Ծաղրանկարչի մենաշնորհը  յուրացրել են քաղաքական գործիչները. ՀԱՐՈՒԹՅՈՒՆ ՉԱԼԻԿՅԱՆ   

«Իրավունքը» զրուցել է Հայաստանի ճարտարապետների միության, նկարիչների միության, դիզայներների միության և ծաղրանկարիչների միության անդամ, ճարտարապետ, ծաղրանկարիչ, քանդակագործ ՀԱՐՈՒԹՅՈՒՆ  ՉԱԼԻԿՅԱՆԻ հետ:

-Պարոն Չալիկյան, ինչպե՞ս եք վերաբերվում այն իրողությանը, որ գլխավոր դատախազությունը որոշել է պետականացնել Նկարիչների միության շենքը:

-Դա միայն նկարիչների խնդիրը չի: Դա համակարգված գործընթաց է կրթական ու մշակութային միավորները կազմաքանդելու, մեր ինքնությունը, մեր պատմությունը մեզնից օտարելու միտումն է:Մենք հոգևոր ժողովուրդ ենք և առանց հոգևոր արժեքների գերակայության մենք դադարում ենք հայ լինել.

Մենք ծով էինք, դարձանք լիճ,

 Քանզի մենք ենք` մեզ դահիճ…

Կաթիլ, կաթիլ ցնդելով`

Այսպես դառնում ենք ճահիճ:

-Ինչպե՞ս կբնութագրեք կերպարվեստի արդի մակարդակը:

-Եթե թույլ տանք, որ այս կազմաքանդման գործընթացը իրականանա, այլևս ավելորդ կլինի այս հարցին պատասխանել: Արվեստը ծաղկում է, երբ ժողովուրդը վերելք է ապրում, և իշխանությունները խրախուսում են այն: Ճգնաժամային պայմաններում արվեստը նույնպես ճգնաժամ է ապրում, բացառապես ծաղրանկարչության: Այս ասպարեզում ծաղրանքի ենթակա երևույթները շատացել են, բայց քչացել են այն վերհանողների ռիսկերը: Պետք չէ հուսալքվել: Ամեն խնդիր իր մեջ որպես հակադարձում կրում է այն հաղթահարելու ներուժ: Արվեստագետն առանց գերխնդիրների չի կարող ապրել: Մեզ է վիճակված այս սպառնալիքներին որպես հակադարձում տեսնել մեր ազգային երազը իրականություն դարձնելու բացառիկ հնարավորությունը:

Մենք աշխարհի աղն ենք…

Նենգ աշխարհի խաղն ենք,

Թեկուզ աշխարհն էլ չուզի,

Մենք աշխարհի վաղն ենք:

-Ձեզ չի՞ հուսահատեցնում այսօրվա համատարած հուսահատությունը: Ինչպե՞ս է այս իրավիճակը գնահատում ծաղրանկարիչը:

-Մեր արդի իրականությունն արդեն իսկ ծաղր է: Ծաղրանկարչի մենաշնորհը յուրացրել են քաղաքական գործիչները: Ինչի նման կլիներ, եթե այս նվաստացուցիչ համակարգում մեզ լավ զգայինք: Մենք թույլ չպետք է տանք, որ մեր մեջ մարի ապագա հզոր Հայաստանի տեսիլքը, մեր պատմական Հայաստանի, մեր Չարենցի և Տերյանի Երկիր Նաիրին:

-Ի՞նչ կասեք Երևանում տեղադրվող արձանների առատության մասին:

-Բնավ էլ արձանների առատությունը չի, որ այս հարցն է առաջացնում: Այլ այդ արձանների որակի խնդիրն է: Այնպիսի համաշխարհային մշակույթի կենտրոններ` ինչպիսիք են Հռոմը, Ֆլորենցիան, Աթենքը, Փարիզը: Այդ քաղաքներում քայլելիս երբեք չես հոգնում` հանդիպելով արվեստի կոթողների: Քանի որ նրանք իսկապես արվեստի կոթողներ են: Արժեքավոր արվեստից մարդը երբեք չի հոգնում: Հոգնեցնում է սխալ մեկնաբանությամբ հուշարձանը: Ինձ դուր չի գալիս Արամ Մանուկյանի հուշարձանի մեկնաբանությունը: Ի՞նչ է նշանակում պետական դրոշը փաթաթել անձնական մարմնի վրա: Դա, ի վերջո, կարդացվում որպես է կանացի շրջազգեստ: Ինձ դուր չի գալիս հայ բարերարների ծառուղին: Ասես հեղինակը ոչ թե հավերժացրել, այլ հավերժության գիրկն է ուղարկել նրանց: Ինձ դուր չի գալիս Օհան Դուրյանի անդամահատված հուշարձանը, որը նույնպես խնդիրներ ունի մեկնաբանության հետ : Շատ բաներ ինձ դուր չեն գալիս, բայց ես չեմ ուզում քար նետել իմ կոլեգաների վրա, քանի որ նրանք չեն դադարում լինել բարձրակարգ մասնագետներ:

-Դուք հաշված րոպեների ընթացքում կարողանում եք բացահայտել մարդու էությունը: Ձեր ապագա գրքի անունն էլ դրել եք «Թափանցիկ դիմակներ»: Ինչպե՞ս կբացահայտեք ինքներդ Ձեզ:

Թույլ տվեք պատասխանեմ բանաստեղծորեն.

-Ես խաչբառ եմ`

Ուղիղ ու թեք,

Իմ մոգոնած անուններով անմեկնելի,

Իսկ լուծողներ որքան ուզեք:

ՆՈՒՆԵ ԶԱՔԱՐՅԱՆ

Այս թեմայով «Այս իրականության մեջ միայն ապուշներ են պետք, որոնց հեշտ լինի կառավարել». ԽԱՉԻԿ ՉԱԼԻԿՅԱՆ   Չի կարող հիվանդ երկրում առողջ կինո լինել. ԽԱՉԻԿ ՉԱԼԻԿՅԱՆ Ինչ փաստաթղթեր են այրվել եւ ինչու. Հայոց ցեղասպանության թանգարան-ինստիտուտի տնօրենի պարզաբանումը Ուժեղը. Հարություն Մկրտչյան (Պրեմիերա) Աչքերի մեջ Էրդողանի՝ դաժան փայլ կա յաթաղանի. Հարություն Չալիկյան