Թուր­քերն ինչ­քան նա­խա­պայ­ման ու­նե­նան, ա­սած-չա­սած՝ սրանք բո­լո­րը բա­վա­րա­րել են. Շարմազանով

Մինչ օր­վա իշ­խա­նու­թյու­նը խո­սու­մ է, այս­պես կոչ­ված, «խա­ղա­ղու­թյան դա­րաշր­ջան» բա­ցե­լու մա­սին, թուրքն ար­դեն հա­սել է Ծի­ծեռ­նա­կա­բերդ եւ ծաղ­րում է Հա­յոց ցե­ղաս­պա­նու­թյու­նը, ընդ ո­րում` սոց­ցան­ցե­րում հրա­պա­րա­կե­լով տե­սա­նյու­թեր ու ի ցույց դնե­լով «Գորշ գայ­լեր» թուրք ազ­գայ­նա­կան կազ­մա­կեր­պու­թյան հայտ­նի նշա­նը: Անդ­րա­դառ­նա­լով վե­րոն­շյա­լին` ՀՀԿ Գոր­ծա­դիր մարմ­նի ան­դամ Է­ԴՈ­ՒԱՐԴ ՇԱՐ­ՄԱ­ԶԱ­ՆՈՎՆ ա­սաց, որ իր հա­մար այս ա­մե­նը զար­մա­նա­լի չէ, ո­րով­հե­տեւ այ­սօր­վա Հա­յաս­տա­նում իշ­խում է մի ռե­ժիմ, որն ան­տար­բե­րու­թյան է մատ­նում մեր ազ­գա­յին շա­հե­րը ու չի սպա­սար­կում հա­յու­թյան իղ­ձե­րը:

— Գորշ գայ­լե­րի, Թուր­քի­ա­յի պաշ­տո­նա­կան նպա­տակն է Հա­յաս­տա­նը կուլ տալ: Կա­րող է ա­նուն-ազգա­նու­նով լի­նի Հա­յաս­տա­նի Հան­րա­պե­տու­թյուն, բայց ինքն իր բո­վան­դա­կու­թյան մեջ լի­նի Էր­մե­նիս­տան: Կա­րող է մի գա­ղութ էլ չլի­նի: Ե­թե պե­տու­թյու­նը չի սպա­սար­կում տվյալ ազ­գի հո­գե­ւոր ժա­ռան­գու­թյու­նը, գի­տու­թյու­նը, ազ­գա­յին ա­վան­դույթ­նե­րը, ազ­գի նպա­տակ­նե­րը, հայ­րե­նի­քի վե­րա­կանգ­նու­մը, սահ­ման­նե­րի ընդ­լայ­նու­մը, այդ պե­տու­թյու­նը գրոշ չար­ժե: Մեր եր­րորդ հան­րա­պե­տու­թյունն ինչ­քան էլ սրանք ու­զե­նան պոզ ու պո­չով ա­նուն դնեն, 1991-ից մին­չեւ 2018 թվա­կա­նը ե­ղել է մեր ե­րա­զանք­նե­րի հան­րա­պե­տու­թյու­նը: Էլ տե­ղյակ չեն, որ դրախ­տում է ապ­րել հա­յու­թյու­նը: Ե՞րբ է ե­ղել պատ­մու­թյան ըն­թաց­քում, որ մենք թուր­քից հող գրա­վենք: Ե՞րբ է ե­ղել պատ­մու­թյան ըն­թաց­քում, որ 30 տա­րի շա­րու­նակ զո­րա­հան­դես­ներ կազ­մա­կեր­պենք, 7 շրջան ա­զա­տագ­րենք ու պա­հենք, երբ ու­զենք՝ գնանք Շու­շի: Ե՞րբ է ե­ղել, որ հայ պաշ­տո­նյան գնա Թուր­քի­ա ու հաղ­թո­ղի դիր­քե­րից խո­սի: Մեր ժա­մա­նակ է ե­ղել՝ Տեր-Պետ­րո­սյա­նի, Ռո­բերտ Քո­չա­րյա­նի, Սերժ Սարգ­սյա­նի, երբ գլուխ­ներս բարձր քայ­լում է­ինք: Իսկ մենք ի՞նչ ա­րե­ցինք 30 տար­վա պատ­մու­թյան հետ, ու չեմ բա­ցա­ռում, որ հենց թուր­քե­րի օ­ժան­դա­կու­թյամբ:

— Ո՞րն է մեր հան­րու­թյան այս­պես հանձն­վե­լու կամ «թրքահ­պա­տակ օ­րա­կար­գով» ապ­րե­լու պատ­ճա­ռը:

— Պատ­ճա­ռը մեկն է՝ մենք չենք ճա­նա­չում մեր պատ­մու­թյու­նը, չենք ճա­նա­չում ինք­ներս մեզ, մեզ շրջա­պա­տող հա­րե­ւան­նե­րին: Դրա­նից է գա­լիս հո­գե­ւոր ու բա­րո­յա­կան սո­վը: Մեզ մոտ կա մի մեծ պրո­բեմ՝ բո­վան­դա­կու­թյու­նը խեղդ­վել է ձե­ւի կող­մից, մենք ձե­ւա­կան ենք: Ա­րա­րի­չը մեզ ստեղ­ծել է Հայ­կա­կան լեռ­նաշ­խար­հում ապ­րե­լու, ա­րա­րե­լու հա­մար: ՀՀ-ն ու Ար­ցա­խի գո­նե այս փոքր հատ­վա­ծը Ա­րար­չի կող­մից մեզ տրված հայ­րե­նիք է, ու մեր ֆունկ­ցի­ան պետք է լի­նի ապ­րել, ա­րա­րել այս հայ­րե­նի­քում, շե­նաց­նել ու փո­խան­ցել այն հե­տա­գա սե­րունդ­նե­րին: Մինչ­դեռ թուր­քերն ինչ­քան նա­խա­պայ­ման ու­նե­նան, ա­սած-չա­սած՝ սրանք բո­լո­րը բա­վա­րա­րել են: Քար­վա­ճա­ռից դուրս են ե­կել, Բեր­ձո­րը հե­սա տա­լիս են, 7 շրջա­նից դուրս են ե­կել, Շու­շին տվել են, Հադ­րու­թը տվել են: Հայ­կա­կան Շու­շին դառ­նում է պան­թուր­քիզ­մի կով­կա­սյան կենտ­րոն, ո­րե­ւէ մե­կը խո­սո՞ւմ է այդ մա­սին: Էլ ի՞նչ պի­տի ա­նեն թուր­քե­րը: Բռնա­բար­վե­լը որ­պես հա­ճույք ներ­կա­յաց­նե­լը ե՛ւ ու­ղե­ղի հետ կապ­ված խնդիր է, ե՛ւ ար­ժեք­նե­րի: Բռնա­բա­րում են, ա­սում են՝ նոր­մալ է, թու­լա­ցեք ու հա­ճույք ստա­ցեք:

ՀՐԱՆՏ ՍԱ­ՐԱ­ՖՅԱՆ