Երանի այն հասարակությանը, ով կպարտադրի իշխանավորին՝ ընդունելու, իրավամբ, Աստվածահաճո Հիմնական Օրենք

Սահմանադրությունը սահման դնելն է։ Եվ այդ սահմանը ոչ թե պետք է լինի իշխանություն-քաղաքացի, այլ՝ սահման իշխանության գործառույթների հետ կապված։ Գործողություններ, որոնք անսահմանափակ չեն և բացառապես Սահմանադրությամբ ամրագրված հիմնական օրենքներն են, որի ուժով իշխանությունը կաշկանդված է լինելու իր գործողությունների մեջ։
Արձանագրում եմ, որ յուրաքանչյուր ազգի մշակույթը նրա իմաստավորված գոյությունն է, արժևորված ներկայությունը ժամանակի մեջ։
Սահմանադրական իրավունքի կարևորագույն սկզբունքներից է հետևյալ կարևոր իրավանորմը. անթույլատրելի է սահմանադրական ցանկացած փոփոխություն, որը թուլացնում է մարդու իրավունքների պաշտպանությունը կամ այդ իրավունքների ու ազատությունների իրացման երաշխիքը։ Այս առումով, սահմանադրական փոփոխության միջոցով Հայաստանում համապետական ընտրությունները նախկին չորս տարվա փոխարեն հինգ տարով փոփոխելը դիտում եմ մարդու իրավունքների խախտում, ետ նահանջ։ 
Հայաստանում ցանկացած իշխանության օրոք ձևափոխվել, ես կասեի, ձևախեղվել է Սահմանադրությունը: Ոչ թե սահման դնելով իշխանության առաջ, այլ՝ կանաչ լույս է վառվել վերջիններիս համար, գլխավոր պլան մղելով ոչ թե արդարության շահը, այլ՝ տվյալ իշխանավորի շահը։
Ժողովրդական այսպիսի խոսք կա․ եթե ցանկանում ես այգուդ խաղողները լավ բերք տան, գարնանը ոչ թե այգեպանը պետք է էտի խաղողի ճյուղերը, այլ պետք է կանչել օտար մասնագետ, որպեսզի էտի, ով անխնա, բայց պրոֆեսիոնալ կկտրի խաղողի ճյուղերը։
Սահմանադրությունը ևս ոչ թե պետք է գրի իշխանության մեջից, իշխանության համար Սահմանադրություն գրող անձը, այլ իշխանության հետ կապ չունեցող պրոֆեսիոնալը, ով ողջամիտ սահման կդնի իշխանության առաջ, ու անկախ նրանից, թե ով է իշխանություն կամ ով է վաղը լինելու իշխանության գլխին, իր գործողություններով կաշկանդված լինի Սահմանադրությամբ ամրագրված իրավունքներով։
Այսօրվա Հայաստանի Սահմանադրությունը, որը գրված է մեկ անձի համար, ենթակա է անհապաղ փոփոխման։
Ինձ համար հանրահայտ փաստ է․եթե Պարույր Հայրիկյանի  դեռևս 10-15 տարի առաջ գրած Սահմանադրության նախագիծը բերվեր օրակարգ և ընդունվեր, Հայաստանը լինելու էր աշխարհի ամենաառաջատար երկրներից մեկը, չէր լինելու քառասունչորսօրյա պատերազմը, երկրում լինելու էր օրենքի դիկտատուրա՝ իրավունքի գերակայությամբ։ Քաղաքացին լինելու էր օրինապաշտ, անվտանգ, իշխանությունն էլ՝ կաշկանդված Սահմանադրությամբ գծված սահմաններով։ 
Երանի այն իշխանավորին, ով դա կգիտակցի։ Երանի այն հասարակությանը, ով կհասնի այդ գիտակցության և կպարտադրի իշխանավորին՝ ընդունելու, իրավամբ, Աստվածահաճո Հիմնական Օրենք։

Լեվ Գրուպ փաստաբանական գրասենյակի
գլխավոր տնօրեն՝ Լևոն Բաղդասարյան