Զոհվածների ծնողները համախմբվել են «Որդիների Կանչ» ՀԿ֊ի տանիքի տակ
ՀասարակությունՈւղիղ 22 տարի առաջ այս օրը Հադրութի շրջանի Տող գյուղում ծնվեց Ժորա Սահակյանը, որն իր հայրենի հողում՝ Արցախում, զոհվեց 44-օրյա պատերազմի օրերին: Հերոսի ծննդյան օրը հիշելու եւ նրա ծնողների կողքին լինելու գաղափարը մեկտեղել էր մի շարք զոհվածների հարազատների, ովքեր մասնակիցը դարձան Ժորայի հիշատակին նվիրված՝ հուշ-երեկոյին: Ավարտին Ժորայի հայրը՝ Վահիդ Սահակյանը եւ բախտակից այլ զոհվածների ծնողներ շնորհակալական խոսքեր ասացին կազմակերպիչներին, այդ թվում «Զորակցություն Հայրենյաց Պաշտպանին» ՀԿ հիմնադիր-նախագահ ԱՆԻ ԿԱՐԱՊԵՏՅԱՆԻՆ, ում հետ զրուցել է «Իրավունքը»:
- Հերոսածին ծնողներից շատերը Ձեզ շնորհակալություն էին հայտնում՝ Ժորա Սահակյանի հուշ-երեկոն իրականացնելու համար: Ի՞նչ կասեք այս մասին:
- Եթե անկեղծ, ես մեծ բան չեմ արել՝ պարզապես զոհվածի ծնողներն են շատ երախտապարտ մարդիկ: «Որդիների Կանչ» ՀԿ-ի անդամ ծնողների հետ միասին փորձեցինք գեղեցիկ երեկո կազմակերպել՝ մեր հերոս Ժորա Սահակյանի ծննդյան 22 ամյակին նվիրված: Ես եմ շնորհակալ զոհված տղաների ծնողներին՝ այդքան ուժեղ, այդչափ բարի, պայքարող, կազմակերպված լինելու համար։ Այժմ այս հիվանդացած ու դաժան իրականության մեջ երկու սպեղանի ունեմ՝ մեկը մեր ամուր շրջափակման մեջ գտնվող արցախահայությունն է, մյուսը` մեր զոհված տղերքի ծնողների անկոտրում կամքը։
- Բավական բարդ է այսօր յուրաքանչյուր զոհված զինվորին, ըստ արժանվույն, գնահատել, հիշել, նման միջոցառումներ իրականացնել, որովհետեւ տասը չեն, հարյուրը չեն, հազարավոր են…Այսպիսի միջոցառումները շարունակակա՞ն են լինելու:
- Որքան էլ ցանկանանք ըստ արժանվույն գնահատել, դժվար կարելի լինի, որովհետեւ ո՛չ մի միջոցառում, ո՛չ մի խոսք չի կարող արդարացնել, սփոփել նրանց բացակայությունը... Գործ, վրիժառու սերունդ, վերականգնված ամբողջական Արցախ. ահա այդ երեք գործը, երբ մենք կարողանանք անել` ես բաց ճակատով կասեմ` հերոս տղաներին կարողացանք, ըստ արժանվույն, գնահատել։ Ինչ վերաբերվում է նման միջոցառումներին, իհարկե` սիրով, ես պատրաստակամ եմ ու գտնում եմ, որ մենք պարատավոր ենք հիշել ու հիշեցնել, թե ինչ ոսկյա սերունդ ենք կորցրել` ամեն մեկը մի լեգենդ։ Սա ուղղակի խոսքեր չեն. ես տեսել եմ պատերազմի ընթացքում տղերքից շատերի նամակներն իրենց մայրերին գրված ու վստահեցնում եմ՝ մենք մեր ժամանակների Վազգեններ, Մոնթեներ, Դուշման Վարդաններ ենք կորցրել։ Իրենք պակաս հերոս տղերք չեն, իրենք պակաս կռվողներ չեն եղել... Պարզապես թիկունքում հայի տականքն է իր սեւ գործն արել ու հայ ազգի ընտրանի տղերքին Արցախի հայրենի հողի հետ միասին բարբարոս թշնամուն են դավադրաբար հանձնել։
- Փաստորեն, ստացվեց այնպես, որ Հայոց բանակի կազմավորման տոնին ընդառաջ ոչ թե պետական մակարդակով, այլ Ձեր շնորհիվ զոհվածների ծնողները մեկտեղվեցին մեկ տանիքի ներքո: Իսկ ինչո՞ւ պաշտոնական այրերից որեւէ մեկը հերոսածին հայրերի ու մայրերի կողքին չէ այս օրերին:
- Զոհվածի ծնողներն իրականում ինքնակազմակերպվել ու համախմբվել են «Որդիների Կանչ» հասարակական կազմակերպության տանիքի տակ, իսկ ինձ պատիվ են արել եւ ի սրտե ընդունել՝ որպես իրենց բարեկամ, հարազատ, ինչն ինձ համար շատ պարտավորեցնող է, մոտիվացնող, ապրեցնող... Ես չգիտեմ՝ դուք ո՞ր պաշտոնական այրերին ի նկատի ունեք, ես նման մարդկանց չեմ ճանաչում... Եթե դուք ճանաչո՞ւմ եք իրենց, հարցրեք, թե ինչո՞ւ զոհվածների ծնողների կողքին չեն, թե ինչո՞ւ են ատում այդքան սեփական հայրենիքը, թե ինչո՞ւ որոշեցին Վազգեն Սարգսյանին հետմահու արժանացնել զոհվածի հոր կոչմանը` կազմաքանդելով Հայոց հաղթանակած բանակը։
ՀՐԱՆՏ ՍԱՐԱՖՅԱՆ