացնելու եւ ընդարձակելու համար։
Կոմունիստ Եղիազարյանի մտապատկերում ուրվագծվեց մոտ 100 տարի առաջ, Խորհրդային Հայաստանի տարիներին իր` «Հերոսուհի Մայր» կոչման ասպետ Թագուհի տատը, ով ունեցել է 13 երեխա։ Խորհրդային Հայաստանի ղեկավարությունը այդ բազմազավակ ընտանիքին նվիրեց բնակարան, կահույք եւ ոսկե մեդալով պարգեւատրեց Թագուհի տատին։ Պայմաններ ստեղծեցին, որ Խորհրդային Հայաստանի պետական մարմիններում աշխատանքի անցնի, օգտվելով բազմազավակ մայրերին տրված իրավունքից` որպես բազմազավակ մայր օրինակ ծառայի շրջապատի համար։
Ժամանակները փոխվել են և իրենց հետ բերել նոր մարդիկ, որոնք նորովի են տեսնում աշխարհը, յուրովի են տրամաբանում աշխարհում տեղի ունեցող աշխարհաքաղաքական երեւույթները, բայց բոլոր ժամանակներում պետության եւ ազգի հարատեւման համար բազմազավակ մայրերը եղել են ազգի շարունակման եւ պետության ամրապնդման գլխավոր գործոնը, պետության անվտանգության հիմնական նպատակների ձեւավորման համար։
Երբ 1990 թվականին կոմունիստները սկուտեղի վրա իշխանությունը հանձնեցին ժողովրդավարներին, Սովետական Հայաստանում ապրում էր 3 միլիոն 800 հազար մարդ, անցել է 34 տարի, իսկ բնակչության թիվը աճելու փոխարեն նվազել է։ Եթե Խորհրդային Հայաստանի բնակչության աճի տեմպերով հաշվենք, ապա այսօր Հայաստանում պիտի ապրեր 7 միլիոն մարդ....
Որտե՞ղ է անկախ պետություն ունենալու եւ ժողովրդավարությունն այդքան գովաբանող ձեր խիղճը, ո՞ւր մնաց ձեր ոգին կռվի ու պայքարի, որ մեր ազգի հարատեւման ուղին շարունակենք։ Մենք երբեք չենք ստանա այն, ինչ ուզում ենք, մինչեւ շնորհակալ չլինենք այն ամենի համար, ինչ ունենք։
ԳԵՂԱՄ ԳԱԼՍՏՅԱՆ
Հայ կոմունիստ