«Բորենին երբեք չի հանգստանա՝ եթե ինչ որ տեղ որս կա». ԼՈՒՍԻՆԵ ԿԻՐԱԿՈՍՅԱՆ

 «Իրա­վուն­քը» զրու­ցել է ՀՀ վաս­տա­կա­վոր ար­տիստ, թատ­րո­նի եւ կի­նո­յի դե­րա­սա­նու­հի ԼՈՒ­ՍԻ­ՆԵ ԿԻ­ՐԱ­ԿՈ­ՍՅԱ­ՆԻ հետ:

— Տի­կին Կի­րա­կո­սյան, որ­քա­նո՞վ էր սպա­սե­լի, որ 44-օրյա պա­տե­րազ­մի երկ­րորդ տա­րե­լի­ցին ըն­դա­ռաջ ադր­բե­ջա­նա­կան նոր հար­ձա­կում կլի­նի:

— Գի­տեք ինչ, հա­րյուր տո­կո­սով չէ, բայց ա­նընդ­հատ իմ մեջ կար այդ վա­խը: Ամ­բողջ գի­շեր չեմ քնել, հի­մա էլ ինձ շատ վատ եմ զգում: Ես զգում է­ի, որ կլի­նի այդ կռի­վը, ո­րով­հե­տեւ բո­րե­նին եր­բեք չի հանգս­տա­նա՝ ե­թե ինչ-որ տեղ որս կա: Մա­նա­վանդ ի­րենք ագ­րե­սոր­ներ են, չեն կա­րող հան­գիստ մնալ: Ես միշտ հի­շում եմ այդ ա­նա­սուն Ա­լի­ե­ւը մո­տա­վո­րա­պես տաս տա­րի ա­ռաջ ա­սաց. «Քսան տա­րի հե­տո մեր զոր­քե­րը պետք է Ե­րե­ւա­նի հրա­պա­րա­կում եր­թի դուրս գան»: Դրա­նից հե­տո, որ ա­սում էր. «Սե­ւանն էլ է մե­րը, Ե­րե­ւանն էլ »: Ճիշտ է, այդ ա­մեն ին­չը ծի­ծա­ղե­լի էր, բայց մի­այն ծի­ծա­ղե­լով բան դուրս չի գա: Հան­րա­հա­վաք­ներ ա­նե­լու փո­խա­րեն, բղա­վե­լով՝ Ար­ցա­խը մերն է, պետք է հա­մախմբ­վե­ին եւ մի­աս­նա­կան լի­նե­ին: Ես միշտ էլ ա­սել եմ, որ մի­աս­նա­կան պետք է լի­նենք: Եվ դա ոչ մի­այն իմ ա­սե­լիքն է, այլ տրա­մա­բա­նու­թյուն է, որ մի­աս­նա­կա­նու­թյու­նը միշտ փրկում է, միշտ հաղ­թում է: Հնուց ե­կած ա­սաց­վածք կա, որ հայրն ու­զում է դաս­տի­ա­րա­կել տղա­յին, տա­լիս է մի գյուղ, ա­սում է՝ ջար­դի: Տղան վերց­նում ջար­դում է: Տա­լիս է երկ­րորդ,երրորդ, չոր­րորդ գյու­ղե­րը, է­լի ա­սում է ջար­դի՝ ջար­դում է: Հե­տո այդ գյու­ղե­րը մի­աց­նում է... Հայ­րը ցա­խա­վե­լի ճյու­ղե­րը կա­պում է ի­րար, ա­սում է՝ վերց­րու այս մի­աս­նա­կան ճյու­ղե­րը ջար­դի: Տղան վերց­նում է, չի կա­րո­ղա­նում ջար­դել: Այդ ժա­մա­նակ հայրն ա­սում է.«Տե՛ս, տղա ջան, երբ ա­ռան­ձին-առան­ձին ես, կոտ­րե­լը, հաղ­թե­լը հեշտ է, բայց երբ մի­աս­նա­կան լի­նես, քեզ չեն կա­րող հաղ­թել: Եվ հաղ­թա­նա­կը քո­նը կլի­նի»:

— Ան­գամ այդ պա­րա­գա­յում էլ, երբ ի­րենք են հար­ձակ­վել, է­լի Ադր­բե­ջա­նը ստում է...

— Ի­րենք ա­նընդ­հատ սուտ հե­րյու­րանք­ներ են տա­րա­ծում, որ մենք ենք հար­ձակ­վում: Ի­րենք կրա­կում է­ին, մեր վրա է­ին գցում, որ աշ­խար­հը ի­մա­նա, որ մենք ենք սկսել պա­տե­րազմն ա­մեն ան­գամ: Հի­մա էլ իբր մենք ենք սկսել, ի­րենք պաշտ­պան­վում են: Ի­րենք դրա­նով հող նա­խա­պատ­րաս­տե­ցին ի­րենց ար­դա­րաց­նե­լու հա­մար:

— Այ­սօր հայ մայ­րե­րը սրտի թրթի­ռով սպա­սում են ի­րենց որ­դի­նե­րի մա­սին սահ­մա­նից ե­կող լու­րե­րին: Ի՞նչ կա­սեք նրանց:

— Ինչ­քան մայ­րեր կորց­րին ի­րենց զա­վակ­նե­րին: Է­լի կան զո­հեր: Ցա­վակ­ցում եմ զո­հե­րի մայ­րե­րին, ըն­կեր­նե­րին եւ հա­րա­զատ­նե­րին: Դա ա­հա­վոր ցա­վա­լի կո­րուստ է բո­լո­րիս հա­մար էլ, եւ  մխի­թա­րա­կան խոս­քեր չես կա­րող ա­սել: Գնա­ցին հա­նուն հայ­րե­նի­քի ի­րենց կյան­քը տվե­ցին, իսկ տե­սե՞լ եք զոհ­ված­նե­րի մեջ մի հա­րուս­տի կամ պաշ­տո­նյա­յի տղա­յի: Աստ­ված մեծ է, բա­րու­թյու­նը եւ ար­դա­րու­թյու­նը կհաղ­թի: Չա­րը միշտ էլ իր չա­րու­թյամբ կոր­ծան­վում է:

ՆՈՒՆԵ ԶԱՔԱՐՅԱՆ

Այս թեմայով Ինչ իրավիճակ է Կիրանցում հիմա. Արթուր Վարդանյանը մանրամասնում է Հաց  էինք  ուտում, երբ  լսվեցին  պայթյունի  ձայները,  ու  սկսվեց  պատերազմը. ՕՖԵԼՅԱ  ՄԱՐՏԻՐՈՍՅԱՆ Պառլամենտական երկրում պատգամավորի կարգավիճակն արդեն իսկ ամրագրված հեղինալություն է. Աբրահամյան Ես վստահում եմ պարոն Աշոտյանին եւ շատ եմ հարգում. Իրինա Գասպարյան Ակնհայտ է, որ Ադրբեջանի մեծ թափով սպառազինվելը տեղի է ունենում բոլորի աչքի առաջ. Տիգրան Աբրահամյան