Ինչո՞ւ ազգը չի կարողանում առաջադրել իր առաջնորդին եւ ով կարող է լինել այն անհատը, ով կկարողանա ազգային համերաշխության ու միասնության առաքելություն ստանձնել...

Իսկ այդ անձը երկնքից չի իջնելու, նոր չի ծնվելու, նա մեր մեջ է, մեր կողքին է։ Այդ դեպքում ո՞ւմ ենք սպասում, որպեսզի կողմնորոշվենք, սպասում ենք վերջնականապես կործանվե՞նք, ավելի խայտառակվե՞նք։ Ինչո՞ւ չենք կարողանում ազգովի որոշում կայացնել առաջնորդի հարցում։

Չենք կարող, որովհետև շատերիս համար հիվանդագին աստիճանի են հասել ամբիցիաներն ու նախանձը, որովհետև հանուն պետության ու հայրենիքի շահի չենք կարող վեր կանգնել անձնական ճղճիմ շահից։ Իսկ ժամանակն ու մեր երկրի շուրջ  տեղի ունեցող գործընթացները մեր օգտին չեն աշխատում։

Ազգը չի կարողանում իր միջից իր առաջնորդին առաջադրել, որովհետև հետխորհրդային տարիներին այդդպես էլ չձևավորեց և չունեցավ իր ազգային էլիտան և շատերը գերադասեցին ընտրել տգիտությունը, միջակությունն ու գորշությունը։

«Ազգը իրեն դրսեւորում է ոչ միայն իր մարդկանցով, այլ նրանով, թե ինչպիսի մարդկանց է նա պատիվներ տալիս եւ ինչպիսի մարդկանց է նա հիշում»,- ասել է ԱՄՆ նախագահ Ջոն Քենեդին։ Եվ հայտնվեցինք այս աննախանձելի վիճակում, որովհետև ակախ Հայաստանում այդպես էլ ազգովի չկարողացանք ձևավորել ազգային էլիտա և մեզնից շատերը ընտրեցին տգիտությունը, գորշությունն ու միջակությունը և պատիվներ շնոհեցինք պարտվածներին, տգետներին ու ազգն ուրացողներին։ Որովհետև այդպես էլ Հայաստանում չկայացավ քաղաքական համակարգը, որովհետև ազգային էլիտա կոչվածը այդպես էլ չունեցավ հանրային շահի, պետականության և հայրենիքի զգացողություն և նրանցից շատերի հոգիներն ու սրտերը անգամ երկրի համար այս օրհասական պահին կուրացել են փառքի ու շահի ճղճիմ մոլուցքից։ Իսկ այդ անձը պետք է լինի եղածներից ուժեղը ուժեղների մեջ և իմաստունը` իմաստունների մեջ։ Ունենա պետական պատասխանատու աշխատանքի ու քաղաքական գործունեության փորձ, գիտելիքների հարուստ պաշար, ունենա հանրային վստահություն, միջազգային ճանաչում, անսահման ու անկեղծորեն սիրի իր երկիրն ու ժողովրդին, ներկայացնի այս  մղձավանջից, ճգնաժամից դուրս գալու համակարգային ծրագիր։ Չէ որ ինչպես հին հույն փիլիսոփա Անտիսֆենն էր գտնում. «Պետությունները կործանվում են այն դեպքում, երբ հիմարներին չեն տարբերում լավերից»։ Եվ ինչպիսի որակներ ըստ իս պետք է ունենա պետական պատասխանատու աշխատանքի ու քաղաքական գործունեության փորձ, գիտելիքների հարուստ պաշար, ունենա հանրային վստահություն, միջազգային ճանաչում, անսահման ու անկեղծորեն սիրի իր երկիրն ու ժողովրդին, ներկայացնի այս  մղձավանջից, ճգնաժամից դուրս գալու համակարգային ծրագիր։

Պատմությունն էլ վկայում է, որ աղետ, ողբերգություն է լինում երկրներում, որտեղ առաջին դեմքերը առաջինը չեն իրենց հպատակների մեջ, որտեղ ապաշնորհներն են իշխանության։ Ով պատրաստ է իր կյանքը դարձնել ուխտագնացություն, անցնել դժոխքի միջով։ Այնտեղ, որտեղ չկա շահերի ընդհանրություն, չի կարող լինել նպատակների միասնություն և միասնական ազգային օրակարգ... Թերևս դա է պատճառը, որ հայրենիքի փրկության ու իշխանափոխության օրակարգի շուրջ չի ձևավորվում ազգային համերաշխություն ու քաղաքական ընդդիմադիր ուժերի միասնություն:

ՀԱՅԿ ՂԱԶԱՐՅԱՆ

Տնտեսագիտության թեկնածու