Դուգին. Փոքր պետություններն այժմ պետք է ընտրեն, թե որ մեծ տերություններին միանան, այլապես կբզկտվեն

Ռուս փիլիսոփա, ազգայնական թեւի ներկայացուցիչ Ալեքսանդր Դուգինն իր պատկերացումներն է ներկայացրել, թե ներկա վերաձեւումների արդյունքում ինչ նոր աշխարհաքաղաքական մոդել է ի հայտ գալիս:

Ըստ Դուգինի, Ռուսաստանի համար այսօր գնալով ավելի է սրվում մակրոպետություն ստեղծելու անհրաժեշտության հարցը։ Նրա գաղափարն արդեն օդում էր ԱՊՀ ստեղծման արշալույսին, սակայն հետխորհրդային երկրներին միավորելու փոխարեն ԱՊՀ-ն ոչ միայն չնպաստեց նրանց համախմբմանը, այլ փաստացի տարանջատեց նրանց: Ներա իրողությունները, Դուգինի պատկերացմամբ, սրանք են.

«Երբ պարզ դարձավ, որ ԱՊՀ-ն չի հաղթահարում ինտեգրման խնդիրը, ստեղծվեց Եվրասիական միությունը: Բայց այն հիմնված էր միայն տնտեսական գաղափարների վրա: Եվ քանի որ մեկ տնտեսության հիման վրա երկրների միավորման մեջ հնարավոր չէ առաջ շարժվել, այդ գաղափարը նորից կանգ առավ:

Հիմա եկել է պահը, երբ սկսվել է ամբողջ աշխարհի գլոբալ վերակազմավորումը։ Այս պայմաններում միայն ինտեգրման ընդունակ մեծ տերությունները կկարողանան պահպանել իրենց ինքնիշխանությունը։ Փոքր պետություններն այժմ պետք է ընտրեն, թե որ մեծ տերություններին միանան։ Եթե ​​նրանք չկատարեն այս ընտրությունը, պարզապես բախվում են այս մեծ տերությունների ազդեցության տակ բզկտվելու տխուր ճակատագրին, որոնք այժմ դառնում են համաշխարհային քաղաքականության հիմնական ու միակ սուբյեկտները։

Սա բազմաբևեռ աշխարհն է, որը մենք միանգամայն այլ կերպ էինք պատկերացնում։ Այո, բավականին խիստ է, շատ խիստ կանոններ ունի, և եթե դու չունես հիմնարար տնտեսական, քաղաքական, ռազմական, ռազմավարական, ռեսուրսային և տարածքային ինքնիշխանություն, ապա քո ճակատագիրը տխուր է։ Դուք պետք է ընտրեք այն բլոկը, որին միանալու եք: Իսկ հետխորհրդային երկրների մեծամասնության համար միակ ողջամիտ ելքը Եվրասիական մակրոպետությանը միանալն է։

Այս մասին այժմ ավելի ու ավելի է խոսվում տարբեր մակարդակներում։ Թեև, իհարկե, շատ փոքր պետություններ դեռ չեն բաժանվել իրենց հավակնոտ պատրանքներից՝ կառուցելու ինքնիշխան, հավասար հեռավորություն թե՛ Ռուսաստանի, թե՛ Արևմուտքի հետ կապված: Բայց այդ պատրանքները աստիճանաբար անհետանում են, հատկապես Ուկրաինայում վերջնական հաղթանակի մեր աստիճանական մոտեցման ֆոնին:

Մակրոպետության ստեղծումը, որը պետք է առաջանա Խորհրդային Միության և Ռուսական կայսրության տարածքում, անխուսափելի պատմական գործընթաց է։ Եվ սա պետականաշինության նոր շրջափուլի բոլոր մասնակիցների ինքնիշխանության պահպանման միակ միջոցն է։ Այս կերպ հնարավոր է որոշել ոչ միայն մեր «նոր» տարածքների ճակատագիրը, ոչ միայն Ուկրաինայի, ոչ միայն Հարավային Օսիայի ու Աբխազիայի, այլ նաև Վրաստանի, Մոլդովայի, Հայաստանի և նույնիսկ Ադրբեջանի ճակատագիրը։ Այս բոլոր ժողովուրդները տեղ կգտնեն մակրոպետությունում, որի համատեքստում ոչ թե կկորցնեն, այլ միայն կամրապնդեն իրենց ինքնիշխանությունը։

Իհարկե, դեռ դժվար է ասել, թե ինչ հաջորդականությամբ կստեղծվի այս մակրոպետությունը։ Բայց կարծում եմ, Հարավային Օսիայի և Աբխազիայի հետ Ռուսաստանի աճող ինտեգրման համատեքստում մենք պարտավոր ենք Վրաստանին, որը վերջերս գնալով ավելի անկախացել է գլոբալիստական ​​քաղաքականությունից, առաջարկել միանալ այս գործընթացին։

Միևնույն ժամանակ, այսօր գոյություն ունեն եվրասիական այս մակրոպետության ստեղծման մի քանի այլընտրանքային պարադիգմներ։ Այն ինտեգրացիոն ինստիտուտները, որոնք այսօր կան, ակնհայտորեն անբավարար են, և երբեմն, ընդհակառակը, ոչ միայն չեն նպաստում, այլ փաստացի խոչընդոտում են այս գործընթացին։ Այսպիսով, սա կարող է լինել բավականին բարդ աշխարհաքաղաքական վարժություն: Բայց այս գործընթացին այլընտրանք չկա մեծ տերությունների աշխարհում, որն անշրջելի է դարձել Թրամփի գալուստով։ Եվ սա, իմ կարծիքով, հետխորհրդային տարածքում իրադարձությունների զարգացման ամենաբնական տրամաբանությունն է։

Մեր հետխորհրդային և հետկայսերական տարածքում մակրոպետության վերականգնումն անխուսափելի է։ Բայց կարեւոր է, որ այն լինի խաղաղ, բաց ու բարի։ Եվ որքան շուտ հասնենք դրան, այնքան լավ կլինի բոլորիս համար»: