Ալիեւն ու Նիկոլը սպասում են մեծ շրջադարձերի

Այն, որ ա­մե­րիկ­յան ընտ­րութ­յուն­նե­րին (Տե´ս նաեւ https://iravunk.com/?p=288943&l=am) ու­շա­դիր հե­տե­ւում եւ արդ­յունք­նե­րին սպա­սում է Ա­լիե­ւը, ա­սենք նաեւ Նի­կո­լը, վեր­ջին ժա­մա­նակ­ներս ա­վե­լի ու ա­վե­լի է տե­սա­նե­լի դառ­նում: Այդ մա­սին պարզ ցույց տվեց փաս­տը, որ Վա­շինգ­տո­նի կազ­մա­կեր­պած վեր­ջին Բայ­րա­մով-­Միր­զո­յան հան­դի­պումն ա­վարտ­վեց լիա­կա­տար ձա­խող­մամբ եւ Բ­լին­քե­նի հա­մար միան­գա­մայն ծանր նո­տա­նե­րով: ­Մեր եզ­րա­կա­ցութ­յու­նը, որ ա­մեն դեպ­քում պաշ­տո­նը լքող Բ­լին­քե­նը դուրս է գա­լիս հա­րավ­կով­կաս­յան իր ծրագ­րե­րից, հաս­տա­տեց այն, որ նրա­նից էս­տա­ֆե­տը ստիպ­ված էր փոր­ձել վերց­նել Լոն­դո­նը: Բայց այս­տեղ եւս սպաս­ված ձա­խո­ղումն ակնհայտ էր՝ որ­քան էլ փոր­ձե­ցին Ա­լիեւ-­Փա­շին­յան հան­դի­պում կազ­մա­կեր­պել, այդ­պես էլ չկա­րո­ղա­ցան:

Արդ­յուն­քում, Նի­կո­լի եւ նրա թի­մա­կից­նե­րի հա­մար այս պա­հին ի­րա­վի­ճակն ու­նի նման տեսք: Ա­մե­րիկ­յան իշ­խող ու­ժերը, ո­րը տա­րի­ներ շա­րու­նակ նի­կոլյան թի­մին հրա­հա­նգում էին՝ ինչ ա­նել, կա­տաստ­րո­ֆիկ ձա­խող­ման են մատն­վել եւ հե­ռա­նում են: Ու մեծ հա­վա­նա­կա­նութ­յամբ ստեղծ­վում է մի ի­րա­վի­ճակ, երբ փո­խա­րի­նող թի­մը ոչ թե միայն պար­զա­պես կա­րող է հրա­ժար­վել նա­խորդ­նե­րի տված խոս­տում­նե­րը կա­տա­րե­լուց, այլ ան­գամ չի բա­ցառ­վում, որ թշնա­մա­կան հա­յաց­քով սկսի նա­յել բայ­դե­նա­կան­նե­րի հետ հա­մա­գոր­ծակ­ցող­նե­րի հետ: Այս դեպ­քում ար­դեն ան­գամ բրի­տա­նա­կան MI6-ից ա­ռանձ­նա­պես սպա­սե­լիք­ներ չեն կա­րող լի­նել: Էլ չա­սած, որ ե­թե ի­րոք ԱՄՆ-ը ո­րո­շի հրա­ժար­վել «ռազ­մա­կան կամ մեղմ ու­ժի ճա­նա­պար­հով ժո­ղովր­դա­վա­րութ­յուն պար­տադ­րե­լու» քա­ղա­քա­կա­նությու­նից, ա­պա դա, ըստ էութ­յան, կնշա­նա­կի, որ ա­մե­րիկ­յան դես­պա­նը հրա­ժա­րա­կան է տա­լիս «Հա­յաս­տա­նի փաս­տա­ցի ղե­կա­վա­րի պաշ­տո­նից»: Վեր­ջա­պես, ե­թե Թ­րամփն ի­րոք սկսի բա­նակ­ցել Մոսկ­վա­յի հետ՝ խոս­տա­նա­լով զերծ մնալ ռու­սա­կան ա­վան­դա­կան ազ­դե­ցութ­յան գո­տի­նե­րի ուղ­ղութ­յամբ ար­շավ­նե­րից, ան­գամ նույ­նիսկ ե­թե կա­րո­ղա­նա կանգ­նեց­նել ուկ­րաի­նա­կան պա­տե­րազ­մը՝ ա­զա­տե­լով ռուս­նե­րի ձեռ­քե­րը, ի՞նչ է դա խոս­տա­նում նի­կոլ­յան թի­մին, կա­րե­լի է կռա­հել: Ընդ ո­րում, «Հայ դե Փա­րիզ» տար­բե­րա­կը դառ­նում է քիչ վստա­հե­լի: Եվ ոչ միայն ան­ցած վեց տա­րի­նե­րին երկ­րին հասց­րած ա­ղետ­նե­րի պատ­ճա­ռով, այլ նաեւ, որ ոչ միայն ԱՄՆ-ում, այլ նաեւ Փա­րի­զում եւ ա­մե­նուր են եր­բեմ­նի «տա­նիք­նե­րը փլուզ­վում»: Իսկ մնա­լու դեպ­քում, երբ ա­վե­րել են տնտե­սո­ւթյու­նը եւ փող չեն կա­րո­ղա­նում հա­վա­քել՝ յու­րա­յին­նե­րին ու պա­հա­պան ոս­տի­կան­նե­րին կե­րակ­րե­լու հա­մար, իսկ վար­կե­րը դառ­նում են խնդիր, ոչ պա­կաս մտա­հո­գիչ ա­պա­գա է խոս­տա­նում:

Ու դեռ չհաշ­ված այն ճնշում­նե­րը, ո­րոնք գա­լիս են Ա­լիե­ւից, նաեւ նրանք, ո­րոնք սկսել են գալ Մոսկ­վա­յից` ա­սենք գյուղմ­թերք­նե­րի ար­տա­հան­ման հայտ­նի պատ­մութ­յան տես­քով:

 Ոչ այս աս­տի­ճան, բայց նոր ի­րա­վի­ճա­կում Ա­լիե­ւը եւս մտա­ծե­լու հար­ցեր ու­նի: Ճիշտ է, նա ժա­մա­նա­կին հաս­կա­ցավ, որ ա­րեւմտ­յան ուղ­ղութ­յու­նը փա­կու­ղա­յին է, եւ Ար­ցա­խը պո­կե­լուն պես, «թռավ» ա­րեւմտ­յան խա­ղե­րից, բայց հի­մա ստիպ­ված է շատ զգույշ լի­նել: Ֆի­նանսա­պես էա­կա­նո­րեն կախ­ված է մնում Լոն­դո­նից, ու ե­թե հան­կարծ Թ­րամփն ի­րոք ո­րո­շի ըն­դու­նել, որ Հա­րա­վա­յին Կով­կա­սը ռու­սա­կան ա­վան­դա­կան ազ­դե­ցութ­յան գո­տի է, լոն­դոն­յան նման ազ­դե­ցութ­յու­նը կա­րող է չար կա­տակ խա­ղալ:

