Գրական-երաժշտական երեկո` նվիրված Ռազմիկ Դավոյանի «Ռեքվիեմի» նոր հրատարակությանը
Մշակութային«Իրավունքը» զրուցել է կոմպոզիտոր, երգիչ, երաժիշտ ՎԱՀԱՆ ԱՐԾՐՈՒՆՈՒ հետ:
-Պարոն Արծրունի, Ռազմիկ Դավոյանի ստեղծագործությանը նվիրված գրական երեկո եք կազմակերպել, կմանրամասնե՞ք:
- Ռազմիկ Դավոյանի «Ռեքվիեմ» պոեմը այն կոթողային ստեղծագործությունն է, որը միանգամից ճանաչվեց, որպես բարձր պոեզիայի նոր դրսեւորում, գնահատվեց ժամանակակից գրողների, բանաստեղծների եւ գրականագետների կողմից: Առաջին անգամ հրատարակվելով 1969 թ.-ին՝ ունեցել է բազմաթիվ վերահրատարակումներ՝ անցնելով խորհրդային ժամանակաշրջանի գրաքննության մաղով: Բանաստեղծը պարբերաբար անդրադարձել է իր պոեմին՝ լրացնելով այն: Գրքի 8-րդ հրատարակումը իրականացրեց լեզվաբան, թարգմանչուհի, գրքի կազմող եւ հրատարակիչ Արմինե Թամրազյանը՝ բանաստեղծի կինը: Այն ներկայացնում է պոեմի երկու մասերը, եւ «Ի հավելումն «Ռեքվիեմ»-ի, Մհեր» հատվածը, որը լույս է տեսել շաբաթներ առաջ, եւ որի շնորհանդեսը տեղի է ունեցել «Արդեան» ցուցասրահում՝ ապրիլի 6-ին: Միջոցառմանը մասնակցեցին անվանի գրականագետներ, գրողներ, մտավորականներ, «Ռեքվիեմից» հատվածներ ընթերցեց ՀՀ վաստակավոր արտիստ Գրետա Մեջլումյանը, ինչպես նաեւ հանդես եկա ես՝ կատարելով Դավոյանի բանաստեղծությունների հիման վրա գրված երգերս: Այդ միջոցառումից հետո, որին ներկա էր հիմնականում մասնագիտական հանրույթը, մենք անհրաժեշտություն զգացինք լայն հասարակության համար նույնպես կազմակերպել գրական-երաժշտական երեկո, որը նվիրված կլինի Ռազմիկ Դավոյանի «Ռեքվիեմի» նոր հրատարակությանը: Այս իսկ պատճառով ընտրվեց ամենախորհրդանշական օրը՝ Մեծ եղեռնի անմեղ զոհերի հիշատակի օրը՝ ապրիլի 24-ը, միջոցառումը տեղի կունենա Առնո Բաբաջանյան դահլիճում, ժամը՝ 19:00-ին:
— Եկեք վերադառնանք անցյալ… Ձեր առաջին համագործակցությունը նրա հետ ինչպե՞ս եղավ:
— Դավոյանի պոեզիային անդրադարձը եղել է դեռ 16 տարեկանում, երբ գրեցի «Տխուր երգը»: Տարիներ անց՝ երկրաշարժի տարին էր, բանաստեղծի հրավերով հյուրընկալվեցի իր տանը եւ առաջին անգամ առիթ ընձեռվեց երգելու երգերիցս մի քանիսը, որոնք նույնպես գրված էին իր բանաստեղծությունների հիման վրա: Կարծում եմ, որ հենց այս պահից ստեղծվեց այն կարեւորը, որը պայմանավորում է ցանկացած արվեստագետի շփումը՝ հոգեւոր հարազատություն, որը տասնամյակների ընթացքում շարունակվում էր, եւ ինչի փաստումներն էին իմ եւ մեծ բանաստեղծի համատեղ գրական-երաժշտական միջոցառումները Գաֆեսչյան հիմնադրամի համերգային դահլիճում, Առնո Բաբաջանյան դահլիճում եւ Հանրային հեռուստաընկերությունում: Բանաստեղծը կարդում էր իր ստեղծագործությունները, իսկ ես կատարում էի իր իսկ բառերով գրված երգաշարս: Այդ առումով ապրիլի 24-ի մեր միջոցառումը շարունակում է նման երեկոների բարի ավանդույթը, եւ գալիս է հաստատելու այն հանգամանքը, որ ստեղծագործական, հոգեւոր կապը ժամանակից եւ տարածությունից դուրս երեւույթ է:
— Այսօր որքանո՞վ են ուշադրության արժանանում Ռազմիկ Դավոյանի նման մեծությունները:
— Ռազմիկ Դավոյանի բանաստեղծությունն իր ամբողջ էությամբ եւ ծավալով հատում է ժամանակի եւ տարածության շեմը: Պոետն իրապես շարունակում է ապրել այդ տարածքում. իր պոեզիան այլեւս հավիտենության տիրույթում է, եւ ինչը շատ բնորոշ է Դավոյանին՝ սկսում է կրել բանաստեղծական հայտնության եւ մարգարեության որակները: Այսինքն, ժամանակից դուրս լինելով՝ մշտապես արդիական է: Այս հատկանիշները բնորոշ են յուրաքանչյուր դասական ստեղծագործության, եւ այդ իսկ պատճառով էլ Ռազմիկ Դավոյանը դեռ կյանքի օրոք դասվում էր հայ մեծ դասականների շարքին:
— Ինչպիսի՞ն մնաց Ռազմիկ Դավոյանը Ձեր հուշերում:
— Հայրենիքը անսահման սիրող, իր տեղն ու դերը հայկական գրականության մեջ հստակ պատկերացնող, անսահման գիտելիքի եւ հումորի տեր մարդ, ով հայտնի էր իր խստապահանջությամբ, մտքի եւ խոսքի հստակությամբ եւ հստակ քաղաքացիական դիրքորոշմամբ: Դժվարանում եմ նրա մասին խոսել անցյալ ժամանակով, քանի որ, ինչպես ասացի, պոետների կյանքը շարունակվում է իրենց բանաստեղծության մեջ, որն ինձ համար մշտական ստեղծագործական կապի եւ դրսեւորման ոլորտ է:
ՆՈՒՆԵ ԶԱՔԱՐՅԱՆ