­Թե­րեւս, գի­տակ­ցե­լով նաեւ, որ ի­րա­վի­ճակ կա­րող է փոխ­վել, Ա­լիե­ւը փոր­ձում է վերջ­նա­կա­նա­պես ամ­րագ­րել այն ի­րա­վի­ճա­կը, որն այ­սօր ու­նի: Օ­րի­նակ, ար­ցա­խա­հա­յութ­յա­նը վտա­րե­լու քայլն ակն­հայ­տո­րեն Մոսկ­վա­յի հա­մար տհաճ էր, եւ վեր­ջինս դեռ օ­րա­կար­գում թո­ղել է վե­րա­դար­ձի թե­ման: Ի­մաս­տը հաս­կա­նա­լի է, Ար­ցա­խը միշտ էլ ե­ղել է Մոսկ­վա­յի հա­մար գոր­ծիք՝ Բաք­վին ճնշե­լու հա­մար, եւ Լոն­դո­նի օգ­նութ­յամբ այդ գոր­ծիքն այ­սօր խլել են: Բայց որ­քան էլ  ար­ցա­խա­հա­յե­րի թե­ման դեռ ա­մե­նաա­ռաջ­նա­յին տե­ղում չէ, մեկ է, ռիս­կը, որ ինչ-որ պա­հի կգա ա­ռա­ջին պլան, Բաք­վի հա­մար կա: Այս ա­ռու­մով, Հա­յաս­տա­նի հա­մար հեր­թա­կան ա­կա­նի տեսքն ու­նի Հա­ջիե­ւի մի­ջո­ցով Ա­լիե­ւի հեր­թա­կան միտ­քը, թե. «Ադր­բե­ջանն ա­ռա­ջար­կել է Հա­յաս­տա­նին՝ հա­մա­տեղ դի­մել ԵԱՀԿ-ին՝ Մինս­կի խմբի գոր­ծու­նեութ­յու­նը դա­դա­րեց­նե­լու խնդրան­քով: Մինս­կի խում­բը պահ­ե­լու կա­րիք չկա։ Ե­թե հա­կա­մար­տութ­յուն չկա, ա­պա ո՞րն է Մինս­կի խմբի գո­յութ­յան ի­մաս­տը»:

­Շատ նման է, որ Բա­քուն սրա­նով, քա­նի դեռ Նի­կո­լը կա, փոր­ձում է այս տես­քով վերջ տալ ար­ցախ­յան թե­մա­յին, թե­րեւս հաս­կա­նա­լով, որ խնդիր­ներ դեռ կու­նե­նա: Բայց մյուս կող­մից էլ՝ իսկ ո՞վ է ո­րո­շել, որ «հա­կա­մար­տութ­յուն չկա», երբ ար­ցա­խա­հա­յերն ի­րենց տա­նից վտար­ված են: Նի­կո՞լը: Բայց ե­թե «հա­կա­մար­տութ­յուն չկա», ո՞ւր է այն պայ­մա­նա­գի­րը, ո­րը դա հաս­տա­տում է: Թե­րեւս, «Մինս­կի խում­բը» լու­ծար­ված հա­մա­րե­լու նման «հա­մա­տեղ դի­մու­մին» Նի­կո­լը կփոր­ձի միա­նալ` «թե չէ Ա­լիե­ւը կհար­ձակ­վի» մեկ­նա­բա­նութ­յամբ: Մի­գու­ցե հա­մա­ձայ­նվի նաեւ Բա­քու գնալ. Ա­լիե­ւը հրա­վի­րում է: Շատ ա­վե­լի նման­ է, որ եր­կուս­տեք են փոր­ձում ձե­ւա­վո­րել մի այն­պի­սի վերջ­նա­կան ի­րա­վի­ճակ, որ ան­գամ տա­րա­ծաշր­ջա­նում գլո­բալ աշ­խա­րհա­քա­ղա­քա­կան հստա­կե­ցում­նե­րի դեպ­քում Մոսկ­վան կանգ­նի փաս­տի ա­ռաջ: Կս­տաց­վի սա, թե՝ ոչ, դա հար­ցի մի կողմն է: Սա­կայն այս պա­հին ըն­դա­մե­նը ֆիք­սենք. եր­կուսն էլ սպա­սում են, որ այս ի­րա­վի­ճա­կը եր­կար չի շա­րու­նակ­վե­լու՝ կապ­ված ԱՄՆ-ում փաս­տա­ցի ձե­ւա­վոր­ված ի­րո­ղութ­յուն­նե­րի հետ: Եվ այդ փո­փո­խութ­յուն­նե­րը, թե­րեւս, ար­դեն աշ­նան սկզբնե­րից ի­րենց ցույց կտան: